ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 915

เมื่อฟ้ายิ่งสว่าง ผู้คนในสุสานก็ยิ่งเยอะขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อก่อนสุสานผิงฉางคนไม่เยอะขนาดนี้ แม้แต่ในช่วงเทศกาลเช็งเม้งก็ไม่คึกคักเท่าสุสานชิงซาน

ตอนนี้ที่นี่ไม่เพียงแค่มีคนเยอะขึ้น เนื่องด้วยตระกูลซูย้ายหลุมศพบรรพบุรุษของพวกเขามาไว้ที่นี่ ครอบครัวคนรวยในเมืองจิงจึงตามมาด้วยและไม่สนเหตุผลอะไร ย้ายตามมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน

สุสานชิงซานซึ่งเดิมเคยเป็นสุสานที่มีชื่อเสียงและได้รับความนิยมอย่างมาก แต่บัดนี้กลับเงียบร้าง

ผู้จัดการจ้าวได้ยินว่าตระกูลซูจะมาที่นี่จึงออกไปรอตั้งนานแล้ว

เมื่อเห็นรถไมบัคสีดำของตระกูลซูก็รีบเข้าไปต้อนรับ “ประธานซู มากันแล้ว... พวกเราจัดเตรียมไว้ให้พวกคุณเรียบร้อยแล้วครับ”

“หากต้องการให้เราช่วยอะไร บอกกับเสี่ยวจ้าวได้เลยครับ”

ผู้จัดการจ้าวก็คือคนที่สร้างป้ายหลุมศพให้ตระกูลซูในครั้งนั้น

เมื่อก่อนทุกคนยังไม่ยอมรับว่าป้ายหลุมศพจะมีรูปแบบอื่น แต่ผู้จัดการจ้าวยืนหยัดสร้างตามแบบที่ซู่เป่าร้องขอ

“ขอบคุณนะคะลุงจ้าว” ซู่เป่าลงจากรถแล้วหรี่ตา “ขอให้คุณลุงได้เลื่อนขั้น ร่ำรวยและโชคดีค่ะ”

ผู้จัดการจ้าวดีใจมาก แล้วรีบพูดทั้งรอยยิ้มว่า “ขอบคุณครับคุณหนูซู สมดั่งอวยพรครับ สมดั่งอวยพร”

ซู่เป่าเดินเข้าไปในสุสานอย่างรวดเร็ว แต่ทันใดนั้นกลับลดความเร็วโดยไม่รู้ตัว

แม้ว่าในสุสานจะมีคนมาปัดกวาดหลุมศพเยอะมาก แต่ทุกคนต่างพูดเสียงเบาและมีน้อยคนที่ส่งเสียงดัง

“โอ้ย ขอโทษค่ะ” ซู่เป่าเดินชนคนคนหนึ่ง แต่พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งรีบปกป้องโถเก็บอัฐิในมือทันที

เมื่อเธอเห็นซู่เป่าก็ตกใจ

“ไม่เป็นไรจ้ะ...” เธอส่ายหน้าด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

ถ้าเสี่ยวจิ่วของเธอยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้ก็คงมีอายุเท่ากับเด็กหญิงคนนี้

ซู่เป่าเหลือบมองโถเก็บอัฐิแวบหนึ่งก่อนจะโบกมือทักทายเบาๆ พร้อมพูดว่า “คุณลุงคุณป้า ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ...”

มีเด็กน้อยคนหนึ่งนั่งอยู่บนโถเก็บอัฐิ ดูเหมือนจะอายุห้าขวบ

เธอยังคงกอดและซบอยู่ในอ้อมอกของแม่ของเธอเหมือนตอนยังมีชีวิตอยู่

“เธอเป็นใครเหรอ” เสี่ยวจิ่วมองซู่เป่าด้วยความประหลาดใจ “ทำไมถึงมองเห็นฉัน”

ซู่เป่าเพียงเอานิ้วชี้ปิดปาก จากนั้นหลีกทางให้ครอบครัวของเสี่ยวจิ่วเดินผ่านไป

หลายคนที่เดินตามหลังพ่อแม่ของเสี่ยวจิ่วน่าจะเป็นคนในครอบครัวหรือญาติสนิท พวกเขาต่างมองซู่เป่าด้วยความแปลกใจแวบหนึ่ง

ไม่รู้ทำไมเธอถึงเอานิ้วชี้ปิดปาก แต่เมื่อเห็นเธอมีอายุพอๆ กับหลานสาวตัวน้อยของพวกเขาก็แสดงรอยยิ้มเป็นมิตรและพยักหน้าเล็กน้อย

ซูเหอเวิ่นเข้าไปใกล้ซู่เป่าแล้วพูดเบาๆ ว่า “น้องสาว ผีน้อยตัวนั้นก็เป็นผีชั่วใช่ไหม เธอถึงสามารถปรากฏตัวตอนกลางวันแสกๆ ได้”

ผีที่ระดับต่ำกว่าผีร้ายนั้น ถึงแม้จะมีเถ้ากระดูกอยู่เคียงข้าง แต่ก็ยังไม่กล้าปรากฏตัวตรงๆ ใต้แสงอาทิตย์

สภาพอากาศของวันนี้มีเมฆครึ้ม ตอนเช้าฝนตกเล็กน้อย ตอนนี้มีแสงแดดส่องออกมาเล็กน้อย

ซู่เป่าส่ายหน้า “เปล่าค่ะ เธอแค่เพิ่งตายไม่นานค่ะ”

ผีที่เพิ่งตายไม่นานไม่สามารถกลายเป็นผีชั่วได้

เป็นได้เพียงผีร้าย

ซูเหอเวิ่นถามว่า “งั้นเธอเป็นผีร้ายเหรอ”

เขาแอบคิดระดับของผีในใจว่า ผีเร่ร่อน ผีอาฆาต ผีร้าย ผีชั่ว ผีขุนศึก พญาผี...

เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนนี้กลายเป็นผีร้าย?

“แปลก ฉันดูเธอไม่ได้มีความโกรธรุนแรง ทำไมถึงกลายเป็นผีร้ายได้ล่ะ...”

ซู่เป่าตอบว่า “น่าจะมีความหมกมุ่นอยู่ในใจค่ะ”

ถึงตอนนั้นถามแล้วก็จะรู้เอง