ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 903

ผีขี้ขลาดพยักหน้า “พอจำได้อยู่ เมื่อก่อนพวกเราไม่เคยได้ยินเรื่องการช็อปปิ้งออนไลน์มาก่อน แต่มักจะมีคนมาแจกแคตตาล็อกที่โรงเรียน”

สมัยเรียนในแคตตาล็อกส่วนใหญ่จะเป็นพวกนวนิยาย

นักเรียนที่ต้องการซื้อหนังสือจะถือแคตตาล็อก บนปกแคตตาล็อกจะมีภาพปกนิยายสีสันสดใส เช่น เรื่องหูซ้าย เรื่องเด็กนั่นน่าทึ่งมาก... เด็ก ๆ ผู้หญิงจะชอบอ่านสุด ๆ

หลังจากเลือกแล้วจะส่งมอบให้กับพนักงานขาย เพื่อนำไปสั่งซื้อ จากนั้นนวนิยายจะถูกส่งถึงมือคุณภายในหนึ่งหรือสองสัปดาห์

แน่นอนว่านอกจากหนังสือแล้ว ยังมีเครื่องประดับเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น พวกต่างหูต่าง ๆ ส่วนพวกเสื้อผ้าจะมีน้อยมาก เพราะส่วนใหญ่คนมักจะออกไปซื้อพวกเสื้อผ้ากับรองเท้าเอง

ไม่เหมือนสมัยนี้ หลาย ๆ คนซื้อของผ่านแอปช็อปปิ้ง สั่งซื้อ ชำระเงิน และรอรับสินค้า ซึ่งจะได้รับของที่สั่งซื้อภายในสองสามวัน

“อาจพูดได้ว่า ความสะดวกสบายในการช็อปปิ้งในปัจจุบันนั้น เกี่ยวโยงจากเมื่อก่อนที่พนักงานขายทำงานอย่างหนักเพื่อปูทางไปสู่การพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์”

ผีขี้ขลาดอธิบายเรื่องนี้ให้ซู่เป่าฟัง

ซู่เป่า “ว้าว... ได้ความรู้ใหม่แฮะ”

เธอเกิดมาในยุคที่ไม่รู้จริง ๆ ว่ามันเคยเป็นเช่นนี้มาก่อน

ผีประจบสอพลอพยักหน้าพลางพูดต่อ

“ใช่แล้ว ๆ ตอนฉันเริ่มทำแรก ๆ ก็โปรโมทแบบนี้ ไปโรงเรียนเพื่อแจกแคตตาล็อก”

เป็นวิธีที่สบาย เด็กนักเรียนมักจะคุยง่าย ขอเพียงแค่หานักเรียนที่ยินดีช่วยเหลือนำแคตตาล็อกไปโรงเรียนแล้วช่วยจดไว้ จากนั้นเขาจะไปรับและสั่งซื้อ แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้ว

เขาทำหน้าที่ช่วยสั่งซื้อสินค้าออนไลน์ พวกแพลตฟอร์มและร้านค้าต่าง ๆ ก็จะให้ส่วนแบ่งเขา

ทว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงก้าวเล็ก ๆ ต่อมาเขาก็ได้เข้าร่วมเส้นทางธุรกิจอื่น

“มองหาผู้ประกอบการที่จะร่วมธุรกิจ” ผีประจบสอพลออธิบาย “ไปเฟ้นหาเจ้าของร้านค้าและโน้มน้าวให้เขาเปิดร้านออนไลน์บนแพลตฟอร์ม”

เพียงทำสัญญากับบริษัทสำเร็จแค่รายเดียว เขาก็จะได้ค่าคอมมิชชั่นเยอะมาก

“เมื่อทำจนชินแล้ว ร้านค้าขนาดเล็กก็ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของฉันได้อีกต่อไป ฉันต้องการร้านค้าขนาดใหญ่ เริ่มแรกมีการจัดอันดับร้านค้าด้วย หากร้านค้าที่ได้ระดับเพชรม่วงเข้าร่วม ฉันจะได้รับค่าคอมมิชชั่นสิบเปอร์เซ็นต์จากบริษัท”

ด้วยเหตุนี้สิ่งที่ต้องทำก็คือหาบริษัทที่ใหญ่ ๆ หน่อย

“แล้วจะทำยังไงให้ผู้คนไว้ใจ เชื่อใจบริษัทฉันล่ะ ทั้งที่การขายหน้าร้านแบบเดิมก็ขายได้ดีขนาดนั้น”

“ดังนั้นฉันจึงทำได้เพียงประจบสอพลอในทุกรูปแบบ อวยในทุก ๆ ด้าน เลี้ยงอาหาร เลี้ยงเหล้า เลี้ยงคาราโอเกะ ยอมทนลำบากเพื่อผูกมิตร”

“เถ้าแก่ผู้ชายก็อวยว่าเขาคือคนที่ประสบความสำเร็จสูงสุด เถ้าแก่ผู้หญิงก็อวยว่าเธอยังสาวยังสวยบ้างล่ะ เป็นนักธุรกิจสาวบ้างล่ะ ถ้าหุ่นผอมเพรียวก็ทำท่าทางประหลาดใจกับรูปร่างของเธอ ว่าดูแลอย่างไรถึงได้หุ่นดีแบบนี้ ถ้าคนอ้วนก็ทำเป็นอิจฉาเขามีบุญวาสนา แค่มองก็รู้แล้วว่ามีสง่าราศีเป็นเศรษฐีร่ำรวยเงินทอง”

ในที่สุดก็ไม่มีใครที่เขาประจบไม่ได้!

นานวันเข้าทักษะการประจบสอพลอของเขายิ่งค่อย ๆ เป็นธรรมชาติมากขึ้นเรื่อย ๆ ชมไม่กี่คำก็ทำให้เถ้าแก่แทบจะลอยได้ ไม่มีอะไรที่ปากของเขาทำไม่ได้!

“ใครจะไปรู้ว่าวันหนึ่งคำเยินยอจะไม่ได้ผล”

ผีประจบสอพลอพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “มีอยู่วันหนึ่ง ฉันเจอกับเถ้าแก่คนหนึ่งซึ่งเป็นลูกค้าคนสำคัญของฉัน กำลังควงแขนสาวสวยหุ่นดี"