ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 872

อาหารมื้อนี้จัดเตรียมภายในเวลาสั้นๆ ทว่ากลับไม่มีการขายผ้าเอาหน้ารอดเลยแม้แต่น้อย วัตถุดิบที่หามาได้ต่างปรุงอย่างพิถีพิถัน

ซู่เป่ารู้สึกได้ถึงการยัด ๆ เข้าไปอันคุ้นเคยอีกครั้ง

อาหารเต็มโต๊ะ ข้าวสี่ถึงห้าถ้วย ซุปไก่หนึ่งหม้อ...

กินอิ่มแล้วก็มีขนมหวาน ผลไม้ ชาผลไม้ที่แก้เลี่ยนและลดความอ้วนมาอีก...

ไม่ได้มีเพียงแค่ท้องของซู่เป่าเท่านั้นที่ถูกยัดจนกลมป่อง ท้องของเสี่ยวอู่เองก็เปลี่ยนเป็นกลมป่องเช่นกัน

หลังกินข้าวเสร็จซู่เป่าก็เป็นอัมพาตอยู่บนโซฟา ส่วนเสี่ยวอู่เป็นอัมพาตอยู่บนไหล่ของเธอ หนึ่งคนหนึ่งนกถอนหายใจอย่างพอใจ

“บ้านดีที่สุดแล้ว!”

นายหญิงซูยกนมเปรี้ยวมาอีกแก้วหนึ่ง จากนั้นถามขึ้นด้วยความปวดใจว่า “ไม่ได้กินอะไรมานานแค่ไหนแล้ว?”

ซู่เป่ากลัวว่าคุณยายจะเป็นห่วง จึงพูดขึ้นว่า “ก็วัน...วันหนึ่งค่ะ”

นายหญิงซูไม่เชื่อ

หลังซู่เป่ากินจนอิ่มหมีพีมัน ก็เริ่มง่วงนอนในทันใด

อยู่ในยมโลกมาหนึ่งปี ช่างมืดมนไร้ซึ่งแสงตะวัน แยกกลางวันกลางคืนไม่ได้ ไม่มีความรู้สึกหิวโหยและไม่มีความรู้สึกง่วงนอน

ซู่เป่าคิดว่าถ้าตัวเองต้องอยู่อีกหนึ่งปี หรือไม่ต้องไปหุบเหวผีร้อง ตนเองอาจจะหลงทางไปแล้วมั้ง!

มู่กุยฝานกำลังส่งข้อความให้ซูอีเฉิน

[ซู่เป่าสูงขึ้น ต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่แล้ว...สองสามตัวนี้ไม่เลวทีเดียว พี่ลองดูสิ]

เขาส่งรูปสิบกว่ารูปไปติดต่อกัน ล้วนเป็นกระโปรงตัวน้อย กางเกง และเสื้อผ้าสวยๆ

ระหว่างนั้นยังส่งเสื้อเชิ้ตสีดำโอต์กูตูร์ปนไปด้วยตัวหนึ่ง

ซูอีเฉิน [ทำไมฉันไม่เห็นเคยรู้ว่าซู่เป่าใส่เสื้อเชิ้ตด้วย?]

มู่กุยฝาน [อ้อ เอามาใส่เอง]

ซูอีเฉิน […]

[ไปให้พ้น!]

มุมปากของมู่กุยฝานกระตุกเล็กน้อย จากนั้นยกโทรศัพท์ขึ้นถามอย่างพอใจว่า “ซู่เป่า หนูชอบ...”

ทว่ากลับเห็นซู่เป่าหลับไปแล้ว

เธอเอียงศีรษะ ในมือถือนมเปรี้ยวเอาไว้ ปากยังกัดหลอดอยู่ ส่งเสียงลมหายใจออกมาอย่างเท่า ๆ กัน

ไม่รู้ว่าตาฝาดไปหรือเปล่า มู่กุยฝานรู้สึกว่าหลังเธอกินข้าวเข้าไปมื้อหนึ่ง ใบหน้าที่ผอมมากในตอนแรกกลมดิ๊กขึ้นมาสองสามส่วนในทันใด

มู่กุยฝานเดินหน้าขึ้นมา อุ้มซู่เป่าขึ้นเบา ๆ จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่ห้อง

ความรู้สึกของเขาไม่ผิด เมื่อครู่ตอนที่ซู่เป่ากลับมาเบามาก รู้สึกไม่น่าจะถึงยี่สิบกิโลกรัม (น้ำหนักเฉลี่ยของเด็กผู้หญิงวัยห้าขวบอยู่ที่ประมาณสิบแปดกิโลกรัม)

ตอนนี้ลองกะเกณฑ์อีกที รู้สึกน่าจะมีสามสิบห้ากิโลกรัม...? ราวกับหนักขึ้นมาสิบกิโลกรัม...

มู่กุยฝานพลันรู้สึกมหัศจรรย์ขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะทดสอบน้ำหนักด้วยมืออีกครั้ง

นายหญิงซูถือของเดินมาแล้วเห็นเข้าพอดี จึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “มู่กุยฝาน! เธอระวังหน่อย...”

เมื่อตระหนักได้ว่าเสียงของตัวเองดังไปนิด เธอจึงกดเสียงต่ำลง “ซู่เป่านอนอยู่ดีๆ เธอทดสอบน้ำหนักซู่เป่าทำไม?”

มู่กุยฝานกระแอมเสียงหนึ่ง “ไม่มีอะไรครับ กลัวว่าของที่เธอกินลงไปจะไปไม่ถึงกระเพาะ ผมก็เลยทดสอบน้ำหนักให้เธอ เขย่าอย่างสม่ำเสมอ...”

ก่อนที่หญิงชราจะย่างเท้าเข้ามา มู่กุยฝานก็เผ่นไปก่อนแล้ว

เมื่อเข้ามาในห้อง ก็เห็นจี้ฉางนั่งอยู่บนโซฟาเงียบๆ ในมือถือตำราอยู่เล่มหนึ่ง

“หืม? กลับมาแล้วเหรอ?” มู่กุยฝานตกตะลึง และประหลาดใจเป็นอย่างมาก

เมื่อครู่ไม่เห็นจี้ฉางเลย