ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 878

เยียนอวิ๋นเสียไปขุมนรกมารอบหนึ่ง

ปากถูกผนึกและกรอกด้วยน้ำมันร้อน ตีด้วยแส้จนเนื้อแตก...

ทั้งหมดที่เธอทำกับลูกสาวของตัวเองล้วนกลับมาฉายใหม่อีกครั้งในขุมนรก

เพียงแต่แค่รอบเดียวเธอก็รับไม่ไหวแล้ว เสียงกรีดร้องและเสียงร้องไห้โฮดังตลอดไม่หยุด

ในที่สุดกรรมที่ตามสนองก็หยุดลง เธอเป็นอัมพาตอยู่บนพื้นราวกับข้อแก้ตัวกองหนึ่งไปแล้ว

“ในที่สุด...จบแล้วเหรอ?” เธอร้องไห้ น้ำมูก น้ำลายและน้ำตาปนกันอยู่บนหน้า

“เจ้าคิดว่านี่จบสิ้นแล้วหรือ?” ยมทูตที่สนองกรรมใบหน้าไร้อารมณ์ “นี่เป็นเพียงการคืนการกระทำโหดร้ายทั้งหมดที่เจ้าเคยทำกับลูกสาวให้แก่เจ้าเท่านั้น”

“ต่อไปถึงจะเป็นกรรมที่จะสนองเจ้าอย่างแท้จริง!”

โครม

กระทะน้ำมัน ดึงลิ้น ภูเขาดาบ เสาทองแดงของจริงแห่งขุมนรก...ปรากฏขึ้น เยียนอวิ๋นเสียรู้สึกเพียงในหัวมีเสียงหึ่งๆ

แขนขาของเธอดิ้นรนตะเกียกตะกายคลานไปด้วยความกลัวจนเยี่ยวหดตดหาย “ไม่...ฉันอยากกลับไป ฉันอยากกลับไป!”

เธอไม่อยากตาย ตายแล้วน่ากลัวเกินไป!

เธอกระหยิ่มยิ้มย่องเนื่องจากในอดีตการลงโทษทางกฎหมายของโลกมนุษย์จัดการเธอไม่ได้ แม้ว่าก่อนหน้านี้คนมากมายด่าเธอว่าจะต้องเจอกรรมตามสนองเธอก็ไม่กลัว คิดว่านั่นเป็นเรื่องหลังความตาย คนตายไปแล้วจะรู้เรื่องอะไร?

ไม่นึกเลยว่าจะน่ากลัวขนาดนี้!

“ฉันอยากกลับไป...อ๊า...”

เยียนอวิ๋นเสียถูกลากลงไป

อยู่ที่นี่ ไม่มีใครมา ‘ช่วย’ เธอได้ ไม่มีใครลากเธอให้ออกไปจากฝันร้ายได้

ในโรงพยาบาล เยียนอวิ๋นเสียที่หมดสติสีหน้าดุร้าย

สามีของเธอไม่มีใจอดทนที่จะดูแลเธอ หลายครั้งมาดูแว๊บเดียวแล้วก็นั่งเล่นมือถืออยู่ข้างๆ ไม่ได้มีสีหน้าว่าห่วงใยเธอเท่าไร

ที่แท้วันนั้นหลังเยียนอวิ๋นเสียถูกรถชนจนกระเด็น ศีรษะก็ไปกระแทกเข้ากับขอบถนน จากนั้นก็หมดสติไปตรงนั้นเลย

เมื่อส่งตัวไปกู้ชีพที่โรงพยาบาล ช่วยชีวิตกลับมาได้จริงๆ แต่ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาสักที

หมอบอกสามีของเธอว่าต้องพูดคุยกับเธอมากๆ ช่วยให้เธอฟื้นขึ้นมาเร็วๆ...แต่น่าเสียดายสามีของเธอไม่มีความอดทนนี้

เยียนอวิ๋นเสียจึงนอนอยู่อย่างนี้วันแล้ววันเล่า กระทั่งหมอบอกว่าออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เธอก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา

หลังรับกลับมาบ้าน เจ้าหญิงนิทราเยียนอวิ๋นเสียที่นอนอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน ต้องการการดูแล แต่เรื่องนี้หวังพึ่งสามีของเธอไม่ได้ ลูกชายและลูกสะใภ้ของเธอรีบมาเยี่ยม สองสามีภรรยาต่างบอกว่าต้องทำงานมาดูแลไม่ได้ จากนั้นก็จากไป

ดวงวิญญาณของเยียนอวิ๋นเสียถูกขังอยู่ในขุมนรก กระบวนการถูกลงโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่มีวันสิ้นสุด

ส่วนกายหยาบของเธอ เนื่องจากสามีของเธอลืมช่วยเธอเปลี่ยนผ้าอ้อม เปลี่ยนผ้าปูที่นอนและพลิกตัวบ่อยๆ ตอนนี้บนตัวเต็มไปด้วยแผลกดทับ ขี้เยี่ยวเต็มไปทั่วทั้งตัว แผลกดทับที่เน่าเฟะยังเกิดหนอนขึ้นมาอีก ทั้งห้องคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่าอย่างรุนแรง...

สุดท้ายเยียนอวิ๋นเสียก็ตายในกองขี้กองเยี่ยวของตัวเอง ตอนตายบนตัวไม่มีเนื้อส่วนดีเลย ในเนื้อที่เน่าเฟะยังมีหนอนไต่เต็มไปหมด ช่างเป็นโศกนาฏกรรมของมนุษย์จริงๆ

หลังเยียนอวิ๋นเสียตายไปจริงๆ กรรมที่ตามสนองเธอกลับยังไม่จบไม่สิ้น ยังคงต้องชดใช้ให้กับความเลวที่เธอเคยกระทำอยู่ในขุมนรก จนกว่าสุดท้ายวิญญาณจะเซื่องซึม ไร้จิตสำนึก...

แน่นอนว่า เรื่องพวกนี้เอาไว้ว่ากันทีหลัง

ซู่เป่าเขียนอักษรสองสามตัวลงบนหน้าชะตากรรมของเยียนอวิ๋นเสีย จากนั้นก็ปิดตำรา

นี่เป็นตำราของตัวเธอเอง ตอนนี้บันทึกเพียงสรรพสิ่งบนโลกมนุษย์...แม้แต่เธอกับจี้ฉางก็ไม่รู้ได้เลย ตำราที่บันทึกไปเรื่อยเปื่อยสุดท้ายกลายเป็นตำราที่สั่งให้คนตระหนักรู้ได้ และเต็มไปด้วยกฎแห่งวิถี

“เฮ้อ...ใจคนนี่นะ...” ซู่เป่าถอนหายใจเฮือกหนึ่งราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อย

จี้ฉางอดไม่ได้ที่จะขำด้วยเสียงแผ่วเบา “เจ้าเพิ่งจะอายุเท่าไรเอง ก็วางมาดถือดีเป็นผู้อาวุโสขนาดนี้แล้ว”