ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 879

มองเสี่ยวอู่ที่ดูท่าจะบ้าไปแล้ว มุมปากของจี้ฉางก็กระตุก สายตาของซู่เป่าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ท่านอาจารย์บอกว่าเสี่ยวอู่ไม่มีทางตายง่ายๆ เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ แถมยังเก่งกาจขึ้นด้วย สมแล้วที่เป็นเสี่ยวอู่!” ซู่เป่าชมอย่างหนักไปยกหนึ่ง

เสี่ยวอู่ที่ถูกชมตื่นเต้นเป็นอย่างมาก มันทำให้เสวียนหลิงพ่ายแพ้ได้แล้ว!

สุดยอดไปเลย ว้าว สุดยอดไปเลย มันเจ๋งสุดๆ ไปเลย มันไม่เพียงพูดเป็น ร้องเพลงได้ บินได้ ตอนนี้ยังโจมตีด้วยพลังเวทเป็นอีกด้วย!

“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมเหล่าลิ่ว!” เสี่ยวอู่ยกกรงเล็บขึ้นมาข้างหนึ่ง จากนั้นก็เต้น “ขอโทษนะๆ เก่งกาจเกินไปตอนแรกก็เลยไม่ได้ยั้งมือ!”

ไม่รู้ว่าไปเลียนแบบสคริปต์มาจากไหน แถมตอนพูดยังทำหน้าพอใจอีกด้วย

เสวียนหลิงเดินกะโผลกกะเผลกมา เมื่อครู่นั่นเป็นการตอบโต้ตามสัญชาตญาณของเสี่ยวอู่ อันที่จริงมันเองก็ไม่รู้ จะแปลกก็ไม่แปลก...

เสวียนหลิงแนบอยู่ข้างเท้าของซู่เป่าอย่างน่าสงสาร ร้องเรียกเหมียวๆ ราวกับฟ้อง ดวงตาทั้งสองนั้นเรียกได้ว่าน้ำตาคลอหน่วย

ซู่เป่ารีบปลอบ “เสวียนหลิงได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า? เอาละๆ ไม่ต้องร้องนะๆ ฉันจะรักษาให้แกเดี๋ยวนี้แหละ...เสี่ยวอู่มันไม่ได้ตั้งใจ ครั้งต่อไปก็อย่ายั่วยุมันล่ะ”

เสวียนหลิงยิ่งน้อยเนื้อต่ำใจ “เมี๊ยว!”

ทำไมนกบ้านี่ถึงได้เก่งกาจขึ้นมาล่ะ ไม่ยุติธรรมเลย! มันเองก็อยากไปเที่ยวกับเจ้าของตัวน้อย มันเองก็อยากเก่งกาจขึ้นเหมือนกัน!

แงๆๆ!

เห็นเสวียนหลิงไม่เป็นไร กลับกันยังทำสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจ เสี่ยวอู่ที่ได้ใจจนลืมตัวดีใจจนร้องเพลงขึ้นมา

“ไอ้หยา...ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ทนพิษบาดแผลไม่ไหวจริงๆ แบกพระถังซัมจั๋งกับศิษย์ทั้งสามคนนั้น มีมโนธรรมบ้างไหม มโนธรรมของเธอถูกหมาคาบไป ไปไกลหลายหมื่นลี้”

“โย โฮๆๆๆ”

จี้ฉาง “…”

ซู่เป่า “…”

เสวียนหลิง “…”

ไม่มีใครคิดว่าเสี่ยวอู่จะเก่งกาจขึ้นขนาดนี้ จี้ฉางนั่งขัดสมาธิลอยอยู่กลางอากาศ ในมือประคองเสี่ยวอู่เอาไว้ ตรวจสอบทีละนิด

“เป็นยังไงบ้างท่านอาจารย์! เส้นลมปราณเริ่นตูของฉันทะลุแล้วใช่ไหมท่านอาจารย์!” เสี่ยวอู่แกว๊กๆ เจี๊ยวจ๊าว

จี้ฉางทำสีหน้าเหนื่อยใจ “หุบปาก!”

เสี่ยวอู่ “ได้เลยท่านอาจารย์! ฉันหุบปากแล้วท่านอาจารย์!”

จี้ฉาง “…”

เขาบีบกระดูกของเสี่ยวอู่ จากนั้นพูดขึ้นว่า “เก่งกาจจริงๆ เริ่มดูดซับพลังหยิน ใช้พลังหยินแล้ว...”

นับแต่นี้ไม่ใช่แค่นกธรรมดาตัวหนึ่งอีกต่อไป

เมื่อเสียวอู่ได้ยินดังนั้น ก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างกำเริบเสิบสานฮ่าๆๆ ออกมา “ซู่เป่า! เส้นลมปราณเริ่นตูของฉันทะลุแล้ว สะพานระหว่างนรกสวรรค์เชื่อมต่อกัน จากนี้คือชีวิตนกบอด!”

ซู่เป่าอดไม่ได้ที่จะเอามือป้องปากแอบหัวเราะ “เสี่ยวอู่ แกรู้ไหมว่าเส้นลมปราณเริ่นตูอยู่ตรงไหน?”

เสี่ยวอู่เอียงศีรษะ

ซู่เป่าเอ่ยขึ้นว่า “เส้นลมปราณเริ่นตูมีแค่ในคนเท่านั้น ลมปราณเริ่นอยู่ในท้องของคน!”

เธอชี้ไปที่ตำแหน่งของจุดตันเถียน

“เส้นลมปราณตูอยู่ที่...”

จี้ฉางมือสั่น รีบกดมือของเธอเอาไว้ “นี่ไม่ควรชี้นะ!”

เส้นลมปราณตูอยู่ตรงกลางระหว่างขาสองข้าง นี่มันไม่มีเหตุผลเลยไม่ใช่เหรอ?!

ซู่เป่ากระพริบตา รีบพูดขึ้นอย่างน่ารักน่าเอ็นดู “หนูรู้แล้วค่ะท่านอาจารย์ หนูไม่ชี้!”

เสี่ยวอู่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม