ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 868

ซู่เป่าไม่สนใจหรอกว่าตูซื่อหวังจะโมโหตายยังไง ได้ใช้กระทะก้นเรียบซ้อมเขาสักที สะใจสุด ๆ ไปเลย!

จี้ฉางมองจนอึ้งงัน กล้าหาญยิ่งนัก กล้าลงมือด้วย

จี้ฉางระมัดระวังกับการเผชิญหน้ากับตูซื่อหวังอีกครั้งมาก

จี้ฉางรู้สึกเสียดายนัก อีกนิดเดียวเขาก็จะขึ้นระดับผู้คุมขุมนรกแล้ว ถ้ารออีกสักสองสามปี ไม่แน่ว่าจะทะลวงพลังระดับยมบาลได้

แบบนี้เขาก็จะสูสีกับยมบาลทั้งสิบขุมนรก ต่อให้สู้พวกเขาที่ดำรงตำแหน่งมานานไม่ได้ แต่ก็จะไม่ถูกกระทำเพียงฝ่ายเดียว

พอซู่เป่าเก็บกระทะก้นเรียบแล้วก็เลี้ยว ‘หัวรถ’

“เสี่ยวอู่ รอเดี๋ยวนะ พวกเราจะมารับแล้ว!”

เมื่อกี้เหาะเร็วเกินไป ไม่ทันได้เบรก ‘รถ’ ชั่วขณะ

สวนเสี่ยวอู่ไปดังฟิ้ว

ตอนนี้จะกลับไปรับมันกลับมา

เมื่อพูดถึงเสี่ยวอู่

มันร้องเพลง ดื่มน้ำแร่ ร้องเพลงซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด...

มันอยู่ตัวคนเดียวว้าเหว่น่าสงสารสามเดือนกว่า

วันนี้เพิ่งดื่มน้ำอิ่ม ยืนอยู่บนหินก้อนใหญ่ทอดถอนใจมองหุบเหวลึก “เฮ้อ...น้ำลายจะบูดอยู่แล้ว”

คิดถึงข้าวฟ่าง ธัญพืชห้าสี เม็ดแตงกับอย่างอื่นที่นายหญิงซูซื้อให้จังเลย

เสี่ยวอู่อยากร้องไห้ ร้องเพลงน้ำตาหน้าตาเหล็กได้ซาบซึ้งกินใจมากกว่าเดิม “ประตูเหล็กเอ๋ย หน้าต่างเหล็ก โซ่ตรวนเหล็กเอ๋ย...ฉันยืนอยู่ในประตูเหล็ก...มองออกไปข้างนอก...”

ขณะที่มันกำลังร้องเพลงจนฟ้าดินเทพผีต้องร่ำไห้ จู่ ๆ ก็มีอะไรโฉบผ่านไปฟิ้ว

ขนหัวของเสี่ยวอู่ตั้งชันตาม กลายเป็นทรงใหม่ในบัดดล ขนปลิวออกไปเล็กน้อย...

“???”

“แกว๊ก...อะไรเนี่ย! อะไรผ่านไปฟิ้ว!”

ขณะกำลังชะโงกหัวมองด้านบนของหุบเหวลึก จู่ ๆ ก็เห็นเจ้าสิ่งนั้นย้อนกลับมา

“เสี่ยวอู่! ฉันมารับแกแล้วนะ!” เสียงซู่เป่าดังขึ้น

ตำหนักพญายมจอดอยู่หน้ารอยแยกของน้ำตก ซู่เป่ากระโดดลงมา ใช้สองมือกอบเสี่ยวอู่เอาไว้

“ไม่เป็นไรใช่ไหม ตกใจแย่เลยละสิ กลัวมากหรือเปล่า”

น้ำตาของเสี่ยวอู่พรั่งพรูออกมา

มันแผดเสียงร้องไห้โฮ “แง ๆ ๆ ซู่เป่า! ไม่เห็นเธอเป็นวันที่สามสิบเจ็ด นอกจากจะคิดถึงเธอ! คิดถึงเธอ! แล้วก็ยังคิดถึงเธอ! ”

ซู่เป่าบีบปากของมัน “ฉันรู้ว่าเธอน้อยใจมาก แต่อย่าเพิ่งน้อยใจเลยนะ น้ำแร่จิตวิญญาณมันติ๋ง ๆ ๆ ออกมาอีกหรือเปล่า ไป พวกเราไปเก็บน้ำแร่จิตวิญญาณกัน!”

เสี่ยวอู่ “???”

ดะเดี๋ยว ๆ ไม่ใช่ว่าควรกอดกันอย่างลึกซึ้ง กอดคอกันร้องไห้หรอกเหรอ

“แกว๊ก? มีติ๋ง ๆ ๆ...เยอะมาก ๆ มีเยอะมาก ๆ!”

เสี่ยวอู่กระโดดเกาะบ่าซู่เป่าทันที พอซู่เป่าโบกมือก็หิ้วถังเหล็กใบหนึ่ง

“ไป ๆ ๆ เร็ว ๆ ๆ!” ซู่เป่าพูดด้วยความร้อนใจ

ออกศึกด้วยความรวดเร็ว!

ถึงจะกลับบ้าน แต่ก็ต้องฉกก่อนแล้วค่อยออกเดินทาง!

ซู่เป่าหิ้วถังใบเล็ก เสี่ยวอู่ตีปีกแกว๊ก ๆ แพล็บเดียวก็หายไปจากช่องรอยแยกแล้ว

จี้ฉางมุมปากกระตุก ให้ ให้ตายสิ ยังไม่ลืมขนอีก...

ซืออี้หรันใบหน้าเย็นชา ยืนมองยอดหุบเหวลึกอยู่ที่เดิมเงียบ ๆ จากนั้นก็มองไปที่ก้นหุบ

สุด...สุดยอดมาก...

ซู่เป่าเก็บน้ำแร่จิตวิญญาณที่หยดลงมาจนเกลี้ยง

เก็บได้ครึ่งถัง

“สามเดือนเพิ่งจะได้ครึ่งถังเองเหรอ...”

แล้วน้ำพุที่ไหลซ่าเมื่อก่อนหน้านี้มันมาได้ยังไงกันนะ

“ไม่ถูกสิ” ซู่เป่างุนงง

ไม่รู้ว่าซืออี้หรันเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร เขากึ่งนั่งยอง ยื่นมือแตะสายน้ำแร่แล้วชิม

นาทีถัดมา เขาเผยความตกตะลึงบนใบหน้า!

นี่มันน้ำแร่อะไรเนี่ย สุดยอดกว่าน้ำในบึงเหมันต์อีก!