ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 901

ผีประจบสอพลอไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร สนใจเพียงแค่เป้าหมายจะยอมรับการประจบสอพลอของตัวเธอเองหรือไม่

แม่เหลียงเจิ้นอ้าวประจบสอพลอไปแต่กลับโดนฉีกหน้า สุดท้ายก็ทำได้แค่ฉีกรอยยิ้ม

“ใช่ ๆ ๆ ครูเสี่ยวโอวพูดถูก ฉันจะกลับไปเอาเสื้อมาให้เหลียงเจิ้นอ้าว...”

เธอแทบจะข่มทั้งความอายทั้งความโกรธภายในใจของเธอไว้ไม่อยู่แล้ว อยากจะระเบิดอารมณ์ แต่ก็กลับมาคิดว่านี่เป็นครูประจำชั้นของลูกชายเธอ...

ดังนั้นจึงทำได้เพียงแค่จากไปอย่างรวดเร็ว

ผีประจบสอพลอที่อยู่บนหัวเธอเริ่มหงุดหงิด และเอาแต่พูดว่า “ให้ตายเถอะนังคนนี้ พูดด้วยดี ๆ ขนาดนั้นไม่รู้จักรักษาหน้ารักษาตาเรา!”

“ไม่ได้ เธอจะไปไม่ได้ รีบไปประจบต่อเร็วเข้า ในโลกนี้ไม่มีคนที่เราประจบไม่ได้!”

“กลับไป จัดการเธอ! จัดการเธอให้ได้!!!”

การประจบสอพลอคนที่อยากจะประจบที่สุดไม่สำเร็จนั้น ทำให้ผีประจบสอพลอแทบคลั่ง

ร้องคำรามด้วยความโกรธและเขย่าหัวแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวอย่างแรง

ซูเหอเวิ่นรู้สึกเหมือนเห็นวิญญาณแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวถูกเขย่าจนหลุดออกมา...

“ตอนนี้แหละ!” ซู่เป่าพูดขึ้นมา

ซูเหอเวิ่น “ห่ะ...ห๊า”

เขาเขาเขายังไม่ทันได้เตรียมตัวเลย!

เมื่อเห็นว่าแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวรีบวิ่งออกไปพร้อมกับหันไปรอบ ๆ ทางเดิน ไม่รู้ว่าเธอกำลังรับไม่ได้กับสีหน้าที่ดูไม่ได้ของเธอหรือเปล่า ดังนั้นเธอจึงเดินไปทางที่เปลี่ยว ๆ

เมื่อเห็นว่าเธอเดินเข้าไปในสวนดอกไม้ของโรงเรียนแล้ว

ซู่เป่าก็เร่ง “พี่ ตามสิ พลาดครั้งนี้ไปก็ต้องรอโอกาสครั้งหน้าเลยนะ!”

ซูเหอเวิ่นกัดฟัน ผีร้ายก็ผีร้ายเหอะ เขายังมีน้องสาวนี่นา!

น้องสาวไม่มีทางปล่อยเขาไว้คนเดียวแน่...ไม่มีทางหรอกใช่ไหม...

ซูเหอเวิ่นพุ่งตรงไปยังสวนดอกไม้อย่างรวดเร็ว

“หยุดนะ!” ซูเหอเวิ่นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แม่เหลียงเจิ้นอ้าวหันกลับมา...

เมื่อหันกลับมาถึงกับทำให้ซูเหอเวิ่นตกใจไปชั่วขณะ

ภายใต้ท้องฟ้าสดใส แม่เหลียงเจิ้นอ้าวเดิมทีผมเผ้าหวีไว้เรียบร้อย ตอนนี้ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงบังหน้าบังตาหมด

ดวงตากลอกขึ้นราวกับว่าถูกไฟฟ้าช็อต แถมมุมปากยังฉีกยิ้มออกมาอย่างแปลกประหลาด และใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยว...

ดูเหมือนว่ากำลังพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อสะกดบางสิ่งบางอย่างที่พร้อมจะระเบิดอย่างบ้าคลั่ง

“ช่าง...ช่างช่างช่างกล้านักไอ้ผีร้าย! ดูสิว่าแกจะหนีไปไหนได้!”

ซูเหอเวิ่นเดิมทีคิดไว้ว่าจะพูดประโยคที่ดูเท่ ๆ แต่พอพูดออกมากลับกลายมาเป็นประโยคนี้

ตอนกำลังพูดจบ ก็ออกแรงโยนสิ่งที่อยู่ในมือออกไป!

เป๊ง!

กระทะก้นเรียบโจมตี!

น้องสาวบอกว่าโยนยันต์ออกไปตอนมันเผลอ...เดี๋ยวนะ ทำไมถึงเป็นกระทะก้นเรียบล่ะ? !

สิ่งที่เขาโยนต้องเป็นยันต์สิ...

ไม่นะ เขาเอากระทะก้นเรียบออกมาเมื่อไหร่

ซู่เป่าที่ตามหลังมาเม้มปาก

“เธอกำลังเรียกฉันเหรอ” แม่เหลียงเจิ้นอ้าวที่โดนกระทะก้นเรียบปาเข้าหัวหันกลับมา

น่าจะเป็นเพราะได้ยินคนเรียกเธอ สติสัมปชัญญะของเธอเองก็เลยกลับมานิดหน่อย ดวงตาสั่นไหวกลอกกลับมายังตำแหน่งเดิม

เธอเค้นรอยยิ้มปรากฏออกมาบนใบหน้า ทำให้ใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเธอกลับดูน่ากลัวยิ่งขึ้นอย่างชัดเจน

“พี่ชายของซูจื่อซู่เหรอ...” เธอพูดเสียงราบเรียบ

ซูเหอเวิ่นแอบบ่นอุบกับตัวเองว่าซวยแล้ว ตอนอยู่ภายใต้อิทธิพลของน้องสาวเขาก็เริ่มรู้สึกเฉยชากับผีร้าย รู้สึกว่าผีร้ายก็ไม่ได้ร้ายกาจอะไรขนาดนั้น

แต่มาวันนี้เขาเผชิญหน้าด้วยตัวเอง กลางวันแสก ๆ ถึงได้รู้ว่าน่ากลัวขนาดนี้

จู่ ๆ ผีประจบสอพลอบนศีรษะของแม่เหลียงก็สงบลง และมองดูซู่เป่าที่อยู่ด้านหลังซู่เหอเวิ่นด้วยความโกรธ

จากนั้นเมื่อยิ่งมองก็เกิดความสงสัย