ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 578

ข่าวที่เฉินจื่ออานกลับมาแล้ว แพร่ไปทั่วหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว

ผู้ใหญ่บ้านเฉินกับตาแก่เฉินได้ข่าวว่าเฉินจื่ออานกลับมาแล้ว ต่างก็รีบไปหาเขากันใหญ่

พอได้เห็นเฉินจื่ออานตัวเป็นๆ ตาแก่เฉินก็น้ำตาไหลพราก “ฟ้าสวรรค์คุ้มครอง จะต้องเป็นองค์เจ้าคุ้มครองแน่ๆ!”

เฉินหลี่ซื่อยืนอยู่ข้างๆ ลังเลไม่กล้าเข้าไปหา ลู่ม่านเห็นแล้ว ก็ตั้งใจอุ้มฉางเซิงไปแล้วพูดว่า “ฉางเซิง เรียกท่านย่าสิ!”

ฉางเซิงจะเข้าใจได้ยังไง? แค่อยากให้โอกาสเฉินหลี่ซื่อก็เท่านั้น

เป็นไปตามที่คิดไว้ เฉินหลี่ซื่อพยักหน้ากับลู่ม่านอย่างซึ้งใจ “ขอบใจเจ้ามากเลยนะ เสี่ยวม่าน”

ลู่ม่านส่ายหน้า เฉินหลี่ซื่อเดินเข้าไปกอดเฉินจื่ออานไว้ แล้วปล่อยโฮร้องไห้เสียงดัง

“จื่ออาน ลูกชายของข้า!”

เฉินหลิ่วเอ๋อพาลูกมาเห็นภาพตรงหน้า ก็อดไม่ได้เข้าไปจับมือเฉินหลี่ซื่อไว้ “ท่านแม่ พี่สามกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ? ท่านอย่าเสียใจไปเลย”

แต่ว่า ยังไม่ทันพูดจบ นางก็อดไม่ได้ร้องไห้ตามออกมา

ผ่านเรื่องความเป็นความตายมา ยังจะมีอะไรปล่อยวางไม่ได้อีกล่ะ?

ทั้งครอบครัวอยู่ร่วมกันเป็นสุขได้สักที

ผู้ใหญ่บ้านเฉินก็ปล่อยให้พวกเขาร้องไห้สักพักก็ถึงพูดว่า “จื่ออานกลับมาแล้ว ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ วันนี้หมู่บ้านจะจัดงานเลี้ยงฉลอง ไปฉลองกันที่โรงเรียนทางนั้น ทุกคนไปร่วมฉลองด้วยกันนะ~!”

คนในหมู่บ้านที่มามุงดู ก็โห่ร้องขึ้นมาอย่างดีใจ

ตอนนี้หมู่บ้านไป่ฮัวมีเงินแล้ว ผู้ใหญ่บ้านก็ใจกว้างมาก ตอนบ่ายวันนั้น ก็เริ่มงานเลี้ยงทันที

ท่าทางจะคึกคักกว่างานเลี้ยงปิ้งย่างที่ลู่ม่านจัดขึ้นครั้งก่อนอีก

หลิวซื่อก็มา หลังจากที่แต่งงานกับฉางหวู่แล้ว แก้มของนางก็แดงระเรื่อตลอด ดูท่าแล้ว คู่ชีวิตจะมีความสุขดีนะ

เห็นลู่ม่านพวกนางกำลังถูกคนล้อมรอบตัวไว้ นางก็ยืนอยู่ข้างๆ รอทุกคนไปกันหมดแล้ว นางก็ถึงเดินไปข้างหน้า

“เสี่ยวม่าน ยินดีด้วยนะ ในที่สุดก็ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัวสักที!”

ลู่ม่านพยักหน้า นึกถึงคำพูดในคืนก่อนวันแต่งงานของหลิวซื่อ ตอนนี้ก็รู้สึกซาบซึ้งใจมากจริงๆ

“เจ้าก็เหมือนกัน!” ลู่ม่านพูด

หลิวซื่อได้ยินแล้วก็รีบมองไปทางฉางหวู่ ฉางหวู่กำลังย่างหมูอยู่ และมองมาทางนี้ตลอดด้วย ดูท่าแล้ว คงอยากเอามาให้หลิวซื่อกิน

ลู่ม่านหัวเราะ แต่กลับได้ยินหลิวซื่อถามขึ้นกะทันหันว่า “จื่ออานกลับมาแล้ว งั้นคนก่อนหน้านี้ที่เจ้านำมาเป็นใคร?”

ลู่ม่านอึ้ง สบตากับหลิวซื่อ

ในสายตาของหลิวซื่อ มีทั้งสงสัยและเป็นกังวล เหมือนนางรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่แค่อยากได้ยินคำตอบที่แน่ชัดจากปากลู่ม่านก็เท่านั้น

ลู่ม่านพึมพำสักพักก็ถึงพูดว่า “คนบางคน ในเมื่อเจ้าตัดสินใจเริ่มต้นใหม่แล้ว ก็ไม่ควรนึกถึงคนคนนั้นอีก”

หลิวซื่อถอนหายใจ “ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นพ่อของเหอฮัว”

“งั้นฉางหวู่ล่ะ? เขาไม่ว่าอะไรเหรอ?”

“ข้าไม่ว่าอะไรนะ!” เสียงของฉางหวู่ดังขึ้นกะทันหัน พวกนางกลับไม่รู้ว่าเขาเดินมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่

เขาเอาหมูย่างในมือให้หลิวซื่อ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ว่ายังไง ตอนนี้คนที่อยู่กับอวี้เหนียงเป็นข้า เหอฮัวก็เป็นเด็กดี ข้ายังมีอะไรต้องกังวลอีกล่ะ?”

เป็นชายที่มองโลกในแง่ดีจริงๆ ลู่ม่านพยักหน้า

ฉางหวู่แสดงความเห็นของตัวเองเสร็จแล้ว ก็เดินออกไปอีกครั้ง บอกว่าจะไปเอาผักมา แต่ความจริงแล้ว เขาอยากให้เวลาส่วนตัวกับหลิวซื่อมากกว่า ให้ลู่ม่านได้เปิดอกคุยกับนางเต็มที่

รอฉางหวู่เดินไปไกลแล้ว ลู่ม่านก็ถึงพูดขึ้นว่า “เจ้าเดาไว้ไม่ผิด คนที่ถูกฝังก่อนหน้านั้นคือพี่รอง”

หลิวซื่อแทบทรุด ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจ ลู่ม่านรีบพยุงตัวนางไว้ “พี่หลิว พี่...”