ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 537

ทันทีที่สิ้นเสียงของลู่ม่าน หรูอวี่ก็ตกใจจนตื่นเต็มตา

นางรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป แต่หลังจากวิ่งออกไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ก็นึกขึ้นมาได้ว่าลู่ม่านยังอยู่ในบ้านเพียงลำพัง จึงอดตะโกนเข้าไปยังโถงด้านหน้าไม่ได้

“ตาเกา ยายอิง พวกท่านรีบมาเร็วเข้า ฮูหยินกำลังจะคลอดแล้ว”

ยังดีที่ ด้วยความที่พวกตาเกาอายุเยอะแล้ว เวลานอนจะไม่ถึงกับหลับลึกนัก จึงถูกเรียกจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว

ยายอิงรีบเรียกตาเกาทันที "รีบเตรียมรถม้าไปรับนางผดุงครรภ์กับหมอมาเร็วเข้า ข้าจะไปต้มน้ำร้อน หรูอวี่ เจ้าวิ่งให้เร็วหน่อย ไปเรียกเสี่ยวเย่วมา นางเพิ่งจะคลอดลูก บางทีอาจจะพอมีประสบการณ์อยู่บ้าง"

ถึงอย่างไรหรูอวี่ก็ยังเป็นแค่สาวน้อยไม่ประสีประสา เจอเรื่องปุ๊บปั๊บแบบนี้เข้าไป นางก็ลนลานจนทำอะไรไม่ถูกไปนานแล้ว ตอนนี้พอได้ยินคำสั่งการเป็นระบบขนาดนี้ของยายอิง ก็รีบไปทำตามคำสั่งทันที

...................

ภายในห้อง หลังจากที่น้ำคร่ำของลู่ม่านแตก ความเจ็บปวดก็เริ่มปะทุขึ้นมาระลอกแล้วระลอกเล่า

ในตอนเริ่มแรก นางยังพอจะทนได้ แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานเข้า นางก็ยิ่งอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกนั้น เป็นความเจ็บปวดที่ราวกับว่า กระดูกทั้งหมดทั่วร่างถูกเหล็กสกรูสักอันขันบิดเกลียวจนเปิดออกหมดไม่มีเหลือ

คล้ายว่าช่วงที่ตกอยู่ในสภาวะไร้สติ นางก็ส่งเสียงร้องเรียกออกมาเบา ๆ ว่า “จื่ออาน...”

นับตั้งแต่ที่จวงลี่จ้งมาส่งลู่ม่านกลับถึงบ้าน เขาก็แทบจะทำเหมือนทุ่มเทใจให้ความสำคัญกับหมู่บ้านไป่ฮัวใหม่อีกครั้ง เขาพักอยู่ที่ห้องพักภายในโรงงานของหมู่บ้านไป่ฮัวมาโดยตลอด เมื่อครู่นี้หรูอวี่กับตาเกาต่างแยกย้ายกันวิ่งออกจากประตูหน้าไป เขาจึงคิดว่าน่าจะเป็นเพราะลู่ม่านเริ่มมีการเคลื่อนไหวแล้วแน่ ๆ จึงตัดสินใจพุ่งเข้ามาทันที

เพิ่งจะมาถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเสียงร้องที่เจ็บปวดเหมือนจะขาดใจของลู่ม่าน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัด รีบวิ่งขึ้นไปข้างหน้า นิ้วมือเพิ่งแตะโดนบานประตู ยายอิงที่อยู่ด้านหลังก็ร้องเรียกเสียงดังขึ้นมาทันที

“คุณชายจวง ทำแบบนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ ฮูหยินกำลังคลอดลูกอยู่ข้างใน ท่านเข้าไปไม่ได้นะ”

“แต่ว่า.... ข้างในไม่มีใคร นางอยู่คนเดียวจะไม่ค่อยปลอดภัยนะ” จวงลี่จ้งแย้ง

“นี่ก็ไม่ใช่ว่าข้ากำลังจะเข้าไปแล้วหรือเจ้าคะ?” ยายอิงพูดจบ ก็ยื่นคบไฟในมือไปให้จวงลี่จ้งตรง ๆ “รบกวนคุณชายจวงช่วยจุดไฟต้มน้ำร้อนหน่อยนะเจ้าคะ ข้าจะเข้าไปดูฮูหยิน”

จวงลี่จ้งรับคบไฟมาพลางมองดูยายอิงเดินเข้าไป จากนั้นค่อยหันหลังตรงไปห้องครัว

คุณชายผู้สูงศักดิ์อย่างเขา เคยจุดไฟต้มน้ำเองเสียที่ไหนล่ะ? ผ่านไปเพียงไม่นาน ทั้งห้องครัวก็เต็มไปด้วยเขม่าควันไฟลอยคลุ้งโขมง ตอนที่หรูอวี่กลับมาถึงพร้อมกับเหอเย่ว ยังคิดไปว่าที่บ้านไฟไหม้แล้วแน่ ๆ

หลังจากที่รีบพุ่งเข้าไปจนเห็นจวงลี่จ้ง นางก็ถึงกับตกตะลึงจนตาค้าง “ทำไมท่านถึงมาจุดไฟอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?” ไม่เพียงแค่จุดไฟจนควันโขมง แต่ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าของเขา ยังมีส่วนไหนที่ดูเหมือนคุณชายผู้งามพิสุทธิ์ดุจดังหยกอีกล่ะ? เสื้อคลุมสีขาวตัวยาวมีรอยกระดำกระด่างเต็มไปหมด แม้แต่ใบหน้าก็ยังเปรอะเปื้อนมอมแมม เต็มไปด้วยเขม่าสีดำและผงเถ้าสีเทาขมุกขมัว

เมื่อจวงลี่จ้งเห็นว่ามีคนมาแล้ว ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยื่นคบไฟในมือไปให้หรูอวี่ทันที “เจ้ารีบไปต้มน้ำร้อน” ส่วนเขาก็วิ่งออกไปดื้อ ๆ แล้วไปยืนอยู่ตรงใต้ระเบียงทางเดินอีกครั้ง

หรูอวี่หันหน้ากลับมามองจวงลี่จ้งด้วยสายตาลึกซึ้งแวบหนึ่ง อดทอดถอนใจเฮือกใหญ่ ๆ ไม่ได้ ก่อนจะหันหลังกลับไปเพื่อจุดไฟต้มน้ำ

เวลานี้เหอเย่วเข้ามาข้างในพร้อมกับยายอิงแล้ว สถานการณ์ของลู่ม่านยิ่งนานไปก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เหอเย่วค่อย ๆ นับระยะปวดของลู่ม่าน ในใจอดนึกห่วงกังวลไม่ได้

“ทำไมหมอกับนางผดุงครรภ์ยังไม่มาอีก? ข้าดูท่าทีแล้ว เกรงว่าฮูหยินจะคลอดเดี๋ยวนี้แล้วกระมัง?”

ยายอิงได้ยินดังนั้น ก็รีบยกผ้าห่มขึ้นดู จู่ ๆ ใบหน้าก็เปลี่ยนสี “ก็นั่นน่ะสิ จะคลอดแล้วจริง ๆ ด้วย”

“แล้วเราจะทำอย่างไรดีล่ะ?” แม้ว่าเหอเย่วจะเคยคลอดลูก แต่นางไม่เคยทำคลอดให้ใครมาก่อนเลย!

ยายอิงเห็นท้องที่นูนใหญ่ของลู่ม่าน ก็ไม่กล้าแตะต้องสุ่มสี่สุ่มห้า “ก่อนหน้านี้ ข้าเคยดูคนอื่นทำคลอดมาบ้าง แต่เพราะท้องนี้ของฮูหยินเป็นท้องแฝด ข้าไม่กล้าแตะต้อง....”

ขณะที่ทั้งสองกำลังลังเลนั่นเอง ลู่ม่านก็เจ็บปวดจนหมดสติไปก่อนแล้ว

ในภวังค์ นางเห็นเฉินจื่ออานเอาแต่ส่งยิ้มมาให้นางไม่หยุด “เสี่ยวม่าน เจ้าไม่ได้บอกไว้หรอกหรือ ว่าต่อให้ต้องอยู่ห่างจากข้า เจ้าก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างกล้าหาญและเข้มแข็งน่ะ? อย่ายอมแพ้นะ...”