ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 863

ปากสยดสยองของตัวประหลาดในหุบเหวลึกอ้ากว้าง ราวกับจะกลืนกินทุกสิ่งในหุบเหวลึกครึ่งหนึ่ง

วินาทีที่อันตรายถึงขีดสุด จู่ ๆ ซืออี้หรันก็ได้ยินเสียงเรียก...

พี่อี้หรัน กลับมา!

จังหวะนั้น ซืออี้หรันมีสติขึ้นมาทันควัน!

จิตวิญญาณของเขากลืนกินหลอมรวมหมอกลึกลับส่วนมากของหุบเหวลึก กลายเป็นกลุ่มก้อนที่มีขนาดใหญ่มหึมา

ในบางระดับ ซืออี้หรันในเวลานี้มีลักษณะเหมือนกับหัวคนที่จี้ฉางกับซู่เป่าเพิ่งเจอเมื่อสักครู่ เหลืออวัยวะเพียงหนึ่งเดียวคือใบหน้าและหัว มีหมอกลึกลับมหาศาลประกอบเป็นร่างกายเหมือนกัน

ซืออี้หรันเพิ่งได้สติก็เห็นปากสยองใหญ่มืดฟ้ามัวดินกำลังจะงับมา!

โครม...!

ปากใหญ่ยักษ์ของตัวประหลาดปิดสนิทแล้ว กลืนซืออี้หรันลงไปทั้งคน

ดวงตาแดงก่ำดีใจลิงโลดทันที นี่มันสำเร็จแล้วหรือ!

ทว่านาทีต่อมา ฟันเขี้ยวข้างกระพุ้งแก้มของมันระเบิดดังตูม เงาคนสายหนึ่งที่เห็นได้ชัดเจนพุ่งออกมาจากปากยักษ์ของมัน!

จิตวิญญาณของซืออี้หรันพุ่งขึ้นมา ลอยอยู่กลางอากาศอย่างมั่นคง

เวลานี้เขาคือดวงวิญญาณดวงหนึ่ง ไม่มีอาวุธใด ๆ กลับย่ำอากาศ ลมพายุกระหน่ำราวกับศรคมพุ่งไปทางเจ้าตัวประหลาดนั้น

การเคลื่อนไหวเร็วและแม่นยำ ไม่มีหยุดชะงักสักนิด ได้ยินเพียงเสียงฉึก ลมพายุกระหน่ำกลายเป็นศรคมเสียงเข้าดวงตาแดงก่ำนั้นโดยตรง!

“โฮก...”

เจ้าตัวประหลาดโกรธเกรี้ยวคำราม ในดวงตาล้วนเป็นอารมณ์ไม่ยอมแพ้!

มันพุ่งตัวไป ซืออี้หรันถอยหลังกรูด ใช้เท้าเป็นขวาน เตะลมพายุกระหน่ำออกไปอีกครั้ง

ฟื๊ด...

ตัวประหลาดถูกสายโซ่ที่สะกดมันกระชากในท้ายที่สุด ไม่ตามต่อไปไม่ได้ ได้แต่หายตัวเข้าหุบเหวลึกอย่างเคียดแค้น

หมอกลึกลับโดยรอบราวกับลมหมุน ล้อมอยู่รอบดวงวิญญาณของซืออี้หรัน ซืออี้หรันยืนอยู่ใจกลางของลมหมุนนั้น

เขายกฝ่ามือของตัวเอง

มีแสงสายหนึ่งตกอยู่บนฝ่ามือของเขา ราวกับเป็นสิ่งล้ำค่าปานความหวังท่ามกลางหุบเหวลึกแห่งนี้

“แสง...”

แม้วิญญาณของซืออี้หรันจะตื่นขึ้นแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองจิตออกจากร่าง และไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น

รู้สึกอย่างเลือนรางว่าตัวเองลืมอะไรไป

[พี่อี้หรัน...]

มีคนกำลังร้องเรียกเขาอยู่

ซืออี้หรันเงยหน้าขึ้น ค้นหาที่มาของเสียงและเข้าไปใกล้ทุกที

ไม่นานตรงหน้าเขาก็ปรากฏถ้ำแห่งหนึ่ง ข้างหน้ามีผู้ชายคนหนึ่งขวางอยู่ ในมือถือขวานศึกยาวเล่มหนึ่ง นัยน์ตาทั้งสองคมกริบ สีหน้าเย็นชา

ในถ้ำมีร่างเล็ก ๆ และกำลังยืนอยู่ตรงหน้าร่างเล็ก ๆ อีกคนหนึ่ง โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย

“พี่อี้หรัน ได้ยินไหมคะ” เธอกำลังร้องเรียก “พี่ไปไหนแล้ว ได้ยินแล้วกรุณาตอบกลับด้วย! ได้ยินแล้วกรุณาตอบกลับด้วย เปลี่ยน!”

“...”

ซืออี้หรันอึ้งฉับพลัน เขาเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าเธอชัดเจนแล้ว นั่นไม่ใช่ใครคนอื่น แต่เป็น...ตัวเขาเอง!