ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 924

หลีจื่ออานที่เหลือลมหายใจอยู่เฮือกสุดท้ายเอ่ย “จี้ฉาง…นั่น…นั่นมันท่านอาจารย์ของเจ้า…！ เจ้า…”

เจ้าลงมือกับท่านอาจารย์ของตัวเองได้ยังไง…？

หลีจื่ออานตกใจจนบอกไม่ถูกและไม่มีแรงจะพูดต่อแล้ว

เขารู้สึกถึงความสิ้นหวัง！

เดิมทีก็คิดว่าอย่างน้อยจี้ฉางก็คงยังหลงเหลือความรู้สึกเก่าๆ อยู่บ้าง แต่ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าได้ล้มล้างความเข้าใจของเขาที่มีต่อจี้ฉางไปหมด

จี้ฉางสีหน้าเย็นชาแล้วยิ้มประหลาดๆ “ท่านอาจารย์？”

“พวกเจ้าไม่ควร…ที่จะมาฆ่าครอบครัวของข้า！ มายั่วยุวิญญาณพยาบาทอย่างข้าแล้ว ก็ถือว่าพวกเจ้าสมควรแล้ว”

ขณะพูดอยู่ จู่ๆ ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งกรีดร้องและวิ่งเข้ามาหา คนๆ นั้นก็คือลูกชายคนโตของหลีจื่ออาน

“พ่อ！ ปู่！”

จี้ฉางหันหลังไปอย่างงงงวย…

หลีจื่ออานและหลีเหล่าไท่ฟู่เบิกตากว้างทันที “อย่า…อย่า”

เด็กอายุแปดเก้าขวบเบิกตากว้างมองไปตรงหน้าอย่างงงงวย

หลีจื่ออานพูดอะไรไม่ออกแล้ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความกลัว

หลีเหล่าไท่ฟู่ก็ใจจะขาดเช่นกัน “จี้ฉาง…จี้ฉาง！ ทำไมเจ้าถึงได้โหดเหี้ยมอำมหิตเพียงนี้？！ เขายังเป็นแค่เด็ก…”

ทำไมเขาถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้

เขาถึงขั้นลงมือกับเด็กเลยหรือ？！

จี้ฉางเลือดขึ้นหน้าและปลดปล่อยความชั่วร้ายของเขาออกมา

มุมปากของเขามีรอยยิ้มที่กระหายเลือดแถมยังเอ่ยเบาๆ ว่า “โหดเหี้ยมอำมหิตงั้นหรือ？”

หลีจื่ออานพยายามดิ้นรนลืมตา เขาไม่รู้ว่าจี้ฉางใช้วิธีอะไรเหมือนเขากำลังจะตายแต่ก็ยังไม่ตาย

เห็นแต่ลูกชายคนโตที่ตัวเองโปรดปรานที่สุดเสียชีวิตต่อหน้าต่อตาก็ตาแดงขึ้นมาทันที

เขาตะโกนร้องอย่างจนปัญญาและร้องเบาๆ ว่า “เขายังเป็นแค่…เด็ก！”

“จี้ฉาง…เจ้านี่มัน…โหดเหี้ยมยิ่งนัก！”

โหดเหี้ยมงั้นหรือ？

“ตอนที่เจ้าฆ่าหรูหรู่และจิ่งเอ๋อร์ทำไมไม่รู้สึกว่าโหดเหี้ยมล่ะ？”

จี้ฉางยกมือ ต้นหอมหมื่นลี้เล็กๆ ในสวนก็หักและบินไปแทงที่ตัวของหลีจื่ออานและหลีเหล่าไท่ฟู่อย่างรวดเร็ว！

กิ่งก้านที่แตกกิ่งปักอยู่ในเนื้อและพัดไหวตามสายลม

หลีจื่ออานและหลีเหล่าไท่ฟู่กรีดร้องโหยหวนอย่างทรมาน แทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าตายเสียตอนนี้

“จี้ฉาง…เจ้าฆ่าข้าเสียเถิด！” หลีจื่ออานเจ็บปวดจนตัวสั่นไปหมด “แน่จริงก็ฆ่าข้าเสีย！”

เขารู้ว่าวันนี้คงไม่ตายหรอก

จี้ฉางกลับไม่ยอม “รีบร้อนอะไรเล่า？ ยังมีอีก？”

เขาโบกมือและลากหลีจื่ออานและหลีเหล่าไท่ฟู่สองพ่อลูกเสียบเข้าด้วยกันและเดินไปรอบๆ จวนตระกูลหลีอยู่แบบนี้

โคมแดงขนาดใหญ่ยังแขวนอยู่ที่สูงๆ และมีป้ายอวยพรสิริมงคลสีแดงติดอยู่เต็มไปทั่ว

แต่ใต้ทางเดินกลับมีชายคนหนึ่งในชุดผาวสีขาวลากสองพ่อลูกตระกูลหลีที่ถูกเสียบเข้าด้วยกันเดินไปรอบๆ และทิ้งรอยเลือดสยดสยองไว้บนพื้น！

วิญญาณพยาบาทจะมาเอาชีวิต！

ทั้งแก่ทั้งเด็ก ไม่ปล่อยไว้สักราย！

จวนตระกูลหลีกลายเป็นนรกบนดินในทันที

“ช่วยด้วย…ช่วยด้วย！”

“ได้โปรด ปล่อยข้า ปล่อยข้าไปเถิด…”

“อย่าฆ่าลูกชายข้าเลยๆๆ”

ส่วนเหล่าสนมที่เหลือของหลีจื่ออานก็ต่างตกใจกลัวและพาลูกวิ่งหนีเอาชีวิตรอด แต่ก็ไม่มีใครสามารถหลบได้

“จี้ฉาง…จี้ฉาง！ อย่าฆ่าอีกเลย อย่าๆ…” หลีจื่ออานร้องไห้ด้วยความเศร้าโศกและโกรธ “ปล่อยลูกข้าไปเถิด！ ลูกข้าแค่สามขวบ…”

“จี้ฉางข้าขอร้อง ได้โปรดเถิด อวี้เอ๋อร์เพิ่งคลอดเมื่อวาน！ เขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย เขาบริสุทธิ์ ได้โปรดอย่าลงมือเลยนะ จี้ฉาง！”

“ไม่”

ผ้าคลุมปักด้ายอย่างประณีตคลุมใบหน้าของทารก ส่วนทารกที่ร้องไห้งอแงอยู่นั้นจู่ๆ ก็เงียบทันทีทันใด

หลีเหล่าไท่ฟู่ร้องไห้อย่างขมขื่น “จี้ฉาง ทําไมเจ้าถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้ เจ้ายังเป็นคนอยู่หรือเปล่า เจ้ามันไม่ใช่คนแล้ว？！”

“จี้ฉาง เจ้าไม่ตายดีแน่！”

จี้ฉางสีหน้าตายด้าน

รายสุดท้ายที่ลานบ้าน

ฮูหยินของหลีจื่ออาน จูอวี่อยู่ที่ลานบ้าน！