ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 943

ครอบครัวของเสี่ยวเหม่ยเช่าอยู่ชั้นยี่สิบแปด

สุดทางเดิน อีกด้านเป็นบันไดทางออก

อีกด้านเป็นหน้าต่างที่เปิดให้ลมพัดผ่าน ผู้ใหญ่เพียงแค่กระโดดเล็กน้อยก็พลิกตัวไปได้แล้ว...

มู่กุยฝานสัมผัสได้ถึงความตั้งใจที่สิ้นหวังเหมือนเถ้าถ่านในแววตาแม่ของเสี่ยวเหม่ย ตั้งแต่ตอนที่เธอพูดประโยคแรกออกมาตั้งนานแล้ว

ฉะนั้นในตอนที่แม่ของเสี่ยวเหม่ยพุ่งออกไป เขาก็ก้าวออกไปข้างหน้าก้าวหนึ่งทันที แล้วขวางเธอเอาไว้ไม่ให้ตกลงไป

พ่อของเสี่ยวเหม่ยตกตะลึงเป็นอย่างมาก รีบกอดแม่ของเสี่ยวเหม่ยเอาไว้!

“ปล่อยฉัน...ปล่อยฉัน!”

“ฉันจะไปเป็นเพื่อนลูก ให้ฉันไป ฉันไม่อยากให้ลูกต้องเดินไปในเส้นทางที่ทั้งมืดแล้วก็ยาวคนเดียว...”

“ถ้าเธอเกิดกลัวขึ้นมาจะทำยังไง ถ้าเธอหลงทางจะทำยังไง ถ้าหาเสี่ยวจิ่วไม่เจอ ต้องอยู่โดดเดียวเพียงลำพังจะทำยังไง...”

ได้ยินมาว่าวิญญาณยังต้องเดินผ่านเทือกเขาระกาทองและเทือกเขาจอทมิฬ ไก่จะไล่จิกตาของวิญญาณ หมาจะกัดแขนขาของวิญญาณ...

วิญญาณต้องวิ่งไปข้างหน้าอย่างสุดชีวิต...

เสี่ยวเหม่ยเคยถูกไก่จิกตอนเด็ก ตอนนั้นกลัวจนไข้ขึ้นต้องพาไปกู้ชีพที่โรงพยาบาล ไก่ตัวผู้ตัวใหญ่เป็นแผลในใจของเธอ

เมื่อนึกได้ว่าลูกน้อยที่เธอฟูมฟักอยู่ในอ้อมอกมาตั้งแต่เด็ก ต้องเดินผ่านเส้นทางเหล่านี้เพียงลำพัง เด็กน้อยที่ตั้งแต่เล็กก็ไม่ค่อยออกจากบ้านต้องเจอกับไก่และหมาตามจิกตามกัดด้วยตัวเองเพียงลำพัง เธอก็ทำใจไม่ได้ เจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก...

แม่ของเสี่ยวเหม่ยร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งไปหมดแล้ว ร้องไห้อย่างสิ้นหวัง ดวงตาแดงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้คนอดสงสัยไม่ได้ว่าวินาทีถัดไปเธอจะหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือด...

พ่อของเสี่ยวเหม่ยกอดแม่ของเสี่ยวเหม่ยเอาไว้แน่น ไม่กล้าปล่อยมือ

ในวินาทีนี้ สมองของเขาที่ราวกับเสียสติก็มีสติขึ้นมาไม่น้อย

พอเสี่ยวเหม่ยตายไป เขากับภรรยาก็กระโจนเข้าไปในจินตนาการอันว่างเปล่าราวกับเป็นบ้า เพื่อ ‘ฟื้นคืนชีพ’ เสี่ยวเหม่ย

หลังจากลูกสาวไม่อยู่ โลกของพวกเขาก็ราวกับสูญเสียเป้าหมายไปในชั่วพริบตา และไม่มีแรงขับเคลื่อนในการมีชีวิตอีก

ฉะนั้นจึงควานหาวิธีที่จะทำให้เสี่ยวเหม่ยฟื้นคืนชีพ จึงกลายเป็นแรงขับเคลื่อนใหม่ในการมีชีวิตอยู่ต่อไปของพวกเขา...

แต่ในกระบวนการนี้เอง ไม่ใช่เป็นการละเลยภรรยาหรอกเหรอ?

ไม่ได้ปลอบเธอดีๆ ทว่ากลับเดินเข้าไปในทางตันกับเธอ

เสี่ยวเหม่ยไม่อยู่แล้ว ถ้าภรรยาก็ฆ่าตัวตายไปอีก...

พ่อของเสี่ยวเหม่ยกอดแม่ของเสี่ยวเหม่ยเอาไว้แน่น ชายหนุ่มคนหนึ่งก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาเช่นกัน

“ให้ลูกไปเถอะ...” น้ำเสียงของเขาแหบพร่า “นี่ล้วนเป็นโชคชะตา...เราฝืนรั้งเธอเอาไว้ จะดีต่อเธอจริงๆ เหรอ?”

“เป็นไปได้ว่าชาติหน้าเธออาจจะไปเกิดใหม่ในครอบครัวที่ดีมากๆ ครอบครัวหนึ่ง มั่งมีด้วยทรัพย์สมบัติ...มีสุขภาพที่แข็งแรง สุขสงบ แข็งแรง...”

เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ เติบโตอย่างราบรื่น เข้าโรงเรียนอนุบาล เข้าเรียน...

เติบโต แต่งงาน มีลูก...

“งั้นเราก็ถ่วงเธอไม่ใช่เหรอ?”

ไม่ควรรั้งให้อยู่แบบนี้ ให้เธออยู่กระทั่งวิญญาณสลาย ท้ายที่สุดก็ไม่เหลืออะไร ไม่ควรเป็นแบบนี้สิ!

แม่ของเสี่ยวเหม่ยเป็นอัมพาตอยู่บนพื้น และเข้าใจขึ้นมาแล้ว

เธอเบือนหน้าร้องไห้จนแทบจะขาดใจ ทุบอกของตัวเอง เกลียดที่ตัวเองไร้ความสามารถ ที่ปกป้องลูกของตัวเองได้ไม่ดี

ซู่เป่ามอง รู้สึกเพียงว่าในใจมีความเศร้าซึม

ถ้าวันหนึ่งเธอเองก็ต้องจากไปแบบนี้ล่ะ?