ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 338

“ไม่ต้อง ไม่ต้อง ”ตาแก่เฉินโบกมือ “ข้าไม่ชอบ”

เฉินหลี่ซื่อพึมพำขึ้นมาว่า “แต่ข้าชอบ”

แต่ว่า ไม่มีใครสนใจนาง

เฉินจื่ออานก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน สุดท้าย นางก็ทำปากละห้อย ในที่สุดก็หยุดลง

ตื่นกันตั้งแต่เช้า และเร่งเดินทางโดยเร็ว เมื่อไปถึงตัวอำเภอ พระอาทิตย์เพิ่งจะโผล่พ้นขอบฟ้า บนถนนใหญ่ เริ่มมีผู้คนสัญจรไปมาบ้างแล้ว ทั้งหมดตรงไปยังภัตตาคารเฟิ่งหลาย

เฉินหลี่ซื่อไม่ยอมไป บอกว่าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เฉินจื่ออานได้แต่ปล่อยให้เฉินหลี่ซื่อลงจากรถม้าตรงที่ที่เฉินจื่อฟู่อยู่

ครั้งที่แล้วหลังจากที่ตาแก่เฉินถูกทำให้โมโหจากเฉินจื่อฟู่ ก็ไม่อยากจะไปบ้านของเฉินจื่อฟู่อีก เพราะฉะนั้น พวกเขาจึงตรงไปยังภัตตาคารเฟิ่งหลายเลย

ในเวลานี้ ในภัตตาคารเฟิ่งหลายยังไม่มีแขก ลู่ม่านจึงขอเป็นห้องส่วนตัว ทั้งหมดเข้าไปนั่งและสั่งอาหารเช้ามากิน

ตอนแรกตาแก่เฉินไม่ยอมสั่งอาหาร แต่เฉินจื่ออานดึงดัน เขาจึงยอมสั่ง

ปรากฏว่า หลังจากสั่งมาแล้ว พวกเขาต่างก็กินไม่ลง ตาแก่เฉินนั้นเป็นคนเสียดายอาหาร จึงได้กินเองทั้งหมด

เมื่อกินอาหารเช้าอิ่มแล้ว ทุกคนจึงสั่งน้ำผลไม้มา เพื่อย่อยอาหาร

แขกในภัตตาคารค่อยๆเพิ่มมากขึ้น เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงมื้อเที่ยงแล้ว แต่ว่าคนที่นัดกันไว้ยังไม่มา

ตาแก่เฉินก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา “บ้านฝ่ายชายเป็นคนมาสู่ขอแท้ๆ ทำไมจึงไม่มีความจริงใจเช่นนี้”

ลู่ม่านไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร เฉินจื่ออานปลอบใจว่า “บางทีเวลาที่พวกเขานัดแนะกันอาจจะช้าเสียหน่อย พวกเรารออีกหน่อยเถอะ”

เพิ่งจะพูดจบ เหอเยว่ก็พูดขึ้นมาว่า “พวกฮูหยินเฒ่ามากันแล้วเจ้าค่ะ”

ตาแก่เฉินรีบลุกขึ้นมองลงไปด้านล่าง ก็เห็นเฉินหลี่ซื่อหยวนซื่อ เฉินจื่อฟู่และเฉินหลิ่วเอ๋อกำลังเดินตางมาทางนี้

พวกเฉินหลี่ซื่อต่างก็สวมเสื้อผ้าชุดใหม่ทั้งตัว เฉินหลิ่วเอ๋อก็สวมชุดที่ดูงดงามมาก บนศีรษะยังปักปิ่นทองระย้า ดูแล้วมีกลิ่นอายของความเป็นสาวน้อยขึ้นมาเล็กน้อย

ตาแก่เฉินอารมณ์ดีขึ้น “พวกเราลงไปเถอะ”

ลู่ม่านพยักหน้า เรียกเด็กในร้านมาคิดเงิน เมื่อจ่ายเงินเสร็จแล้ว เหอเยว่ก็พูดขึ้นว่า “ท่านนั้นคงไม่ใช่เจ้าบ่าวกระมัง”

เฉินจื่ออานกับตาแก่เฉินได้ยินแล้วก็รีบมองลงไปทันที เห็นเพียงชายหนุ่มที่สวมชุดขาวคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาโดยมีบ่าวรับใช้ห้อมล้อมอยู่รอบตัว

ดูแล้วมีสง่าราศีไม่น้อย ตาแก่เฉินเห็นแวบแรกก็รู้สึกพอใจมาก

เฉินจื่ออานมองดูอยู่ชั่วครู่และพูดขึ้นอย่างสงสัยว่า “ไม่น่าจะใช่คนนี้กระมัง ในเมื่อมาดูตัว ทำไมไม่พาผู้อาวุโสมาด้วยกันเล่า”

ตาแก่เฉินมองดูอีกครั้ง ไม่มีผู้อาวุโสมาด้วยจริงๆ จึงหันหน้ากลับมา “ไม่น่าจะใช่”

เด็กในร้านได้ขึ้นมาเก็บเงินแล้ว ทั้งหมดกำลังเดินลงไปด้านล่าง เพียงชั่วครู่ ก็เห็นพวกเฉินหลี่ซื่อเดินมาถึงฟากหนึ่งของโถงใหญ่ในร้านและนั่งลงแล้ว

พวกตาแก่เฉินจึงรีบเดินเข้าไปหา ไหนเลยจะคิดว่าจะชนเข้ากับชายหนุ่มคนเมื่อครู่นี้ เดิมทีชายหนุ่มที่มีท่าทีสง่างาม หลังจากใช้สายตามองตาแก่เฉินตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบหนึ่ง แล้วสะบัดตัวตาแก่เฉินออกไปทันที

บ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านหลังชายคนนั้นตำหนิว่า “ตาแก่มาจากที่ไหนกัน ถึงมาเดินสะเปะสะปะอยู่ในนี้”

ตาแก่เฉินรีบขออภัย “ขอโทษ ขอโทษ”

ไหนเลยจะคิดว่าบ่าวรับใช้คนนั้นจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เดินเข้ามาจะผลักตัวตาแก่เฉิน เฉินจื่ออานรีบวิ่งลงมาจากบันได ประคองตาแก่เฉินเอาไว้

“ท่านพ่อ เป็นอะไรหรือไม่”

ตาแก่เฉินส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”

บ่าวรับใช้คนนั้นยังอยากจะตะโกนต่อว่า ชายชุดขาวที่เป็นเจ้านายมองเห็นลู่ม่านที่เดินมาทางด้านหลังเฉินจื่ออาน ก็ยกมือขึ้นห้ามเอาไว้

“ในที่รโหฐานเช่นนี้ รังแกผู้อาวุโสโดยไม่ดูตาม้าตาเรือได้อย่างไร”

เมื่อไปถึงที่โต๊ะ ชายคนนั้นก็ผายมือเชิญลู่ม่าน “อันเหรินเชิญนั่ง”

ตำแหน่งเก้าอี้นั้น เฉินหลี่ซื่อได้นั่งอยู่ก่อนแล้ว ลู่ม่านไม่อยากจะนั่งเลยสักนิด และไม่ได้ตอบรับอะไรจากนั้นก็นั่งลงตรงหน้าเฉินจื่ออานทันที

ตาแก่เฉินยิ่งไม่พอใจขึ้นไปอีก แต่เฉินหลี่ซื่อกลับไม่รับรู้ถึงความไม่ให้เกียรติของคุณชายฉินที่ปฏิบัติต่อนาง กลับมองคุณชายฉินว่าหน้าตาไม่เลวเลย ในใจก็ยินดียิ่งนัก

“หลิ่วเอ๋อ รีบเอาน้ำไปให้คุณชายฉินเร็วเข้า”

มาไม้นี้อีกแล้ว

ลู่ม่านแทบจะไร้แรงสบถแล้ว

แต่เฉินหลิ่วเอ๋อที่หายจากความชอกช้ำระกำใจแล้ว ก็เดินไปจริงๆ แต่ว่าครั้งนี้ ชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้เหมือนจวงลี่จ้งที่ไม่ไว้หน้ากัน ทั้งสองมีท่าทีอ่อนโยนอ่อนหวานต่อกันดูเข้ากันได้ดีทีเดียว

เฉินหลี่ซื่อพออกพอใจมาก ตาแก่เฉินกลับทนดูไม่ได้

“หลิ่วเอ๋อ ยังไม่กลับไปนั่งอีก”เฉินหลิ่วเอ๋อสะดุ้ง รีบกลับไปอยู่ข้างกายเฉินหลี่ซื่อด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ตาแก่เฉินจึงมองไปทางคุณชายฉินและถามว่า “วันนี้เป็นวันที่ทั้งสองครอบครัวนัดกันมาดูตัว ทำไมคุณชายฉินจึงมาคนเดียวเล่า ผู้อาวุโสในบ้านล่ะ”

คุณชายฉินรีบพูดขึ้นว่า “วันนี่พ่อแม่ข้ามีธุระ อาจจะมาสายซะหน่อย เมื่อครู่ข้าได้ให้บ่าวรับใช้ไปเร่งแล้ว……”

ตาแก่เฉินตอบรับเสียงหนึ่ง เฉินหลี่ซื่อที่อยู่ข้างรีบพูดขึ้นมาว่า “ตระกูลฉินมีการค้ามากมาย คงไม่ว่างเหมือนพวกเราที่เป็นเกษตรกร รอสักครู่ก็ไม่เป็นไรหรอก”

พวกหยวนซื่อต่างก็แสดงท่าทีเห็นด้วย เฉินจื่อฟู่จึงพูดขึ้นมาว่า “พอดีเลย พวกเราก็ยังไม่หิวเท่าไหร่”

ตาแก่เฉินยิ่งรู้สึกโมโห “พวกจื่ออานก็มีการค้าต้องดูแลไม่น้อย ทำไมจะไม่รีบ”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป ทุกคนต่างก็นิ่งเงียบลง