ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 932

ซูเหอเวิ่นตกใจจนตัวชาไปหมด

โดนหลอกจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว

“เธอ…” เขาจ้องไปที่เสี่ยวจิ่วและไม่ได้พูดอะไรเลย

เสี่ยวจิ่วทําหน้าสงสัย “ไหนบอกมาหาหนูไม่ใช่เหรอ？ หนูแค่ขึ้นไปเอาของแป๊บหนึ่ง พอลงมาก็เห็นพวกพี่หาเสี่ยวเหม่ยเจอก่อนแล้ว…”

ซู่เป่าถามด้วยความสงสัย “เธอกับเสี่ยวเหม่ยรู้จักกันไหม？”

เสี่ยวจิ่วหยักหน้า “รู้จักค่ะ ก่อนหน้านี้พวกเราป่วยก็เลยได้อยู่ด้วยกัน”

พวกเธอทั้งคู่เป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวและถูกกักอยู่ในหอผู้ป่วยพิเศษเมื่อป้องกันการติดเชื้อ ทำให้พ่อแม่ไม่สามารถเข้ามาได้ง่ายๆ

เพราะฉะนั้นเธอกับเสี่ยวเหม่ยเลยกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน พออยู่ในชุดผู้ป่วยด้วยกันเป็นเวลานาน พวกเขาย่อมไม่ชอบมันอยู่แล้ว

ทุกครั้งที่ได้ออกจากโรงพยาบาลจะเป็นช่วงเวลาที่พวกเธอมีความสุขที่สุด ไม่เพียงแต่จะไม่ต้องใส่ชุดป่วยอีก แต่ในที่สุดก็ได้เป็นอิสระเหมือนนกน้อยที่ออกจากกรงขัง

เสี่ยวจิ่วและเสี่ยวเหม่ยต่างก็ชื่นชอบการใส่กระโปรงมาก พอสาวน้อยที่รักสวยรักงามทั้งสองคนออกจากรพ.เมื่อไหร่ก็ต่างชื่นชอบกระโปรงของกันและกันอยู่ตลอด

“เพราะฉะนั้นพวกเราก็เลยสลับกระโปรงกัน！”

แต่นั่นก็เป็นกระโปรงตัวโปรดของพวกเธอทั้งสองคน แถมพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายก็รู้ว่าลูกสาวของตัวเองชอบกระโปรง ดังนั้นทุกครั้งที่ออกจากโรงพยาบาลก็จะพาพวกเธอไปซื้อกระโปรงที่พวกเธอชอบมากที่สุด

เด็กสาวทั้งสองคนสลับกันไปใส่สักพักแล้วตอนกลับมารพ.ก็ค่อยเอามาเปลี่ยนกลับ

แต่ไม่คิดว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายของพวกเธอ

“หนูกับเสี่ยวเหม่ยไม่สามารถมีชีวิตรอดได้” เสี่ยวจิ่วพูดอย่างอึดอัดว่า “เธอใส่กระโปรงของหนูมานอนรพ.แต่กลับถูกนำตัวไปช่วยชีวิตซะงั้น”

“แต่หนูยังโชคดีที่สามารถมีชีวิตรอดจนถึงวันที่สอง”

เพราะฉะนั้นตอนที่เสี่ยวเหม่ยตายนั้นสวมกระโปรงของเสี่ยวจิ่วอยู่ แต่ตอนเธอตายนั้นเธอก็ยังคงหมกมุ่นอยู่กับกระโปรงของตัวเองพ่อแม่ของเธอก็เลยซื้อชุดใหม่ที่เหมือนกันและเปลี่ยนให้เธอตอนจะบรรจุศพ

ซูเหอเวิ่นถามทันที “เพราะฉะนั้นพวกเธอสองคนก็เลยใส่กระโปรงที่เหมือนกันเป๊ะ”

ตกใจหมดเลย

เขาก็นึกว่ามีการเผาศพผิดตัวหรือเปล่า แล้วเสี่ยวจิ่วก็เลยจะมาขอร้องให้เขาไปบอกพ่อกับแม่ว่าทำอะไรผิดหรือเปล่าอะไรอย่างงี้

หรือว่าจะโดนคนอื่นมาเปลี่ยนตัวศพแล้วควักหัวใจควักปอดอะไรทํานองนั้น

แต่ที่ไหนได้ดูเหมือนว่าเขาจะคิดมากไปเอง

“เพราะฉะนั้นเธอบอกให้ฉันช่วยเธอทําสิ่งๆ หนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องกับเสี่ยวเหม่ยงั้นเหรอ？”

เสี่ยวเหม่ยลังเล…

“สองชุด…โอเคไหม？” เธอพูดอย่างเขินอาย

ซูเหอเวิ่น “…”

เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแปลกๆ

มู่กุยฝานกอดอกแล้วพูดเสริมว่า “เรื่องแรกก็คือเสี่ยวเหม่ยตายก่อนเสี่ยวจิ่วหนึ่งวัน แต่ทําไมศพของเสี่ยวจิ่วถึงถูกเผาและฝังไปแล้ว แต่ศพของเสี่ยวเหม่ยยังอยู่ที่นี่ล่ะ”

“เรื่องที่สองก็คือวิญญาณของเสี่ยวเหม่ยล่ะ？ ถ้าเกิดวิญญาณของเธอไม่อยู่ที่นี่ แล้วศพจะพูดได้ยังไง”

นี่คือสองเรื่องที่ตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจ

ซูเหอเวิ่นและซู่เป่าพยักหน้าอย่างกับไก่จิกข้าว “ใช่ๆ！”

เสี่ยวจิ่วเอ่ย “วิญญาณของเสี่ยวเหม่ยถูกนักพรตที่พ่อแม่ของเธอพามาเอาตัวไปแล้ว”