ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 1

“หนาว หนาวจัง……”

ลู่ม่านพูดพึมพำในระหว่างที่นอนหลับอยู่

ก็แค่อกหักแล้วเมาไหม? ฮีตเตอร์ในบ้านจำเป็นต้องรังแกนางไหม? คิดได้แบบนี้แล้ว นางอยากลุกขึ้นเดินไปดู แต่ทำยังไงก็ลืมตาขึ้นไม่ได้

ปวดหัวมากเลย ต้องเป็นเพราะป่วยแน่ๆ

คนข้างๆขยับเล็กน้อย ต่อมาก็มีผ้าห่มมาคลุมตัวนางไว้ แต่ผ้าห่มนั้นกลับแข็งมาก ไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิด

“ให้ตายสิ รอฉันหายดีแล้ว ฉันจะไปซื้อชุดเครื่องนอนผ้าไหมที่ชอบเมื่อคราวก่อนกลับมา! เฉินเฟยอวี่ ไปตายซะ”

ได้ยินนางพูดจาไร้สาระ นิ้วมือของคนที่ช่วยนางห่มผ้าก็ชะงักเล็กน้อย นัยน์ตาที่มืดมนนั้นประกายไปด้วยความแปลกใจ

“ชุดเครื่องนอนผ้าไหม?”

แต่ว่า เพิ่งพูดจบ หญิงสาวก็พูดพึมพำแล้วขยับเข้ามาใกล้

ลู่ม่านที่อยู่ในความฝันนั้นกำลังวิ่งเข้าหาฮีตเตอร์ที่อบอุ่นอย่างรวดเร็ว นางกอดฮีตเตอร์เอาไว้ และพยายามแนบตัวเองกับฮีตเตอร์ให้แน่นที่สุด

ชายหนุ่มที่อยู่ในความมืดพอถูกกอดแบบนี้ ร่างกายก็แข็งทื่อไปหมด เขายื่นมืออยากไปสัมผัสตัวของนาง แต่สุดท้ายก็ลดลงมือ

ในที่สุด ลู่ม่านก็หลับลงไปภายใต้ความอบอุ่น

เช้าวันต่อมา รอนางตื่นขึ้นมา ฟ้าก็สว่างแล้ว

ยังปวดหัวอยู่เลย นางฝืนลุกขึ้นนั่ง ใช้นิ้วเท้าเขี่ยหารองเท้าแตะข้างเตียง

เขี่ยครั้งที่หนึ่งไม่โดน

เขี่ยครั้งที่สองก็ยังไม่โดนอีก

หรือว่าเจ้าเหลืองคาบรองเท้าแตะนางไปอีกแล้ว? นางลืมตาขึ้นอย่างโมโห พูดพึมพำว่า “เจ้าเหลือง รอฉันจับแกได้ก่อนนะ ฉันจะ ……”

ยังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้น นางก็กรี๊ดออกมาเสียงดัง