ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 935

ขณะอยู่ในบ้านของเสี่ยวจิ่ว

แม่ของเสี่ยวจิ่วกําลังนั่งอยู่บนโซฟาและดูทีวีอย่างเลื่อนลอย

แต่ทีวีไม่ได้เปิดอยู่ และทั้งห้องก็ดูเงียบเหงา

พ่อของเสี่ยวจิ่วเดินถือแก้วน้ำออกมาแล้วพูดว่า “ดื่มน้ำอุ่นและรีบนอนกันเถอะ”

จู่ๆ แม่ของเสี่ยวจิ่วก็ร้องไห้ “เสี่ยวจิ่วเคยบอกว่าจะให้ของขวัญวันเกิดฉัน”

“วันนี้ก็เป็นวันเกิดของฉันแล้ว แต่เสี่ยวจิ่วของฉันไม่มีวันหวนกลับมาอีกแล้ว…”

เตรียมใจซ้อมร่ำลามาเป็นสิบล้านครั้ง แต่ก็ไม่คิดว่าพอต้องบอกลาจริงๆ กลับยังทำใจไม่ได้

เธอเอามือปิดหน้า เสียงร้องไห้ที่หดหู่ของเธอออกมาจากมือที่ปิดไว้…

พ่อของเสี่ยวจิ่วปวดหัวใจจนแทบจะหายใจไม่ออก

เขาจับพนักโซฟาแล้วมานั่งลงอย่างช้าๆ และกอดแม่ของเสี่ยวจิ่วไว้ในอ้อมแขนของเขา

“ไม่เป็นไรๆ…” เขาพึมพำ “เสี่ยวจิ่วขึ้นสวรรค์ไปแล้ว ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานอีก…”

แม่ของเสี่ยวจิ่วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

ใช่ ขึ้นสวรรค์ไปแล้วจะได้ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานอีก

ไม่ต้องมานั่งกินยาทุกวันอีกแล้ว ไม่ต้องมาห้ามกินโน่นกินนี่หรือห้ามจับโน่นจับนี่อีกแล้ว

และไม่ต้องไปโรงพยาบาลอยู่ประจำ จนแม้กระทั่งวันตรุษจีนก็ยังต้องใช้เวลาอยู่แต่ในโรงพยาบาล

ยิ่งไม่ต้องระมัดระวังโน่นนี่ หรือกลัวกระแทกหรือสัมผัสอะไร ขนาดจะวิ่งก็ยังไม่กล้าก้าวเท้า…

ขณะกำลังเศร้าโศกอยู่ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ทีแรกทั้งสองคนก็ไม่ได้ยินหรอก แต่ตอนหลังกลับรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย

เสียงเคาะจังหวะนี้มันดูคุ้นๆ！

“เสี่ยว…เสี่ยวจิ่ว？” แม่ของเสี่ยวจิ่วมองไปที่หน้าประตูด้วยความตกตะลึง

พ่อของเสี่ยวจิ่วกลั้นความเจ็บปวดและปลอบใจเบาๆ ว่า “น่าจะเป็นคนอื่นมั้ง บางทีเราอาจจะเสียงดังจนรบกวนเพื่อนบ้านก็ได้？”

แต่ตอนนี้ที่บ้านก็ไม่ได้มีเสียงอะไร อย่าบอกนะว่าเป็น…

พ่อของเสี่ยวจิ่วลุกขึ้นด้วยความสงสัยและเตรียมจะเดินไปเปิดประตู

จู่ๆ แม่ของเสี่ยวจิ่วก็ลุกขึ้นตาม ฝีเท้าของเธอดูลนลานและลอยๆ “เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง”

เผื่อจะเป็นเสี่ยวจิ่ว

เสี่ยวจิ่วเคยบอกไว้ว่าจะฉลองวันเกิดเป็นเพื่อนเธอ

เผื่อว่าเสี่ยวจิ่วจะกลับมา…

สองสามีภรรยามาถึงที่ประตูและจับลูกบิดประตูไว้ แต่ไม่กล้าเปิดออก

ในที่สุด ที่นอกประตูก็มีเสียงดังก๊อกๆ ดังขึ้นอีกครั้ง

ที่นอกประตู เสี่ยวจิ่วสีหน้าดูกังวล

เธอมาเคาะประตูดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ พ่อแม่ก็ต้องกลัวเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

เมื่อกี้เธอยังพอได้ยินเสียงพ่อกับแม่อยู่ แต่ตอนนี้เสียงกลับเงียบลงแล้ว

แต่ในวินาทีต่อมา กลับเห็นว่าประตูค่อยๆ เปิดออก