ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 921

จี้ฉางหัวเราะเบา ๆ ทีหนึ่ง ปิดตำราเทพเจ้าบนโต๊ะ แล้วพูดลอย ๆ ขึ้นว่า “จื่ออาน ฝ่าบาทยังศึกษาการมีชีวิตอมตะอีกหรือ”

เขาลุกขึ้นยืน เดินประชิดหลีจื่ออานช้า ๆ “แต่ข้าดูจากบันทึกในหนังสือของเจ้า ดูเหมือนว่าอยากเป็นเทพ มีชีวิตอมตะเสียเองมากกว่ากระมัง”

หลีจื่ออานมือสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ พูดเสียงกร้าว “จี้ฉาง เจ้าตายไปแล้ว ตอนนี้ยังจะปรากฏตัวอยู่นี่ทำอะไร ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับเจ้า รีบกลับไปเสีย!”

ในดวงตาจี้ฉางฉายแววเสียดสี แต่ยังเอาแต่ “ฆ่า...ครอบครัวข้าแล้ว ไม่เพียงแต่กรรมไม่ตามสนอง ซ้ำยังลูกหลานเต็มบ้าน”

“มนุษย์ยังคิดจะเป็นเทพ...เฮอะ”

จี้ฉางรู้สึกเหมือนเห็นเรื่องสนุกเรื่องหนึ่ง อดหัวเราะไม่ได้ ยิ่งหัวเราะก็ยิ่งเสียงดัง ผ่านไปครู่หนึ่งจึงจะหยุด

“ขออภัย” จี้ฉางซับน้ำตาจากการหัวเราะตรงหางตา ก่อนจะพูด “กลั้นไม่อยู่ เจ้าให้ข้าเห็นเรื่องน่าขันแล้ว”

หลีจื่ออานรู้สึกอับอายทันที เป็นแค่ดวงวิญญาณดวงหนึ่ง ยังกล้าหัวเราะเย้ยเขาอีก

“จี้ฉาง เจ้ากำลังโทษข้าหรือ” หลีจื่ออานค่อย ๆ สงบจิตใจ จับของบางอย่างในแขนเสื้อเงียบ ๆ แล้วถามขึ้นว่า

จี้ฉางทำเป็นไม่เห็นกระพรวนในมือของเขา เพียงใบหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างยิ่ง “ข้าไม่ควรโทษเจ้าหรือ”

หลีจื่ออานอธิบาย “ข้าก็จนใจเหมือนกัน! ราชาต้องการให้ขุนนางตาย ขุนนางจำต้องตาย จี้ฉาง เป็นที่เจ้าทำตัวโดดเด่นเอง!”

จี้ฉางร้องเสียงฮา “ข้าทำตัวโดดเด่นอะไร”

“วิ่งทั่วทุกสารทิศเพื่อฝ่าบาท หาโอสถเทพอมตะไม่พบก็คือทำตัวโดดเด่นหรือ”

“หรือว่าข้าตั้งลานพิธีเทพ ขอฟ้าให้ฝนตกต้องตามฤดูกาลเพื่อฝ่าบาท ก็เลยบาดพระเนตรฝ่าบาทหรือ”

“หรือว่าข้าขจัดสิ่งชั่วร้าย เรียกความผาสุกให้ฝ่าบาท จึงทำให้พระองค์เคืองพระทัย”

เขาจงรักภักดี พยายามสุดความสามารถ

ตอนนี้เขาไม่เข้าใจเลย ทำไมถึงมีจุดจบอย่างนี้ได้!

“จื่ออาน ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ไหนเจ้าลองบอกข้ามาหน่อยสิ” จี้ฉางมองหลีจื่ออาน ขอคำชี้แนะอย่างสัตย์จริงเหมือนอย่างตอนที่มีชีวิตอยู่

หลีจื่ออานมองจี้ฉางที่สีหน้าเปล่งปลั่งเหมือนยามที่มีชีวิตอยู่ ทำให้เขาทำใจลงมือกับเขาไม่ลง

เขาขยับไปอยู่ข้างเก้าอี้ นั่งลง ส่วนจี้ฉางก็นั่งอยู่ตรงข้ามเขา

“เดิมเจ้าไม่ควร” หลีจื่ออานกล่าว “เจ้าขอฟ้าให้ฝนตกต้องตามฤดูกาลเพื่อฝ่าบาท แต่ทุกครั้งกลับขอลมได้ลม ขอฝนได้ฝน เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าฝ่าบาททรงกังวลพระทัยเรื่องอะไร”

“ทรงกังวลว่าเจ้าจะเป็นเทพของราชวงศ์ อยู่เหนือพระองค์ เพราะความสามารถของเจ้า ทรงมิกล้ามิเคารพเจ้า เกรงว่าวันไหนเจ้าขอฟ้าให้ทรงสิ้นพระชนม์”

จี้ฉาง “...”

เขายกยิ้มเสียดสี “มีเหตุผล”

หลีจื่ออานกล่าวอีก “เจ้าขับภูตผีขจัดสิ่งชั่วร้าย ปรมาจารย์แห่งหมื่นภูต ทำให้ฝ่าบาทมิถูกภูตผีปีศาจรบกวน แต่ฝ่าบาทกลับกระวนกระวาย...ถ้าวันหนึ่งเจ้าใช้ผีร้ายทำร้ายพระองค์อย่างลับ ๆ เล่า จะเป็นอย่างไร”

จี้ฉางหัวเราะทีหนึ่ง “มิผิด มีเหตุผล”

หลีจื่ออานเสริมต่อ “สำหรับเจ้าเรียกความผาสุกให้ฝ่าบาท ความสามารถมากเกินไป ผู้ที่มิยอมสวามิภักดิ์ต่อฝ่าบาทในทีแรก กลับยอมสยบต่อเจ้า...เจ้าคิดว่าฝ่าบาทจะทรงคิดอย่างไร”

คนหนึ่งเชื่อมต่อกับเทพ ผี ยมโลก มนุษย์

ความสามารถทั่วตัว หนึ่งเรียกร้อยตอบ ได้รับความยกย่องทั่วถ้วน

สามารถยืนหยัดได้อยู่ท่ามกลางฟ้าดิน กลับสยบภายใต้หนึ่งคน...คนผู้นั้นจะคิดเช่นไร

“ดังนั้นจะโทษที่ฝ่าบาทระแวงเจ้า ฆ่าเจ้าไม่ได้!” หลีจื่ออานกล่าว

จี้ฉางหัวเราะ ตบมือให้เขา “สมกับที่เป็นจื่ออาน วิเคราะห์ได้ทะลุปรุโปร่งนัก”

เขาเข้าใจถ่องแท้แล้วจริง ๆ เข้าใจว่าทำไมฝ่าบาทถึงเก็บเขาไว้ไม่ได้ นี่เป็นเรื่องที่เข้าใจง่ายมิใช่หรือ

“แล้วเจ้าเล่า เจ้าทำด้วยเหตุผลอะไร” รอยยิ้มในดวงตาของจี้ฉางตื้นเขิน “แค่เพราะประกายคมข้ากลบเจ้างั้นหรือ”