ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 877

เยียนอวิ๋นเสียกรีดร้องขึ้นมา

“อ๊าๆๆ...”

เธอถอยหลังด้วยความตกตะลึง จนไปจนมุมอยู่บนโซฟา ปากก็พลางตะโกน “แกอย่าเข้ามานะ!”

เยียนอวิ๋นเสียคิดว่าตนจะลืมรูปร่างหน้าตาของลูกสาวของตัวเองไปตั้งนานแล้ว

ทว่าในคืนนี้ จู่ๆ ก็มีศีรษะที่ชุ่มไปด้วยเลือดศีรษะหนึ่งปรากฎขึ้นบนหน้าจอมือถือ

ความทรงจำอันน้อยนิดเกี่ยวกับลูกสาวในสมองของเธอ เกิดแจ่มชัดขึ้นมาในชั่วพริบตา!

“แก...แกอย่าเข้ามานะ!” เยียนอวิ๋นเสียตะโกนด้วยความตื่นกลัว “แก แกไปให้พ้น!”

โทรศัพท์ลอยขึ้นมานิ่งๆ

ลอยขึ้นมาประมาณหนึ่งเมตร เท่ากับความสูงของเด็กน้อยคนหนึ่งพอดี...

ราวกับมีร่างที่มองไม่เห็นยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ศีรษะที่ต่ออยู่บนคอของร่าง เป็นศีรษะที่อยู่ในมือถือพอดี

‘มัน’ ‘เดิน’ หน้ามาทีละก้าวๆ โทรศัพท์เลื่อนขึ้นเลื่อนลงไปข้างหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“แม่คะ แม่ลืมลี่ลี่แล้วเหรอ?” โทรศัพท์ลอยเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ “แม่ลืมลี่ลี่ไปได้ยังไง?”

เยียนอวิ๋นเสียกรีดร้องอ๊าๆ หยิบของบนโซฟาได้ก็เขวี้ยงไปทางโทรศัพท์

แต่โชคไม่ดี หมอนที่ใหญ่ขนาดนี้ก็ยังปาไม่โดน แต่ดันตกไปบนโต๊ะชาข้างๆ

“แม่ ดูท่าแม่ยังจำลี่ลี่ได้อยู่” น้ำตาเลือดสองสายไหลออกมาจากดวงตาของหัวคน “แม่เห็นหรือยัง? หนูเจ็บจังเลย ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว ร้องไห้จนเลือดออกแล้ว”

“แม่ หนูหิวมากจริงๆ...หนูอยากรู้ว่าทำไมแม่ถึงไม่ให้หนูกินของกิน!”

“แม่ แม่ดูปากดูคอของลี่ลี่สิ...ถูกแม่กรอกน้ำมันร้อน มันลวกจนเน่าเปื่อยเลย!”

เสียงเรียก ‘แม่’ เดิมควรจะเป็นการแลกเปลี่ยนที่อบอุ่นและสนิทที่สุดในโลก

ทว่ากลับน่ากลัวเป็นอย่างมากอย่างเห็นได้ชัด

ปากลี่ลี่ฉีกกว้าง กระทั่งมือเล็กๆ แดงเถือกเขียวช้ำสองข้างปรากฏขึ้นบนหน้าจอ แล้วฉีกคอของตัวเอง

แหวกเนื้อที่เน่าในลำคอและในปากของเธอโชว์ต่อหน้าเยียนอวิ๋นเสีย

เยียนอวิ๋นเสียรับการยั่วยุที่น่าสยดสยองนี้ไม่ไหว ตาเหลือกแล้วเป็นลมล้มพับไปเลย!

กึกๆ กึกๆ...กึกๆ กึกๆ...

เยียนอวิ๋นเสียสะดุ้งตื่นเพราะเสียงประหลาด เธอไม่รู้ว่าสลบไปนานเท่าไรแล้ว ลืมตาขึ้นมาอย่างงงงัน

ทันใดนั้นก็พบว่าเธอผล็อยหลับไป โทรศัพท์แปะอยู่บนหน้าเธอ

เยียนอวิ๋นเสียที่เพิ่งตื่นมึนงงเล็กน้อย เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตามสัญชาตญาณ ทันใดนั้นก็ต้องชะงักไปอย่างแรง!

เธอนึกออกแล้ว เธอเป็นลมล้มพับไป เพราะถูกสิ่งที่อยู่ในโทรศัพท์ทำให้ตกใจจนเป็นลม!

ตอนนี้โทรศัพท์มาแปะอยู่บนหน้าเธอได้ยังไง!

เยียนอวิ๋นเสียมองโทรศัพท์ที่แน่นิ่ง หน้าจอโทรศัพท์ยังคงเป็นสีดำ แสงไฟในห้องรับจ้าแสบตาเล็กน้อย สามารถมองเห็นหน้าของตัวเองจากหน้าจอโทรศัพท์สีดำได้

เธอรู้สึกเพียงหนังศีรษะชาขึ้นมา จากนั้นลุกขึ้นยืนอย่างเงอะๆ งะๆ แล้วออกแรงโยนโทรศัพท์ออกไปนอกหน้าต่าง!

ใครจะรู้ได้เลยเธอเพิ่งจะหันหลังกลับมา ก็เห็นโทรศัพท์ปรากฏอยู่บนโต๊ะน้ำชาเบื้องหลัง!

โทรศัพท์เคสสีม่วง หน้าจอแตก...ก็คือเครื่องที่เธอเพิ่งโยนออกไปเมื่อครู่ไม่ผิดแน่!

เยียนอวิ๋นเสียกรีดร้องเสียงหนึ่ง วิ่งพังประตูออกไป เธอพุ่งออกไปยังถนน กรีดร้องพลางวิ่งหนีราวกับคนบ้า

เพื่อนบ้านแถวละแวกบ้านต่างประหลาดใจกันเป็นอย่างมาก แต่ละคนชะโงกหน้าออกมาดู

“อวิ๋นเสีย?!” มีคนตะโกนพูดขึ้นว่า “คุณเป็นอะไรไป คุณจะไปไหนน่ะ!”

เสียงเบรกรถแสบแก้วหูเสียงหนึ่งดังขึ้น เยียนอวิ๋นเสียถูกรถที่ขับมาจากทางแยกชนกระเด็นออกไป...

เยียนอวิ๋นเสียมองไม่เห็นทางตรงหน้า

ทุกอย่างมืดสนิท ถนนที่ปกติมองเห็นได้อย่างชัดเจนตอนนี้มืดสลัวเป็นอย่างมาก เธอวิ่งด้วยความตื่นกลัวอยู่นานสองนาน เมื่อหันหลังกลับมาก็พบว่าโทรศัพท์ยังคงตามติดเธออยู่เบื้องหลัง

ความสูงประมาณหนึ่งเมตร ก็คือความสูงก่อนตายของลี่ลี่