ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 933

เสี่ยวจิ่วเช็ดน้ำตาที่หางตาแล้วพูดว่า “หนูอยากขอให้พี่ชายช่วยหนูพับดาวที่เหลืออีกเก้าสิบเอ็ดดวง”

เธอมองไปที่ซูเหอเวิ่นด้วยแววตาแห่งความหวัง “ขอร้องเถอะนะพี่ชาย หนูหามาหลายคนแล้วแต่พวกเขาก็มองไม่เห็นหนู”

ซูเหอเวิ่นถึงกับสตั้น เดิมทีก็คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร…

ไม่นึกว่าจะเป็นเรื่องแบบนี้

บอกไม่ถูกว่าในใจรู้สึกยังไง ปกติแล้วเรื่องเล็กๆ แบบนี้เห็นได้ชัดว่าคนส่วนใหญ่ใช้เวลาทำแปปเดียวก็เสร็จ ส่วนถ้าทำไม่เสร็จก็จะยังมีเวลาให้ทำต่ออีกมาก

แต่สำหรับเสี่ยวจิ่วแล้วนั้นกลับ…

“โอเค เดี๋ยวพี่ช่วยเธอเอง” ซูเหอเวิ่นตอบรับ “แล้วเรื่องที่สองล่ะคืออะไร？”

เสี่ยวจิ่วเช็ดน้ำตาและเงียบไปครู่หนึ่งและอายที่จะพูดขึ้นมาว่า “เรื่องที่สองก็คือตอนที่หนูถูกพ่อและแม่มารับไปได้เห็นเสี่ยวเหม่ย”

“คุณลุงคุณป้าดูเสียใจมาก พวกเขาไม่เชื่อว่าเสี่ยวเหม่ยจะตายไปแบบนี้ แถมพวกเขายังไปทะเลาะกับลุงหมอกับป้าหมออีกด้วย”

“แถมพวกเขายังหานักพรตคนหนึ่งมา แต่นักพรตคนนั้นช่วยอะไรไม่ได้ เขาไม่สามารถทำให้เสี่ยวเหม่ยฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้ แถมยังทําให้เสี่ยวเหม่ยทรมานอีก”

ตอนที่เธอจากไปเธอเห็นเสี่ยวเหม่ยยังอยู่ในโรงพยาบาล เสี่ยวเหม่ยบอกว่าเธอไม่อยากตาย แต่เธอก็ทรมานเหลือเกินที่จะต้องถูกทิ้งไว้แบบนั้น

“หนูลากเธอไปด้วยแต่เธอก็ไม่ยอมไป เอาแต่เกาะติดอยู่บนตัวแม่”

เสี่ยวจิ่วส่ายหัว “หนูแค่อยากให้พี่ชายช่วยไปดูเสี่ยวเหม่ยให้หนูทีว่าเธอยังสบายดีไหม？”

แน่นอนว่าเรื่องนี้เสี่ยวเหม่ยไม่ได้ขอร้องเธอหรืออ้อนวอนวานให้เธอทำ แต่มันเป็นเพียงความห่วงใยของเธอก็เท่านั้น

ก่อนหน้านี้เธอคิดถึงแต่คุณพ่อคุณแม่จนลืมเสี่ยวเหม่ยไป ทำให้เธอรู้สึกผิดมาก

ซู่เป่าช่วยซูเหอเวิ่นพยักหน้า “โอเค เดี๋ยวพวกเราาจะไปช่วยดูให้นะ แต่ว่าเธอสามารถบอกพวกเราได้ไหมว่าบนตัวของเธอมีของดีอะไรหรือเปล่า？”

ซูเหอเวิ่นพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง “ใช่ บนตัวของเธอมีของดีอะไรถึงสามารถเผายันต์ของฉันได้น่ะ！”

เป็นแค่ผีไม่น่าจะทำได้นะ！

เสี่ยวจิ่วงง “ของอะไรเหรอ ไม่มีนะ？”

ซูเหอเวิ่นและซู่เป่ามองไปที่มือของเธอ

ในมือของเธอกําลังกําอะไรบางอย่างอยู่

เสี่ยวจิ่วกางมือให้ดู “พวกพี่หมายถึงอันนี้เหรอ？ อันนี้คือดาวน้อยที่หนูพับไง！”

ดาวน้อยที่จะมอบให้แม่ ตอนมาโรงพยาบาลเธอได้ทำตกในรถและเพิ่งจะไปหามาได้เนี่ย

ซู่เป่าและซูเหอเวิ่นเงียบอยู่พักหนึ่ง “เอ๊ะ”

จะว่าไปแล้ว ตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแฮ่ะ…

เสี่ยวจิ่วพูดอย่างเร่งรีบว่า “พี่ชาย พี่ช่วยไปเอาขวดโหลของหนูคืนตอนนี้ได้ไหม？ เมื่อกี้หนูไปดูมาแล้ว ขวดโหลยังอยู่”

ด้วยความที่ปิดบังแม่ไว้ เพราะฉะนั้นเธอก็เลยต้องเอาเอาขวดโหลซ่อนไว้ในมุมหนึ่งของโรงพยาบาลทันทีที่เธอมาถึงโรงพยาบาล

หลังจากตายไปแล้วเธอกังวลมากว่าจะมีคนเอาขวดของเธอไปไหม

ทุกครั้งที่ไปดูก็กังวลมากทุกครั้ง เพราะกลัวว่ามันจะไม่อยู่แล้วและกลัวว่าถ้ามันยังอยู่จะถูกคนอื่นหยิบไปเมื่อไหร่…

ซูเหอเวิ่นพยักหน้า “โอเคได้ ไปกันเถอะ อยู่ตรงไหนล่ะ？”

เสี่ยวจิ่วชี้ไปที่ประตูของห้องดับจิต “ตรงโน้นไง หลังประตู！”

มองทะลุห้องดับจิตไปสามารถมองเห็นปลายทางเดินได้…

ที่ตรงนั้นมีประตูอยู่บานหนึ่ง ด้านบนประตูมีป้ายสี่เหลี่ยมสีเขียวเขียนไว้ว่า ‘ทางออกที่ปลอดภัย’

แต่ประตูบานนั้นกลับดูน่ากลัวมากภายใต้แสงสีเขียว…

ซูเหอเวิ่นกลืนน้ำลาย “เธอเอามันมาซ่อนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง？”

ภาพๆ หนึ่งปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา