ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 576

จวงลี่จ้งคงคิดว่า ตลอดชีวิตนี้ ลู่ม่านคงไม่อยากเข้าใกล้เขาแล้ว

ดังนั้น พอลู่ม่านบอกว่าจะคุยกับตัวเองต่อหน้าสามีของนาง จวงลี่จ้งก็รีบหันไปมองหน้าเฉินจื่ออานทันที

ใครจะรู้ว่า เฉินจื่ออานรับเด็กมาอุ้มไว้ทันที แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าจะรอพวกเจ้าอยู่ตรงนี้นะ”

ปมในใจที่จวงลี่จ้งแพ้เฉินจื่ออานก็คลายไปเกือบครึ่ง

ถึงว่า ลู่ม่านเลือกเฉินจื่ออาน ที่แท้ ความรักที่ดี ก็คือการที่เชื่อใจอีกฝ่าย

ลู่ม่านเดินไปข้างหน้า จวงลี่จ้งเดินตามหลังไปเงียบๆ รอเดินห่างไปสิบกว่าเมตร ลู่ม่านก็หยุดเดิน

“อาจ้ง ข้าเรียกเจ้าแบบนี้ เจ้าไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”

“ไม่หรอก!” จวงลี่จ้งส่ายหน้า ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากให้นางเรียกเขาแบบนี้ไปตลอดชีวิต จะไม่ยอมได้ยังไงล่ะ?

“ข้าขอบใจเจ้ามาก การได้มีเจ้าเป็นเพื่อน มันดีมากจริงๆ” ลู่ม่านพูด “แต่ว่า มีเรื่องหนึ่งที่ข้าจำเป็นจะต้องบอกกับเจ้า”

จวงลี่จ้งพยักหน้า รอฟังนางพูดเงียบๆ

ลู่ม่านเงียบสักพักก็ถึงพูดว่า “ข้าได้ยินหว่านถิงเล่าเรื่องของเจ้ากับชิงเหยียน”

จวงลี่จ้งอึ้ง สายตามองไปยังลู่ม่าน “เจ้าว่าอะไรนะ?” เขาคงจะไม่เข้าใจ ทำไมลู่ม่านถึงพูดถึงตัวเองเหมือนเป็นคนอื่นแบบนี้

ลู่ม่านไม่สนใจ แล้วพูดต่อว่า “ข้ารู้สึกซึ้งใจมาก ที่เจ้ารักใครคนหนึ่งมานานหลายปี ถ้านางยังอยู่ นางจะต้องซาบซึ้งใจมากแน่ๆ แต่ว่า ข้าไม่ใช่ชิงเหยียน”

ได้ยินดังนั้น จวงลี่จ้งก็หัวเราะออกมา “อย่าพูดแล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากยอมรับว่าเจ้าคือชิงเหยียน ไม่เป็นไร ข้าจะไปเอง ต่อไปข้าจะไม่รบกวนชีวิตของเจ้าอีก”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!” ลู่ม่านพูด “ข้าไม่ใช่กู้ชิงเหยียนจริงๆ ขอให้เจ้าดูให้ละเอียดด้วย”

น้ำเสียงของนางมั่นใจมาก และยังมีความร้อนรนอีก ครั้งนี้จวงลี่จ้งหันไปมองหน้าของลู่ม่านอย่างตั้งใจ สักพักใหญ่เขาก็ส่ายหน้า

“ไม่ นี่คือใบหน้าของชิงเหยียน”

“ใช่!” พูดถึงขั้นนี้แล้ว ลู่ม่านก็ไม่ปิดบังอีก นางจะสารภาพทั้งหมดแต่แรกอยู่แล้ว

“นี่เป็นใบหน้าของกู้ชิงเหยียนจริงๆ และร่างกายนี้ด้วย แต่คนที่อยู่ในร่างกายนี้กลับไม่ใช่กู้ชิงเหยียน เจ้าเข้าใจไหม?”

จวงลี่จ้งพึมพำอยู่นาน ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป “เจ้าพูดอะไรกัน? ข้ารู้ว่าเจ้าลืมเรื่องราวไปเยอะมาก แต่ข้าก็บอกแล้วไง ข้าจะไปจากที่นี่ เจ้าไม่จำเป็นต้องสร้างเรื่องมาหลอกข้าก็ได้”

“จวงลี่จ้ง เจ้าโง่หรือเปล่า?” ลู่ม่านร้อนรนใจจนอดไม่ได้ด่าเขาไป

“ข้าพูดความจริงกับเจ้า เจ้าก็ไม่ยอมเชื่ออีก เจ้าจะดื้อรั้นไปจนถึงเมื่อไหร่กัน? ข้ารู้ว่าถ้ากู้ชิงเหยียนตัวจริงยังอยู่ นางรู้สึกยังไงกับเจ้า แต่ข้าขอบอกกับเจ้าอีกรอบนะ ข้าไม่ใช่กู้ชิงเหยียนจริงๆ ถ้าเจ้าฉลาดมากพอ ก็ลืมเรื่องทุกอย่างไปซะ แล้วเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว โลกใบนี้ยังมีผู้หญิงที่แอบชอบเจ้าอยู่มากมาย กู้ชิงเหยียนไม่อยู่แล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องเฝ้ารอนางไปตลอดชีวิตหรอก”

พอพูดจบ ลู่ม่านก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย

ครั้งนี้จวงลี่จ้งเหมือนจะรู้สึกได้ว่า ลู่ม่านไม่ได้โกหกจริงๆ เขาจับตัวลู่ม่านเอาไว้ “งั้นเจ้าเป็นใคร?”

“ข้า?” ลู่ม่านหัวเราะแล้วพูดว่า “ข้าก็คือลู่ม่านไง ข้ามาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด”

“ศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด...” จวงลี่จ้งพึมพำ ทันใดนั้นก็เบิกตาโพลง “เจ้ากำลังบอกว่าเจ้า...ยืมร่างกลับมาเกิดใหม่เหรอ?”

เข้าใจสักทีนะ ลู่ม่านอดไม่ได้ถอนหายใจ “ประมาณนั้น เจ้าน่าจะจำได้ ก่อนหน้านั้นที่ข้าเคยโดนยาพิษนะ? ที่ข้ารู้มา กู้ชิงเหยียนตายตั้งแต่ตอนที่โดนวางยาแล้ว ข้ากลับมาอยู่ในร่างกายโดยบังเอิญ จากนั้น ข้าก็รู้จักกับจื่ออาน เรื่องหลังจากนั้น เจ้าก็น่าจะรู้แล้วนะ ข้าพูดเรื่องพวกนี้กับเจ้า ก็แค่อยากให้เจ้ารู้ไว้ว่า ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่เก่ง ดังนั้นเจ้าอย่าเศร้าโศกไปเลย อนาคตยังอีกยาวไกล เจ้าจะได้เจอผู้หญิงที่ตัวเองชอบอีกแน่นอน!”

ไม่ไกลมาก ฉางเซิงตื่นขึ้นมาแล้ว กำลังร้องเรียกลู่ม่านอยู่