ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 923

จี้ฉางทนไม่ไหวก็เลยบีบกะโหลกศีรษะที่อยู่ในมือแน่นจนมันแตกเป็นชิ้นๆ

“ทำเป็นมาพูดว่าไม่อยากทำให้มันน่าเกลัยดเกินไป！ แต่ฆ่าครอบครัวของข้าแล้วยังเผาจวนตระกูลจี้ของเข้า！ หนึ่งร้อยหกสิบเก้าศพที่อยู่ในจวนตระกูลจี้ถูกพวกเจ้าเผาจนไม่เหลือซาก！”

“พวกเจ้าทำเรื่องน่าเกลียดเช่นนี้ แต่กลับมาบอกว่าไม่อยากทำให้มันน่าเกลียดเกินไปอีกหรือ？”

หลีเหล่าไท่ฟู่รู้สึกตระหนก ความคิดทั้งหมดแวบเข้ามาในหัวชั่วครู่หนึ่ง ตกลงจี้ฉางเป็นตัวอะไรกันแน่ เป็นคนหรือว่าเป็นผีกันแน่ ถ้าเป็นคนแล้วศพในตอนนั้นเป็นของใคร แล้วถ้าเป็นผีทำไมถึงสัมผัสคนได้ แถมยังบีบกะโหลกศีรษะของจื่ออานจนแตกเป็นชิ้นๆ อีก

คิดอยู่พักใหญ่ว่าจะปลอบขวัญวิญญาณพยาบาทอย่างจี้ฉางอย่างไร ต้องทํายังไงถึงจะทำให้เขาจากไปอย่างเต็มใจ

ยังคิดต่อว่าจะกำจัดจี้ฉางยังไง จะได้ไม่เกิดหายนะขึ้นในภายหลัง…

เขาทั้งโมโหและตกใจ ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา เรื่องของจี้ฉางทําให้เขาไม่สามารถนอนหลับได้อย่างสงบ และในที่สุดตอนนี้ก็ได้เห็นวิญญาณของเขาแล้ว…และรู้สึกว่าเขาเป็นลูกศิษย์ที่อกตัญญู ไม่ไปเกิดใหม่เสียทีแต่กลับทรมานพวกเขาอยู่ตั้งหลายปี

จี้ฉางดูเหมือนจะเข้าใจความคิดทั้งหมดของหลีเหล่าไท่ฟู่อย่างถ่องแท้

เขายิ้มอย่างน่าสังเวชแล้วจ้องไปที่หลีเหล่าไท่ฟู่ถามว่า “แล้วตอนนั้นทำไมถึงรับข้าเป็นศิษย์เล่า？”

เขาไม่น่านับใครเป็นอาจารย์เลย…

“ท่านเป็นคนบอกเองว่าเสียดายความสามารถและพรสวรรค์ของข้าที่จะถูกฝังอยู่ในตลาด”

จี้ฉางไม่ได้โง่ เขามองออกว่าตอนนั้นอาจารย์ปฏิบัติต่อเขาและเพื่อนด้วยความจริงใจ

แต่ทำไมหลังจากนั้นถึงเปลี่ยนไปล่ะ เปลี่ยนไปเมื่อไหร่กัน ？

และในตอนที่เขารู้สึกเชื่อใจและจริงใจกับพวกเขาหมดทั้งใจนั้น

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่แต่พวกเขากลับวางแผนที่จะทำร้ายจี้ฉาง？

หลีเหล่าไท่ฟู่แก่จะลงโลงแล้วแท้ๆ พอเผชิญหน้ากับจี้ฉางมานานแล้วก็กลับไม่รู้สึกหวาดกลัวเหมือนในตอนแรกอีก

เขาทําหน้าบึ้งตึงและพูดอย่างเย็นชาว่า “ในฐานะที่เป็นอาจารย์และรับเจ้าเป็นลูกศิษย์ก็หวังว่าเจ้าจะสามารถช่วยเหลือจื่ออาน ไม่ใช่ให้เจ้าเหยียบหัวจื่ออานขึ้นไป！”

จี้ฉางหรี่ตา “ทำไมข้าต้องเหยียบหัวหลีจื่ออานขึ้นไปเล่า？！”

หลีเหล่าไท่ฟู่กล่าวอย่างไร้ยางอายว่า “ตอนที่เจ้ากล่าวบทกวีในงานเทศกาลเทพเจ้าดอกไม้ตอนอายุอายุสิบสามปี ตอนที่เจ้าแสดงความฉลาดเฉียบแหลมและดังชั่วข้ามคืนจนทุกคนสนใจชมชอบ！ ในตอนนั้นเจ้าได้นึกถึงความรู้สึกของจื่ออานบ้างไหม！？”

เป็นแค่ลูกศิษย์หรือแขกของจวนตระกูลหลีก็เท่านั้น！

การที่เขารักเหมือนเป็นลูกชายแล้วจะให้มาข้ามหัวแย่งซีนลูกชายแท้ๆ ได้อย่างไร？

ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาไม่ได้เป็นลูกหลานตระกูลหลีเลย เป็นแค่ลูกศิษย์เท่านั้น！

จี้ฉางโกรธจนหัวเราะออกมาและหลังจากนั้นก็นิ่งเงียบทันที ไฟไหม้สิบปีได้เผาความโกรธแค้นของเขาจนหมดจดและกลายเป็นความเกลียดชังที่ลึกซึ้งแทน

“ตัวเขาไม่มีความสามารถเอง แต่กลับมาโทษข้างั้นหรือ？” จี้ฉางเยาะเย้ยโดยไม่ใยดี

“ท่านอาจารย์ ข้าขอถามท่านหน่อย ข้ามาถึงตำแหน่งนี้ได้ ข้าเคยได้รับอะไรจากจวนของท่านสักนิดหรือไม่？”

หลีเหล่าไท่ฟู่อยากจะตอบว่ามี มีแน่นอน ถ้าไม่ได้เป็นเพราะจวนตระกูลหลีช่วยค้ำจุนเขา ป่านนี้ชนชั้นรากหญ้าแบบเขาจะขึ้นไปตำแหน่งสูงเยี่ยงนั้นได้อย่างไรเล่า？

แต่ปากของเขาขยับทีก็ไม่มีเสียงพูดออกมา

หลังจากที่จี้ฉางดังชั่วข้ามคืน ไม่มีใครรู้ตัวตนของเขา

จี้ฉางมักจะใช้นามแฝงตอนอธิษฐานขอพรน บรรเทาภัยพิบัติและเรียกลมเรียกฝนให้ชาวบ้าน