ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 870

จี้ฉางมุมปากกระตุก

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเรียกให้พญายมช่วย

ซู่เป่าก็อึ้งเหมือนกัน ปกติพญายมจะมาเอาชีวิตนี่ มีคนร้องขอให้เธอช่วยด้วยแฮะ!

แต่หลังจากคนคนนั้นโหวกเหวกแล้ว รถที่กำลังจะตกเหวก็หยุดจริง ๆ ง่อนแง่นอยู่ริมเหวแบบน่าหวาดเสียว!

“โอ้โฮ ได้ผลด้วยละ!” ซู่เป่าอึ้ง

เธอร้ายกาจอย่างนี้เลยเหรอ

พวกซู่เป่ายังอยู่ในตำหนักพญายม คนบนรถย่อมไม่เห็นและไม่ได้ยินพวกเขา ไม่อย่างนั้นหัวใจที่กอบกู้มาได้ต้องตกใจจนเด้งออกมาแน่

ได้ยินเสียงคนที่อยู่ข้างคนขับพูดขึ้นมาแบบอกสั่นขวัญแขวน “พระเจ้า ได้ผลจริงด้วย! ทหารกล้าทุกท่านเรียงหน้าประจัญบาน…ทหารกล้าทุกท่านเรียงหน้าประจัญบาน!”

ปากยังพล่ามไม่หยุด

เพื่อนร่วมทางพูดขึ้นด้วยความตกใจเหมือนกัน “ทหารกล้าทุกท่าน...อะไรนะ”

รถยังโงนเงนอยู่ริมเหว ผู้ชายที่อยู่ข้างคนขับขยับนิดหน่อยก็มีหินตกไปแล้ว เขาตกใจจนไม่กล้ากระดุกกระดิก

“ทหารกล้าทุกท่านเรียงหน้าประจัญบาน ประโยคนี้เป็นวาจาศักดิ์สิทธิ์ของลัทธิเต๋าประเทศเราไง...เขียนอยู่ในตำราเต๋าของทางการ...”

“ช่างมันเถอะ เอามือถือออกมาเร็ว ๆ โทรขอความช่วยเหลือ...”

พวกเขาไม่กล้าขยับเลย

หลังจากซู่เป่าแน่ชัดว่าอายุขัยของพวกเขายังไม่สิ้น พวกเขาเกือบถูกหอบเข้าหุบเหวผีร้อง และหยุดลงอย่างอัศจรรย์

ดังนั้นถ้าเธอจะยื่นมือเข้าช่วยจะไม่ถือว่าแทรกแซงชะตาชีวิตของพวกเขา

ซู่เป่ายกมือขึ้นกลางอากาศ ยกรถไปข้างหลัง

ปัง!

คนบนรถนึกว่าจะตกลงไปจะต้องตายแล้ว ต่างพากันมองแบบขวัญหาย กลับพบว่าตัวเองกลับมาอยู่บนถนนเหมือนเดิม...

“ผีหลอก...ผีหลอกแล้ว!”

กลางวันแสก ๆ ควบคุมรถไม่อยู่อย่างประหลาด จากนั้นก็ถูกกลับมาอยู่ที่เดิมแบบอัศจรรย์อีก เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้น

ที่น่าตกใจกว่าคือ จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น “ไฮ สวัสดีค่ะ ขอยืมมือถือใช้หน่อยได้ไหมคะ”

สองคนบนรถกรีดร้องขนลุกขนพองในแบบเดียวกัน

เพิ่งพูดว่าผีหลอก ผีก็มาหลอกจริง ๆ แล้วเหรอ!

แต่ความจริงคือซู่เป่าออกมาจากตำหนักพญายมในมุมที่พวกเขามองไม่เห็น

เดิมทีเธอก็ตัวเล็กอยู่แล้ว พอพูดอยู่นอกกระจกรถ...คนในรถก็เลยไม่เห็นเธอ

ก็เลยนึกว่าผีหลอกจริง ๆ

ผู้ชายข้างคนขับคุกเข่าลงตรงนั้นทันที “สัมภเวสีผีอาฆาตทั้งหลายอย่าว่ากันเลยนะ พวกเราแค่ผ่านทางมาเท่านั้น ไม่ระวังล่วงเกิน ต้องขอโทษจริง ๆ...”

“อยากยืมมือถือเหรอ นี่ ๆ ๆ...ให้ไปเลยนะ อย่าให้พวกเราตกลงไปเลย...ตกลงไปมือถือก็จะใช้ไม่ได้แล้วนะ...”

ซู่เป่า “...”

มองโทรศัพท์มือถือที่อยู่บนพื้น เธอตัดสินใจว่าอย่าทำให้คุณอาทั้งสองตกใจเลยจะดีกว่า

คุณอาทั้งสองขี้ตกใจมาก

เธอเก็บโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดหมายเลขที่จำขึ้นใจ

ตู๊ด...

ตู๊ด...

“ฮัลโหล” เสียงเย็นชาลุ่มลึกเล็กน้อยของมู่กุยฝานดังมา

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนไม่ได้ยินเสียงพ่อมาหลายศตวรรษทันที กรอบตาแดงพลางพูดว่า “พ่อ...”

เธอพูดอีกนิดหน่อยก็วางสาย จากนั้นก็โทรศัพท์อีก

ครั้งนี้โทรศัพท์ดังนานมากกว่าจะมีคนรับ

เสียงชราหงอยเหงาของนายหญิงซูดังขึ้น “ฮัลโหล...”

ซู่เป่ากำโทรศัพท์มือถือแน่นแบบไม่รู้ตัว เรียกออกไปว่า “คุณยาย...”

ปลายสายเงียบไปทันที!

ซู่เป่าไม่เห็นสีหน้าของคุณยายในเวลานี้ แต่นึกท่าทางที่อีกฝ่ายอึ้งจนพูดไม่ออกได้

ซู่เป่าสะอื้น อยากพูดมากกว่านี้ แต่สุดท้ายก็พูดแค่ว่า “คุณยายขา ซู่เป่าหิวแล้ว...”

ทีแรกเธอไม่กล้าโทรศัพท์หา แต่สุดท้ายก็ยังโทรออกไป เธอไม่รู้ว่าจะพูดคำปลอบใจมากมายออกไปยังไงเหมือนเดิม กลัวว่าพูดมากแล้วคุณยายจะยิ่งเป็นห่วง

นายหญิงซูพูดปนสะอื้น “ได้ ๆ ยายจะทำกับข้าวเดียวนี้แหละ...ทำเดี๋ยวนี้แหละ...”

ซู่เป่าอือเสียงหนึ่ง แล้วพูดเบา ๆ ว่า “คุณยาย อีกสองชั่วโมงจะถึงนะคะ”

พอวางสาย ซู่เป่าร้อนใจอยากกลับบ้าน รีบพูดว่า “พี่พัน เราไปกันเถอะค่ะ”

จี้ฉางหิ้วตัวซู่เป่าขึ้นมา แพล็บเดียวก็หายไปแล้ว

ผีขี้ขลาดมองแขนของตัวเองที่ยื่นออกไป เงียบงันชั่วขณะ...

ผีหลายใจสีมือ “น้องชายสุดหล่อ ให้พี่สาวแบกเธอไหม”

ผีชุดแต่งงานแดง “พี่ผีหลายใจ พี่ต้องเรียกว่าป้าแล้วนะ! เรียกข้าถึงจะเรียกว่าพี่สาว ข้าเพิ่งจะสิบแปด...”

ซืออี้หรัน “...”

เขามองซู่เป่าที่ไม่เห็นเงาแล้วแบบกล่าวโทษ

นี่เธอไปกับท่านอาจารย์ไม่เอาเขาแล้วเหรอ!