ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 538

“มัวตะลึงอะไรกันอยู่ล่ะ?” เสียงของลู่ม่านดังขึ้นอีกครั้ง ยายอิงค่อยมีสติรู้ตัวกลับมาได้ในที่สุด

จากนั้นก็เริ่มกลับสู่สภาวะออกแรงเบ่งรอบใหม่อีกครั้ง และแล้วในที่สุดภายใต้การทุ่มเทพละกำลังอันมากมายมหาศาล  เหอเย่วผู้ซึ่งเฝ้าดูอยู่ด้านหลังมาโดยตลอด ก็ร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้นยินดีว่า “ข้าเริ่มเห็นหัวเด็กแล้ว ฮูหยิน พยายามอีกนิดเจ้าค่ะ!”

“ออกแรงเบ่งอีกครั้ง!” ยายอิงตะโกนลั่น

เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่ม่านก็กัดฟันออกแรงเบ่งอีกครั้ง ในที่สุดก็มีเสียงร้อง “อุแว้” ของเด็กทารกดังขึ้นเสียงหนึ่ง

เหอเย่วกวาดตามองไว ๆ แวบหนึ่ง รีบพูดขึ้นว่า “เป็นคุณชายน้อย!”

พูดจบ ก็ยุ่งอยู่กับการเอาผ้าฝ้ายที่เตรียมไว้ล่วงหน้าเข้าไปห่อตัวทารกน้อย แต่กลับยิ้มแย้มหัวเราะด้วยความยินดีไม่ออก พอหันไปมองลู่ม่าน ก็แทบจะเข่าอ่อนจนทรุดลงไปกองกับพื้นแล้ว

นางตื่นตระหนกสุดขีด “ฮูหยิน หลับไม่ได้นะเจ้าคะ!”

ยายอิงก็พูดด้วยว่า “ใช่เจ้าค่ะฮูหยิน ท่านพักได้เพียงหนึ่งหรือไม่ก็สองนาทีเท่านั้น พวกเราต้องสู้ต่อนะเจ้าคะ”

ลู่ม่านพยักหน้า ไม่มีเวลาแม้แต่จะสนใจลูกคนแรก นางต้องแข่งกับเวลา สั่งให้เหอเย่วไปเอาอาหารมาให้นาง หลังจากกินเสร็จ ก็เริ่มใหม่อีกครั้ง

ครั้งนี้ ไม่ต้องออกแรงอะไรมากมาย เด็กก็คลอดออกมาแล้ว

ติดอยู่ที่ว่า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเด็กคนนี้อยู่ในท้องนานเกินไปหรือเปล่า ทันทีที่คลอดออกมาจึงไม่ร้องไห้เลย

ทั้งสามต่างตะลึงงัน ลู่ม่านยังคงเป็นคนแรกที่มีปฏิกิริยาตอบสนอง นางร้องตะโกนสุดกำลังที่มีว่า “รีบกลับหัวยกเท้าขึ้น ตีก้นนางเร็วเข้า!”

เหอเย่วถูกทำให้ตกใจกลัวแทบแย่แล้ว แต่ก็ยังทำตามคำสั่ง

ติดที่ว่า ใจนางวิตกประหม่าไปหมด นางเคลื่อนไหวไปพลาง ปากก็อ้อนวอนภาวนาด้วยเสียงสะอื้นไห้ไปพลางว่า “คุณหนูน้อยเจ้าขา ท่านต้องสู้นะเจ้าคะ ฮูหยินทุ่มเทเรี่ยวแรงเพื่อท่านไปตั้งขนาดนั้น ท่านจะทำให้นางผิดหวังแบบนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ!”

สิ้นเสียงพูด นางก็เงื้อมือขึ้นตีลงไปบนก้นของเด็กน้อยทันที

สิ้นเสียงตี ก็ตามมาด้วยเสียงร้องไห้แผ่วระโหยของเด็กทารก น้ำตาแห่งความตื่นเต้นยินดีของเหอเย่วพลันไหลออกมาทันที “ฮูหยิน ไม่เป็นไรแล้วเจ้าค่ะ!”

ลู่ม่านได้ยินจึงรู้สึกผ่อนคลายลงมาก ผล็อยหลับไปในที่สุด

เมื่อยายอิงกับเหอเย่วเห็นดังนั้น ก็เรียกหรูอวี่ให้เข้ามาอุ้มเด็กน้อยออกไปอีกครั้ง ทั้งสองคนยุ่งวุ่นวายกับการทำความสะอาดร่างกายลู่ม่าน

ทันทีที่เลิกผ้าห่มขึ้น ยายอิงก็กรีดร้องเสียงแหลม “คุณพระ! ฮูหยินตกเลือดแล้ว!”

เหอเย่วก็ตกใจจนเซ่อไปแล้ว มือไม้สั่นเทาพลางพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นว่า “ หมอล่ะ? ทำไมหมอยังไม่มาอีก? ”

เพิ่งสิ้นเสียงพูด นอกประตูก็พลันมีเสียงรถม้าดังแว่วมา

ราวกับได้เห็นพระผู้มาช่วยชีวิตก็ไม่ปาน เหอเย่วรีบพุ่งถลาออกไป ปรากฏว่าเป็นตาเกาที่ไปพาหมอกับนางผดุงครรภ์กลับมานั่นเอง

ทั้งสองคนเห็นเหอเย่วพุ่งออกมาในสภาพร้องไห้ฟูมฟายจนแทบจะกลายเป็นมนุษย์น้ำตาอยู่แล้ว ต่างก็ตกใจจนผงะ ไม่กล้าชักช้าอีก รีบพุ่งเข้าไปทันที

หลังจากนางผดุงครรภ์เข้ามาเห็นสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว ก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด

“เดิมทีลูกแฝดก็คลอดยากมากอยู่แล้ว ฮูหยินคลอดออกมาย่อมทำร้ายพลังชี่ดั้งเดิมของนาง ตอนนี้ยิ่งเลือดออกมากขนาดนี้ ข้าดูแล้วจะทำอย่างไรก็ช่วยไว้ไม่ได้แล้วล่ะ!”

หรูอวี่ได้ยินก็ระเบิดโทสะขึ้นมาทันที “เจ้าอย่ามาพูดจาเหลวไหล! ฮูหยินของพวกเราไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ทำไมจะช่วยไว้ไม่ได้แล้ว? เห็น ๆ อยู่ว่าเจ้ามันไร้ความสามารถ ไสหัวออกไปให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

นางผดุงครรภ์ได้ยินดังนั้น ก็สับขาเดินเร็วจี๋ออกไปข้างนอกทันที เหอเย่วรีบเรียกหมอเข้ามาดูอาการอีกครั้ง ใครจะรู้ว่ากระทั่งหมอก็ยังพูดแบบเดียวกันกับนางผดุงครรภ์ ยังพูดไปได้ไม่กี่ประโยค ก็พูดซ้ำ ๆ ว่า "เชิญยอดฝีมือท่านอื่นมาแทนเถอะ!"

“พวกเจ้าอย่าไปนะ!” เหอเย่วพุ่งถลาเข้าไปกอดขาของทั้งสองคนไว้ กอดแน่นชนิดที่ว่ายอมตายก็ไม่ยอมปล่อย "ได้โปรดช่วยฮูหยินของพวกเราด้วยเถอะ!"

“แม่นาง เจ้าอย่าทำให้พวกเราลำบากใจอีกเลยนะ พวกเราช่วยไม่ได้จริง ๆ!”

หรูอวี่พุ่งเข้าไปในห้อง คว้าดาบออกมาแล้วชี้ใส่พวกเขา

ที่แท้ก็เป็นหมอทำคลอดฝีมือฉกาจที่หมอคนนั้นเอ่ยถึงเมื่อครู่นี้สินะ? ทุกคนต่างพากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบนำทางท่านหมอคนนั้นเข้าไปทันที

จวงลี่จ้งเองก็อยากจะเข้าไปด้วย แต่ถูกยายอิงขัดขวางไว้อีกครั้ง “คุณชายจวง ท่านไม่ใช่หมอ ทั้งยังเป็นผู้ชาย อย่างไรก็รออยู่ข้างนอกนี้เถอะเจ้าค่ะ!”

หมอคนนั้นอยู่ข้างในเกือบ ๆ สองชั่วยามได้ ถึงค่อยออกมา

“นับว่าห้ามเลือดให้หยุดไหลได้แล้วล่ะ พวกเจ้าก็ทำอะไรเสี่ยงเกินไปแล้วจริง ๆ ท้องลูกแฝดแท้ ๆ ยังกล้าทำคลอดกันเองอีก? โชคยังดีนะที่ฮูหยินคนนี้ดวงแข็ง ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น คงได้ตายไปนานแล้ว!”

ตอนนี้พอมาลองคิด ๆ ดู ก็ชวนให้รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาภายหลังจริง ๆ

จ่ายยาเสร็จแล้ว เดิมทีหมอก็จะกลับบ้านเลย แต่ถูกจวงลี่จ้งหยุดไว้อีกครั้ง โดยให้เหตุผลว่าเขากลัวจะเกิดเหตุไม่คาดฝัน จึงพาหมอไปพักที่ห้องพักภายในโรงงานเสียด้วยกันเลย

ลู่ม่านหลับไปแล้ว เด็กน้อยทั้งสองคนต่างก็ถูกเหอเย่วที่ต้มโจ๊กข้าวแบบง่าย ๆ มาป้อนให้จนอิ่มตื้อ รอจนทุกอย่างพร้อมพรักจนหยุดมือได้ ท้องฟ้าภายนอกก็สว่างจ้าแล้ว

หรูอวี่ออกมาเทน้ำ มองไว ๆ ก็เห็นจวงลี่จ้งที่กลับไปแล้วกลับมาใหม่อีก

เขาเหมือนต้นไม้ต้นหนึ่งก็ไม่ปาน ยืนนิ่งอยู่นอกประตูไม่ขยับเขยื้อน เอาแต่มองไปทางประตูห้องของลู่ม่านตลอด หรูอวี่ตกใจจนผงะ รีบถามว่า “คุณชายจวง ท่านคงไม่ได้ยืนอยู่ที่นี่ทั้งคืนหรอกนะเจ้าคะ?”

จวงลี่จ้งไม่ตอบคำถาม แต่ถามกลับไปว่า “เสี่ยวม่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ยังหลับอยู่เจ้าค่ะ แต่ดูจากสภาพร่างกายแล้วเหมือนว่าจะไม่มีอะไรร้ายแรง เมื่อคืนต้องขอบคุณท่านมากที่ออกไปพาหมอมาให้ ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นไร”

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” จวงลี่จ้งตอบรับ เห็นได้ชัดว่าความคิดของเขาวนเวียนอยู่ที่คำตอบของประโยคท่อนแรกทั้งหมด ไม่ได้สนใจคำพูดที่หรูอวี่กล่าวขอบคุณเขาเลยแม้แต่น้อย

หรูอวี่อดทอดถอนใจอีกครั้งไม่ได้ ถ้าจะพูดไป เมื่อก่อนนางยังมีความรู้สึกอยู่นิด ๆ ว่าคุณชายจวงคนนี้นำพาความลำบากมาให้ฮูหยินไม่น้อย ดังนั้น เมื่อลองพิจารณาจากเรื่องที่เกิดในครั้งนี้ นางกลับรู้สึกขึ้นมาจากใจจริงว่า ความรู้สึกที่คุณชายจวงมีต่อฮูหยินนั้นมันลึกซึ้งมากจริง ๆ

แต่ไหนแต่ไรมา นางไม่เคยเห็นคุณชายผู้สูงศักดิ์อย่างเขา เข้าครัวก่อไฟด้วยตัวเองมาก่อนเลย ไม่เพียงเท่านั้น จนถึงตอนนี้เขาก็ยังสวมเสื้อผ้าที่สกปรกมอมแมมชุดนั้นอยู่ ราวกับไม่ได้รู้ตัวเลยว่าสภาพของเขามันดูกระเซอะกระเซิงขนาดไหน