ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 875

ซู่เป่าตั้งใจมาหาเป็นพิเศษ ไม่นึกเลยว่าจะได้ยินประโยคที่ว่า ‘ไม่งั้นล่ะ’

“แต่เธอเป็นลูกสาวแท้ๆ ของคุณป้านะคะ!” ในใจของซู่เป่าเจ็บจี๊ด

ทว่าเยียนอวิ๋นเสียยิ่งพยักหน้าอย่างสมเหตุสมผล “ฉันรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของฉัน ถ้าเป็นคนอื่นฉันคงไม่ทำอย่างนี้หรอก”

“ลูกสาวที่ฉันคลอด ก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขที่ออกมาจากตัวฉัน...ฉันจะทำยังไงก็ไม่ต้องให้คนอื่นมายุ่งหรอกใช่ไหม...”

จนถึงตอนนี้เยียนอวิ๋นเสียก็ยังไม่เข้าใจ มีสิทธิ์อะไรมาจับเธอขังตั้งเจ็ดปี

ลูกที่เธอคลอดออกมาเองตนเองย่อมมีสิทธิ์ตัดสินใจ เธอเป็นแม่ที่คลอดและเลี้ยงดูเธอมา จะจัดการยังไงก็เป็นสิทธิ์ของเธอ

“ตั้งแต่โบร่ำโบราณแม่ตีลูกเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ...” เยียนอวิ๋นเสียยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่เป็นธรรม “เธอแอบกินของหรือว่าไม่ควรตี? ไม่ตีเธอก็ไม่หลาบไม่จำ!”

อยู่บ้านยังแอบกินของ เกิดมาก็เป็นนังกระดูกชั้นต่ำ

ซู่เป่าเข้าใจที่ว่าพูดมากไร้ประโยชน์แล้ว

เธออยากเข้าใจว่าทำไม ที่แท้ก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรถึงได้ทำร้ายอย่างทารุณ

บางครั้งก็เพียงเพราะความคิด บางครั้งก็เพียงเพราะเรื่องเล็กๆ ที่ไม่สลักสำคัญอะไรเลย...

“งั้นจนถึงวันนี้ ตัวป้าเองก็ไม่รู้สึกละอายใจต่อลี่ลี่เลยใช่ไหมคะ” ซู่เป่าจ้องเธอ อยากจะดูว่านัยน์ตาของเธอมีความปากแข็งหรือนึกเสียใจแต่ไม่กล้ายอมรับบ้างหรือเปล่า

น่าเสียดาย...ไม่มี

เยียนอวิ๋นเสียเพียงแค่พยักหน้าอย่างต่อเนื่อง แล้วพูดขึ้นอย่างคล้อยตามไปด้วย “ฉันสำนึกผิดแล้ว ผ่านการอบรมสั่งสอน และการตรวจสอบพฤติกรรมกับความคิดของตัวเองด้านใน ฉันก็ตระหนักถึงความผิดของตัวเองอย่างลึกซึ้ง...”

พูดประโยคนี้ได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะต้องรับมือกับการพูดหลายรอบหรือเปล่า เพียงแต่ไม่มีความนึกเสียใจที่ควรมีเท่านั้น

เธอเป็นคนคลอด คนอื่นยุ่งไม่ได้! เธออยากจะทำยังไงก็ทำอย่างนั้น เธอเป็นคนให้ชีวิตลี่ลี่ ต่อให้ตีจนตายก็ถือเสียว่าคืนให้เธอแล้ว นี่มีอะไรไม่ถูกต้องกัน?

ซู่เป่าพูดขึ้นอย่างผิดหวัง “ทุกสิ่งล้วนมีเหตุมีผล เวียนว่ายตายเกิดไม่จบไม่สิ้น...ป้าทำตัวเองทั้งนั้น”

เมื่อเธอพูดประโยคนี้จบก็พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “พ่อคะ เราไปกันเถอะค่ะ!”

มู่กุยฝานลุกขึ้นยืน และถือโอกาสถีบเก้าอี้กลับไปยังที่เดิม จากนั้นก็อุ้มซู่เป่าเดินจากไป

ซู่เป่าเกาะอยู่บนบ่าของพ่อ ตัวอ่อนปวกเปียก รู้สึกไร้เรี่ยวแรงสุดๆ

บางทีเด็กส่วนมากล้วนมีจินตนาการอันสวยงามต่อโลก เชื่อว่าคนดีจะได้รับสิ่งตอบแทนที่ดีเสมอ และคนชั่วจะถูกลงโทษเสมอ

แต่ในสองสามปีสั้นๆ มานี้ เธอกลับพบว่าไม่ใช่อย่างนั้นเลย ยิ่งมองก็ยิ่งพบความจริงของโลก

หลังขึ้นรถ ซู่เป่าก็หยิบพู่กันชี้ชะตาออกมา เงียบอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่าอยู่นานสองนาน...

ระหว่างทาง จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ในปากตะโกนเรียกชื่อหนึ่ง

“หลี่อวี๋เข่อ! แกวิ่งออกมาเองได้ยังไง! แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าวิ่งเพ่นพ่านไปทั่วคนเดียว แกก็ยังทำแบบนี้อีก!”

แม่ที่เดือดดาล ตีลูกสาววัยสามสี่ขวบของตัวเองดังเพียะบนถนน มิหนำซ้ำยังตีไปบนหน้า