ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 891

แล้วเรื่องนี้ก็ผ่านไป

มีเพียงครูชิวเท่านั้นที่รู้ว่าตัวโศกเศร้าเพียงใด

แน่นอนว่าการยื่นอุทธรณ์ไม่ประสบผลสำเร็จและยังถูกวิพากษ์วิจารณ์อีกครั้ง หลักฐานชัดเจนมากจนเธอไม่สามารถปฏิเสธได้แม้ว่าเธอต้องการจะปฏิเสธก็ตาม

ไม่เพียงเท่านั้น ใบประกอบวิชาชีพครูของเธอก็ถูกถอดออกด้วย ตั้งแต่นั้นมาเธอจึงไม่สามารถทำงานในโรงเรียนรัฐได้อีกต่อไป โรงเรียนเอกชนที่ดีกว่าหน่อยก็ไม่สามารถรับเข้าทำงานได้เพราะไม่มีใบประกอบวิชาชีพครู

เธอทำได้เพียงไปในพื้นที่ภูเขาห่างไกลหรือโรงเรียนเอกชนขนาดเล็กที่ไม่เป็นมาตรฐานและมีความวุ่นวายมาก ผลการเรียนก็แย่มาก ๆ ซึ่งเธอไม่อยากไปด้วยซ้ำ

ครูชิวจึงหายตัวไปในท่ามกลางฝูงชน และไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเธออีกต่อไป

ซู่เป่าสะพายกระเป๋านักเรียนใบเล็กไปโรงเรียนอย่างมีความสุขอีกครั้ง

ชีวิตกลับมาเป็นปกติแล้ว และบางครั้งก็มีพี่ชายพี่สาวมาหยอกล้อเล่นด้วยกัน เด็กส่วนใหญ่ในชั้นเรียนเป็นคนเรียบง่าย กระตือรือร้น และใจดี พวกเขาคุ้นเคยกับซู่เป่าอย่างรวดเร็ว และซู่เป่าก็ได้รู้จักเพื่อนมากมาย

วันนี้หลังจากเลิกเรียน ก็พบกับคนคนหนึ่งขวางทางกลับบ้านของพวกเขาอยู่

ซู่เป่าประหลาดใจและพูดว่า “ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่”

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือจิ่งจั้น

เขามารับน้องสาว ส่วนตัวเขาเองก็ขึ้นชั้นมัธยมแล้ว

น้องสาวของเขาขึ้นชั้นประถมแล้ว และยังคงถูกเขาอุ้มไว้อย่างหวงแหน

ซูเหอเวิ่นพึมพำ “โตขนาดนี้แล้วยังอุ้มอยู่อีก...”

จิ่งจั้นมองเขาอย่างเย็นชา

เขาออกไปข้างนอกบ่อยและน้องสาวก็โตเร็วมาก เมื่อเธออายุมากขึ้นเขาก็อุ้มเธอไม่สะดวก แต่ตอนนี้เขาก็มีความสุขที่ได้อุ้มเธอบ่อย ๆ

ซู่เป่าไม่ได้มีความรู้สึกดีต่อจิ่งจั้นมากนัก สำหรับจิ่งซิ่วแล้วเขาคือคนที่ดีที่สุดในโลก ด้วยเหตุนี้ซู่เป่าจึงทนต่อแรงต่อต้านของจิ่งจั้นไม่ไหว

ท้ายที่สุดแล้วการลอบกัดคนอื่นและเตะพวกเขาลงเหวเพื่อโอกาสในการเอาชีวิตรอดของตัวเองนั้นช่างเลวร้ายมากเกินไปจริง ๆ

“ไปกันเถอะ” ซูเหอเหวินจับมือของซู่เป่าแล้วเดินไปข้างหน้าด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ใด ๆ

เมื่อทั้งสองฝ่ายกำลังจะเดินผ่านหน้ากันไป ในที่สุดจิ่งจั้นก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “ซูจื่อซู่ ครั้งนี้ที่เธอลงไปเธอเห็นน้ำตกนั้นไหม น้ำตกที่ห้อยอยู่บนหน้าผาเหว...”

ในระหว่างนี้ที่เขาออกไป เขาไม่พบทรัพยากรใด ๆ ที่สามารถช่วยเขาบำเพ็ญเพิ่มขั้นได้

น้ำเย็นในสระยังไม่เพียงพอและมีประสิทธิภาพต่อเขาน้อยลงเรื่อย ๆ จึงใช้มันเพื่อฟื้นฟูพลังของเขาเท่านั้น

เขาไม่สามารถนั่งรอความตายได้อีกต่อไป

ซู่เป่าเลิกคิ้ว ดูกวนเหมือนพ่ออยู่เล็กน้อย “เห็นแล้ว ทำไมเหรอ”

ดวงตาของจิ่งจั้นเป็นประกาย เขารีบถามทันที “เธอเอามาหรือยัง”

ซู่เป่าพยักหน้า “อ๋อ เอามาแล้ว ทำไมเหรอ”

จิ่งจั้นวางจิ่งซิ่วลงแล้วเปลี่ยนมาจับมือของเธอแทน ในขณะที่ก็จ้องมองซู่เป่าอย่างร้อนใจ

“เธอขายให้ฉันสักหน่อยได้ไหม” เขาพูด “ราคาเท่าไรก็ได้!”

ซู่เป่าประหลาดใจ โอ้โฮออกมาเสียงดัง