ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 874

มู่กุยฝานชำเลืองมองจากกระจกมองหลังทีหนึ่ง

เขาจำได้ว่าตอนที่เห็นเมื่อวาน ชุดผาวขาวของจี้ฉางสะอาดเรียบร้อย

ขาดเป็นรูตั้งแต่เมื่อไร

จี้ฉางกระตุกมุมปากเล็กน้อย จากนั้นก็ลูบศีรษะน้อยๆ ของซู่เป่า “เย็บไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ”

ซู่เป่าฉีกยันต์ออกจากกันพลางติดไปด้วย จากนั้นพูดขึ้นว่า “พูดว่าเย็บไม่ได้ได้ยังไงล่ะคะ?”

ยันต์ของเธอเป็นยันต์สารพัดประโยชน์

“ท่านอาจารย์ นี่เป็นยันต์ปะซ่อมที่หนูเพิ่งคิดค้นออกมา ท่านอาจารย์ดูสิ!”

เธอหยิบยันต์ที่เพิ่งวาดล่าสุดออกมาแปะที่รูขาดของชุดผาว

ลำแสงสายหนึ่งประกายขึ้นมา ชุดผาวขาวกลับสู่สภาพดังเดิม

จี้ฉาง “...”

ไม่ว่าจะยันต์อะไรเธอก็วาดออกมาได้จริงๆ...

“ทำไมถึงคิดจะไปหาเยียนจื้ออวิ๋นล่ะ?” จี้ฉางถามขึ้น “เจ้าไม่ได้ตอบตกลงเด็กคนนั้นเสียหน่อย”

ซู่เป่าแปะยันต์ไปด้วยพลางพูดขึ้นว่า “แต่หนูก็ยังอยากไปดูอยู่ดี”

เธอเงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า “ท่านอาจารย์ คนที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้ควรจะเป็นคนในครอบครัวสิถึงจะถูก หนูอยากเห็นว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้...”

คนที่ทำร้ายตัวเองมากที่สุดกลับเป็นคนที่ใกล้ชิดกับตัวเองมากที่สุด

เธอไม่เข้าใจ

ไม่นานรถก็มาถึงอำเภอฉง มู่กุยฝานขับตรงเข้าไปในบ้านของเยียนจื้ออวิ๋นเลย

ซู่เป่าลงจากรถ นี่เป็นตำบลหนึ่งที่อยู่ภายในอำเภอฉง จะบอกว่าครึกครื้นก็ไม่ใช่ แต่ก็ไม่ถึงขั้นรกร้างจนเกินไป บนถนนมีแผงลอยต่างๆ นานาตั้งอยู่

ตอนนี้เยียนจื้ออวิ๋นอาศัยอยู่ในตึกสร้างเองหลังหนึ่ง คนอาศัยอยู่ชั้นสองและชั้นสาม ชั้นหนึ่งเป็นหน้าร้านขายของ จัดวางของที่ใช้ในชีวิตประจำวัน

นับว่าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขทีเดียว...

เยียนจื้ออวิ๋นนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเก้าอี้โซฟาตรงประตู หัวเราะฮ่าๆ อยู่เป็นระยะ

เมื่อซู่เป่าเห็น ในใจก็รู้สึกสับสน บอกไม่ถูกว่าเป็นความรู้สึกอะไร...

“เยียนจื้ออวิ๋น!” น้ำเสียงของมู่กุยฝานเคร่งขรึม ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ใดๆ ดูเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด

เยียนจื้ออวิ๋นมองเพียงแค่ปราดเดียว ก็ตกใจจนลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ “คุณ คุณมาหาใคร...ฉันๆ ไม่ใช่เยียนจื้ออวิ๋น!”

เธอรีบสวมรองเท้าแล้ววิ่งเข้าไป คิดจะปิดประตู

มู่กุยฝานยกมือขึ้น แล้วใช้แขนเพียงข้างเดียวขวางประตูกระจกเอาไว้

“ไม่ใช่เยียนจื้ออวิ๋น แล้วคุณหนีทำไม?”

เยียนจื้ออวิ๋นนัยน์ตาเป็นประกาย “ฉัน...ฉันเห็นพวกคุณดูท่าทางน่ากลัว...คนปกติก็ต้องวิ่งกันทั้งนั้นแหละ...”

ความผิดหวังที่พูดไม่ออกในใจซู่เป่า

คนแบบนี้น่ะเหรอ ถึงขั้นทำร้ายลูกสาวของตัวเองอย่างทารุณขนาดนั้น ตอนนี้กลับไม่มีความรู้สึกผิดเลยสักนิดเหรอ?

“ท่านอาจารย์ ไม่รู้ทำไม...หนูคิดว่าแม้ตอนนี้เธอจะเป็นคนฆ่าหมูหรือผู้หญิงที่ชั่วร้ายที่สุด ก็ยังดีกว่าตอนนี้?”

ซู่เป่ารู้สึกฉงนต่อความรู้สึกประเภทนี้ของตน

จี้ฉางเอ่ยขึ้นว่า “เพราะหากนางเป็นสตรีที่ชั่วร้ายที่สุด ไม่ว่ากับใครก็ร้าย ในใจของเจ้าก็จะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่นางกลับเป็นคนเช่นนี้ ไม่ว่ากับใครก็ ‘ดี’ แต่ลูกสาวเพียงคนเดียวของตัวเองกลับโหดร้ายถึงขนาดนั้น ในใจเจ้าย่อมรู้สึกแย่เป็นธรรมดา”

เนื่องจากหา ‘ข้ออ้าง’ ที่เยียนจื้ออวิ๋นกระทำกับลูกสาวแท้ๆ อย่างป่าเถื่อนไม่เจอ ตอนที่คนส่วนใหญ่เผชิญหน้ากับเรื่องที่เกินจะเข้าใจ มักจะอยากรู้ว่าทำไม ซึ่งเป็นธรรมชาติของมนุษย์