ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 337

ลู่ม่านงัดไม้เด็ดออกมา เป็นดังคาดเสียงของเฉินหลี่ซื่อหายไปทันที

เฉินจื่อคังเป็นแก้วตาดวงใจของนาง จุดนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ โดยเฉพาะสถานะตอนนี้ของเฉินจื่อคัง ไม่สามารถพูดออกมาได้ตามใจ

“ช่างเถอะ ไม่ให้ก็แล้วไป ”เฉินหลี่ซื่อยอมอ่อนข้อทันที

เฉินจื่ออานก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ เมื่อครู่ยังบีบเขาแทบตาย เมื่อเอ่ยถึงเฉินจื่อคังทุกอย่างก็สิ้นสุดลง……

ตาแก่เฉินเห็นดังนั้น ก็เข้าไปด่าเฉินหลี่ซื่อ “ทางที่ดีเจ้าไม่ควรกลับมา พอกลับมาก็สร้างเรื่องวุ่นวายเช่นนี้”หันกลับไปพูดว่า

“จื่ออาน แม่เจ้านางเลอะเลือนไปแล้ว……”

“อืม ไม่เป็นไร ”เฉินจื่ออานไม่อยากจะเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก เรื่องเช่นนี้ เขาควรจะเข้าใจตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือ

เดิมทีคิดว่า เรื่องมาถึงจุดนี้จะจบลงแล้ว ปรากฏว่าเฉินหลี่ซื่อยังพูดขึ้นอีกว่า “เงินเล่า ให้ข้า ข้าจะไปทันที”

ลู่ม่าน“……”

ตาแก่เฉินขมวดคิ้ว “เรื่องนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจเลย ก็จะเอาสินสอดติดตัวตอนนี้เลยหรือ”

“จื่อคังคุยให้เรียบร้อยแล้ว ไม่มีปัญหาแน่นอน”เฉินหลี่ซื่อพูด

“จื่อคังคุยเรียบร้อยแล้ว แต่ข้ายังไม่ได้เจอเลย ”ตาแก่เฉินเอ่ยอย่างแน่วแน่ “เป็นคนอย่างไรกันแน่ ข้าเจอแล้วค่อยว่ากัน”

ครั้งนี้ตาแก่เฉินนับว่าฉลาดแล้ว รู้ว่าตนเองต้องดูด้วยตาเท่านั้น ที่จริงลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็ไม่เชื่อเฉินจื่อคังนัก เขาจะมีจิตใจดีขนาดนั้นได้อย่างไร เพียงแต่ ตาแก่เฉินคงไม่ได้เชื่อเฉินจื่อคังกระมัง

อาจเป็นเพราะว่าเรื่องของเฉินหลิ่วเอ๋อนั้นมีการเปลี่ยนแปลงมากมาย ในใจเขาจึงไม่มีความมั่นใจอยู่เลย

ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ก็นับว่ายืนอยู่ฝ่ายเดียวกับพวกเฉินจื่ออานแล้ว เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องดี

เฉินหลี่ซื่อไม่ยอม พูดขึ้นราวกับจะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดเอง “ข้าเป็นแม่ของหลิ่วเอ๋อ ข้าจะทำร้ายนางได้อย่างไร”

ตาแก่เฉินยังคงยืนหยัด “หรือว่า แทบจะดองเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว แม้แต่หน้าตาก็ไม่สามารถเปิดเผยได้เลยหรือ แล้วจื่อคังจัดการเรื่องนี้อย่างไรกันแน่”

เมื่อพูดถึงเฉินจื่อคัง ในที่สุดเฉินหลี่ซื่อก็ยอมอ่อนข้ออีกครั้ง “ไม่ใช่ปัญหาของจื่อคัง จื่อคังจัดการเรียบร้อยแล้ว เดิมทีได้นัดไปดูตัวกันที่ภัตตาคารเฟิ่งหลายในอำเภอพรุ่งนี้แล้ว”

“ในเมื่อจัดการเรียบร้อยแล้ว ก็เป็นเรื่องดีมิใช่หรือ แล้วทำไมเจ้าไม่บอก ”ตาแก่เฉินถลึงตาให้กับเฉินหลี่ซื่ออย่างไม่พอใจ “เช่นนั้นวันนี้เจ้าก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะไปพร้อมกับเจ้า”

“ไม่ทันแล้ว ……”เฉินหลี่ซื่อพูด “ข้าเสียเงินจ้างรถม้ามาส่งนะ”

“ให้เขากลับไป พรุ่งนี้ข้ากับเสี่ยวม่านจะไปส่งพวกท่านเอง”ในที่สุดเฉินจื่ออานก็เปิดปากพูดขึ้น ลู่ม่านแสดงท่าทีเห็นด้วย นางไม่ได้เป็นห่วงว่าเฉินหลิ่วเอ๋อจะแต่งงานกับคนอะไร แต่เพราะว่านางต้องเสียเงินทองไป อย่างน้อยก็ต้องดูว่าเสียไปกับอะไร

ในที่สุดเฉินหลี่ซื่อก็อับจนคำพูด เพราะยังไม่ได้เงิน พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์

ตาแก่เฉินเห็นว่าตกลงกันได้แล้ว เรื่องที่เฉินจื่ออานบอกว่าจะไปดูท่าทีของอีกฝ่ายด้วยกัน เขาก็ดีใจมาก “เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ พวกเรากลับไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมากันแต่เช้า”

“ไม่ต้องมาแล้ว พวกข้าไปรับเอง“เฉินจื่ออานพูดขึ้น

แต่เฉินหลี่ซื่อไม่ยอมไป บอกว่า “จะกลับไปอีกทำไม บ้านของจื่ออานยังมีห้องหับอยู่มิใช่หรือ ข้าดูแล้วห้องรับแขกด้านหน้านี้ไม่เลวเลย ยังมีคนเฝ้าประตูด้วย พวกเรานอนที่นี่ดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยไปพร้อมกัน”

ตาแก่เฉินขมวดคิ้ว เขาไม่ชินกับการอยู่บ้านของเฉินจื่ออาน โดยเฉพาะ เฉินหลี่ซื่อนั้นเจ้าแผนการมาก เห็นลูกมีฐานะขึ้นมาหน่อยก็อยากจะใกล้ชิดพวกเขา ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ลูกชายก็ห่างเหินไปอีก เช่นนั้นคงไม่ดีแน่

“อยู่อะไรกัน ทำไม บ้านแคบๆหลังนั้นจะไม่มีที่ให้เจ้าอยู่เลยหรือไง”ตาแก่เฉินตะคอก

เฉินหลี่ซื่อทำอะไรไม่ได้ได้แต่ตามกลับไป

หลังจากเฉินหลี่ซื่อไปแล้ว เฉินจื่ออานก็มองไปทางลู่ม่าน “วันนี้ขาใจอ่อนอีกแล้วใช่หรือไม่”

นางเองก็สวมชุดประจำตำแหน่งอันเหริน ปักปิ่นปักผมและสวมต่างหูที่เป็นชุดเข้ากัน ดูแล้วมีความเป็นอันเหรินขึ้นมาจริงๆ เหอเยว่เห็นแล้วก็ชื่นชมเป็นการใหญ่

“วันนี้พี่เสี่ยวม่านสวยจริงๆ หลังจากนี้ก็สวมใส่เช่นนี้จึงจะดี ดูซิว่าใครยังกล้ามารีดไถถึงบ้านอีก”

เหอเยว่ไม่ชอบเฉินหลี่ซื่อ คำพูดนี้จึงหลุดปากออกมา

ปรากฏว่าพอพูดจบ ก็เห็นเฉินจื่ออานเดินออกมา นางรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาทันที “พี่จื่ออาน ข้าไม่ได้หมายถึง……”

“ช่างเถอะ ไปกันได้แล้ว”เฉินจื่ออานถอนหายใจออกมา

ตอนที่ทั้งสองคนไปถึงบ้านเก่า ตาแก่เฉินกับเฉินหลี่ซื่อต่างก็ตื่นแล้ว ยากมากที่จะเห็นตาแก่เฉินสวมใส่ชุดใหม่เหมือนวันนี้ ยังคงเป็นลู่ม่านที่ช่วยตัดชุดฤดูร้อนให้เมื่อหลายเดือนก่อน

ตอนนั้นได้คำนึงถึงว่าตาแก่เฉินนั้นเป็นคนที่อยู่นิ่งไม่ได้ ผ้าไหมค่อนข้างจะเสียหายได้ง่าย จึงไม่ได้ใช้ผ้าไหมทำให้เขา แต่ใช้ผ้าฝ้ายแทน

ปรากฏว่า นี่ก็เป็นจุดที่เฉินหลี่ซื่อนำมาบ่น

“พวกเจ้าใส่ชุดดีขนาดนี้ สงสารพวกเราสองผู้เฒ่าจริงๆ……”

“เจ้าเองก็ใส่ชุดที่ทำจากผ้าไหมมิใช่หรือ”ตาแก่เฉินพูด

“ผ้าไหมของข้าจื่อฟู่เป็นคนซื้อให้ จื่ออานไม่เคยซื้อให้ท่านเลยสักชุด ยังมีเจ้า เอาแต่ดูแลพวกเขาอยู่แต่ในหมู่บ้านทุกวัน พวกเขาก็ไม่ซื้อให้เจ้า……”

ตาแก่เฉินสีหน้าดำคล้ำ “ถ้าเจ้าไม่ไปก็ลงจากรถไปซะ”

“ข้าไม่ลง”เฉินหลี่ซื่อตะโกน “เห็นได้ชัดว่าจื่ออานอกตัญญู ท่านยังไม่ให้ข้าพูดอีก”

“เจ้า……”ตาแก่เฉินจะตีเฉินหลี่ซื่ออีก แต่ถูกเฉินจื่ออานขวางเอาไว้ “วันนี้ยังมีงาน ถ้าหากตีกันขึ้นมาจะดูไม่ดี ถ้าหากท่านพ่อชอบผ้าไหม กลับมาแล้วให้เสี่ยวม่านซื้อให้ท่าน”