ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 862

ก้นหุบเหวลึกอันมืดมิด เนื่องจากยันต์ที่ซู่เป่าแปะ ในโพรงจึงสว่างระยิบระยับ

พอซู่เป่าแปะยันต์กับหน้าผากของซืออี้หรันก็เห็นใบหน้าเขาชัดทันที ใบหน้าขาวเนียนและหล่อเหลาในแต่เดิม ตอนนี้ย่นยู่เป็นริ้วไปหมด

หน้าตอบจนผิดเพี้ยนจากเค้าโครงเดิม แต่ลูกตาทั้งสองกลับมีชีวิตชีวา จ้องเธอเป็นระยะ

พอจี้ฉางได้ยินเสียงก็ถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้น”

ซู่เป่าพูดด้วยความตกใจ “ท่านอาจารย์ พี่อี้หรันถูกดูดจนแห้งแล้วค่ะ!!”

“หน้าเขาเหมือนถูกคนเสียบหลอดแล้วดูดเนื้อไปจนเกลี้ยง...กลายเป็นตาเฒ่าไปแล้ว!”

นี่เพราะถูกหมอกลึกลับกัดกร่อนเหรอ

ซู่เป่าอึ้ง พี่อี้หรันอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่เดือนก็กลายเป็นตาเฒ่าไปแล้ว...

เธอรีบลูบหน้าตัวเองและหยิก

ยังดี ๆ ยังไม่กลายเป็นยายเฒ่า ยังเป็นซาลาเปาไส้หมูอยู่เหมือนเดิม!

ไม่อย่างนั้นกลับไปคุณยายต้องปวดใจตายแน่...

จี้ฉางตอบว่าอ้อ ก็แค่เหี่ยวย่นไม่ใช่หรืออย่างไร

ไม่เป็นไร!

ไม่ตายก็พอ...

ทุกครั้งที่จี้ฉางเห็นซืออี้หรันจะรู้สึกจุกอก เหมือนตัวเองเลี้ยงดอกไม้ด้วยความยากลำบากมานาน แต่ถูกลิขิตให้สักวันหนึ่งต้องถูกคนอื่นเด็ดไปอย่างไรอย่างนั้น!

นี่ไม่น่าคับใจหรือ

จี้ฉางสังเกตเจ้าตัวที่อยู่ข้างนอกด้วยใบหน้าที่ไม่สนใจซืออี้หรันสักนิดอย่างมีสมาธิ

ซู่เป่ารีบดำเนินการ เรียกวิญญาณพี่อี้หรันกลับมาเร็วหน่อยจะได้กลับไปเร็วหน่อย

เที่ยวนี้อยู่นานเกินไปแล้ว

ซู่เป่าใช้นิ้วชี้กับนิ้วนางทำมุทรา ตั้งขึ้นอยู่ตรงหน้าผาก

ใบหน้าที่ยังเหมือนเด็กน้อยน่ารัก ตอนนี้มีความเคร่งขรึมเพิ่มขึ้นมาบางส่วน แววตาสุขุม

“ฟ้าใสพิภพศักดิ์สิทธิ์...วิญญาณอิสระ ตัวไร้อุปสรรค สามจิตเจ็ดวิญญาณ...”

นี่คือครั้งที่สองที่เธอเรียกวิญญาณให้ซืออี้หรัน จู่ ๆ ซู่เป่าก็นึกถึงตอนที่ซืออี้หรันถูกลักพาตัวและเจอกันครั้งแรก

เธอเจอเขาในป่า ตอนนั้นเขาเลือดท่วมตัว วิญญาณออกจากร่างแล้วเหมือนกัน

ซู่เป่าเกิดความรู้สึกสงสัยอยู่ในใจนิด ๆ ทำไมวิญญาณพี่อี้หรันออกจากร่างง่ายจังนะ...

แต่แพล็บเดียวความคิดนี้ก็หายไป

ซู่เป่าจดจ่อกับการเรียกวิญญาณ พลังแผ่ออกไปทั่วหุบเหวลึก ราวกับการเรียกที่ไม่มีวันดับสูญ...

ในหุบเหวลึก

ใบหน้าคนคนหนึ่งถูกหมอกลึกลับฉาบเป็นชั้น ๆ ท่ามกลางหุบเหวลึกที่เหมือนกับขมุกขมัวนี้ ใบหน้านี้เลือนราง เห็นไม่ชัดเจน

มันลอยอยู่ท่ามกลางหมอกลึกลับ ล่องลอยไร้จุดหมาย

วิญญาณของซืออี้หรันเหลืออยู่แค่ใบหน้าครึ่งซีกแล้ว หลังจากผ่านมาสามเดือน วิญญาณถูกกัดกร่อนอย่างหนัก ราวกับจะสลายไปกับหมอกนี้

“แสง...”

แสงของเขาล่ะ

ซืออี้หรันล่องลอยจนชินชา จดจำเรื่องราวต่าง ๆ ไม่ได้แล้ว ในสมองมีแต่คำว่า ‘แสง’