ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 979

คุณยายหานหานยังคงก่อความวุ่นวาย แต่ก็กลัวตระกูลซูที่อยู่อีกด้านจะเห็น จึงมิกล้าเสียงดังนัก

เพียงแต่เถียงคำไม่ตกฟาก เธอเป็นญาติของตระกูลซูจริงๆ เป็นคุณยายของคุณหนูน้อยตระกูลซู ไม่เชื่อก็เรียกให้คุณหนูออกมาได้

เมื่อถามถึงบัตรเชิญ เธอก็บอกเผลอทำบัตรเชิญตกหาย ให้เธอโทรเรียก เธอก็บอกยายแก่อย่างเธอใช้โทรศัพท์ไม่เป็น

เห็นคุณยายของหานหานถูกคนอื่นผลัก และกำลังจะล้มลงพื้น เผยจวี้จึงเดินเข้าไป และช่วยพยุงเธอขึ้นมา

“มีอะไรเหรอครับ” เขาถาม

พนักงานต้อนรับกล่าวขมวดคิ้ว “คุณนายท่านนี้อยากเนียนเข้าไป พวกเราเชิญเธอออก เธอก็ไม่ยอมออก”

น้ำเสียงของเผยอวี้อ่อนโยน เขาช่วยพูดโน้มน้าว “คุณยายท่านนี้เองก็ลำบาก มีอะไรสามารถค่อยๆ คุยกันได้ อย่าผลักเธอสิ”

แม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกเขาจะไม่ได้หล่อเหลามาก แต่ว่าร่างกายสูงโปร่ง รสนิยมในการแต่งตัวดี ดูแล้วมีออร่า พูดจาก็อ่อนโยนมีมารยาท ดังนั้นจึงดึงดูดเสียงเห็นด้วยไม่น้อย

“ใช่ๆ ๆ คุณยายก็อายุมากขนาดนี้แล้ว บางทีอาจเป็นการเข้าใจผิดจริงๆ ก็ได้”

“ดูจากสีหน้าของคุณยายแล้วท่านไม่เหมือนคนโกหก อีกอย่างยอมอธิบายอยู่ที่นี่ตั้งนาน ท่านต้องมีเหตุผลบางอย่างแน่ๆ ”

“เป็นเด็กก็อย่าดุกับคุณยายขนาดนี้สิ!”

พนักงานต้อนรับอ้าปากค้าง และรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที

แล้วเธอไม่ลำบากหรือไง

งานของเธอคือการตรวจเช็คบัตรเชิญ ไม่ให้ผู้ไม่เกี่ยวข้องเข้าไป

แต่ประโยคที่ชายหนุ่มเอ่ย กลับเป็นการติเตียนเธอ ราวกับเธอเป็นคนทำผิด

เขาดีต่อคุณยาย และฝ่ายร้ายกลับกลายเป็นเธอ…ใครสามารถเข้าใจความรู้สึกเธอบ้าง

พนักงานต้อนรับกัดปาก “แต่การประชุมงานเมื่อเช้า ทางตระกูลซูเอ่ยสั่งกับปาก ผู้ที่ไม่มีบัตรเชิญไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามเข้างานเด็ดขาด”

เผยอวี้กลับกล่าวอ่อนโยน “ผมเข้าใจงานของคุณ แต่ผมเห็นคุณยายก็อธิบายอยู่ตลอด อีกทั้งยังบอกให้เรียกคนในตระกูลซูมายืนยันได้ จึงไม่เหมือนคนโกหกสักนิด”

“ชุดที่เธอใส่ก็เป็นโอร์กูตูร์จากแบรนด์กุชชี่ กระเป๋าก็เป็นรุ่นลิมิเต็ดของแอร์เมส สร้อยคอก็เป็นโมรามรกต สิ่งเหล่านี้ต่างไม่ใช่สิ่งครอบครัวธรรมดาจะมีได้”

เผยอวี้ยิ้มอ่อนโยน และพูดความคิดเห็นของตนออกมาอย่างใจเย็น

เขามองชุดที่คุณยายหานหานใส่อยู่ออกตั้งแต่แวบแรก…แม้ว่า จะตกรุ่นแล้ว เพราะเป็นรุ่นเก่าเมื่อหลายปีที่แล้ว แต่อย่างไรก็ราคาไม่น้อย

เผยอวี้กล่าวปิดท้าย “คุณยายโกหกหรือเปล่า เรียกให้ตนในตระกูลซูยืนยันก็พอแล้ว คุณว่าไหม”

พนักงานมองชายหนุ่มที่อ่อนโยนและมารยาท เธอพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง

สีหน้าของคุณยายหานหานกลับเปลี่ยนไปเล็กน้อย

พนักงานต้อนรับพูดอุบอิบ “แต่ฉันไม่กล้าเรียกคนในตระกูลซู คุณไปเรียกสิ”

เธอมองคนในตระกูลซูเป็นเจ้านาย ใครมันจะอยากเจอเจ้านายกัน เธอกลัวการเข้าสังคม