ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 581

-ตอนพิเศษจวงลี่จ้ง 3-

ณ บนเรือ ห้องนอนจวงลี่จ้ง

หรูอวี่กำลังเล่าเรื่องที่เป่าอวี้กับเป่าไช่กำลังจะแต่งงานกัน ในใจกลับเหมือนหลินไต้อวี้ ที่กำลังทนทุกข์ทรมานจิตใจ

ตอนนั้นที่ได้ยินลู่ม่านเล่าถึงตอนจบของหลินไต้อวี้ นางกับเหอเย่วก็คิดหนักมาก แต่ไม่คิดว่า วันหนึ่ง นางจะกลายเป็นหลินไต้อวี้

นางเป็นคนที่รู้ว่าหลินไต้อวี้ตายยังไง การไม่ได้อยู่กับคนที่ตนรัก เป็นความทรมานหัวใจเจ็บเจียนตาย

จวงลี่จ้งก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน ที่เขาเสียใจไม่เพียงแต่แค่เรื่องราวที่เล่ามาเท่านั้น ยังรู้สึกเสียใจที่แม่หญิงตรงหน้าที่ก่อนหน้านี้ยังเล่าเรื่องไซอิ๋วให้เขายังอย่างร่าเริงขำๆ แต่ทันใดนั้นกลับเศร้าโศกขึ้นมา

ทำเอาเขารู้สึกไม่สบายใจไปตามๆกัน

เขาอยากจะบอกว่า ถ้าไม่อยาก งั้นก็อยู่ที่เรือลำนี้ต่อเถอะ แต่พอคำพูดมาถึงปากแล้วกลับเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทน “ของที่จะเอาลงเรือพรุ่งนี้เตรียมเสร็จหรือยัง?”

หรูอวี่อึ้งสักพักก็ถึงพยักหน้าช้าๆ “ข้าไม่มีของสำคัญอะไร เตรียมเสร็จไว้นานแล้วเจ้าค่ะ”

“งั้นก็ดี!” จวงลี่จ้งพูดจบ ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบขึ้นมามาก

หรูอวี่มองดูสายตาของเขา อดไม่ได้พยายามมองเขาแล้วจดจำใบหน้าของเขาเอาไว้ในใจ

“งั้นก็กลับไปเถอะ! พักผ่อนเช้าๆล่ะ”

หรูอวี่ก็ถึงลดสายตาลงอย่างเสียดาย ลุกขึ้นแล้วพยุงเขาให้นอนหลับ จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเขา

ก่อนจะไป ในที่สุดจวงลี่จ้งก็อดไม่ไหวดึงมือของหรูอวี่ไว้ เขาอยากบอกว่า เจ้าอย่าไปเลย

แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์จะพูด ทั้งที่ในใจเขามีคนอื่น แต่กลับมีใจให้กับผู้หญิงที่ไม่เคยเจอหน้ากัน ให้นางอยู่ต่อจะมีประโยชน์อะไร? เดี๋ยวไปถ่วงชีวิตเขาไว้เปล่าๆ

“คุณชาย...” หรูอวี่มองดูมือใหญ่ที่จับข้อมือของนางไว้ สายตาเริ่มมีความหวังขึ้นมา

แต่ไม่คิดว่า สุดท้ายจวงลี่จ้งแค่พูดเสียงต่ำว่า “นิทานของเจ้าเล่าได้ดีมาก เจ้าอ่านจากหนังสือเล่มไหนหรือ?”

ความหวังนั้นก็จางหายไปอีกครั้ง หรูอวี่นึกถึงคำตอบของลู่ม่านครั้งก่อน เผลอตอบไปว่า “พี่สาวข้าเล่าให้ฟัง”

“อ้อ!” จวงลี่จ้งปล่อยมือออก แล้วหลับตาลงเงียบๆ

หรูอวี่ยืนอยู่ข้างเตียงเขาหลายนาที ก็ถึงกลับหลังหันเดินออกไป

นอกประตู อาหยวนมองดูหรูอวี่อย่างเสียดาย “แม่นางจะไปจริงเหรอ? ถ้าเจ้าไม่อยู่ คุณชายของเราจะทำยังไง?”

หรูอวี่แสยะยิ้มอ่อนๆ “ดวงตาของเขาใกล้จะดีแล้ว มีผู้หญิงชอบเขาตั้งเยอะ เขาก็ต้องมีอนาคตที่ดีอยู่แล้วขจ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

“แต่ว่า...คนที่ดีกับคุณชายมีแต่เจ้านะ!”

หรูอวี่ปวดใจ แสยะยิ้มขมขื่นแล้วพูดว่า “งั้นเหรอ?” แต่ว่า คนที่เขาชอบไม่ใช่นางนี่

ถ้าเป็นเมื่อก่อน นางอาจจะหน้าด้านอยู่ข้างกายเขาต่อไป แต่ช่วงนี้ที่ได้อยู่ด้วยกัน หลังจากได้สัมผัสถึงความอ่อนโยนของเขา ถ้าให้นางรับความเย็นชาของเขาอีก นางกลัวว่าตัวเองจะรับไม่ไหว

“แน่นอนสิ หลายครั้ง ตอนที่เจ้าเล่านิทาน สายตาของคุณชายอ่อนโยนขึ้นมาเลย เจ้าคงจะไม่ทันสังเกต แต่ข้าเติบโตมาพร้อมกับคุณชายนะ!”

“ขอบใจเจ้ามากนะ อาหยวน” ได้สัมผัสถึงความอ่อนโยนของเขา นางก็พอใจแล้วล่ะ

...

เช้าวันต่อมา เรือลอยอยู่บนทะเลมาสามเดือน ในที่สุดก็มาถึงท่าเรือสักที

ตอนเช้าจวงลี่จ้งลืมตาขึ้นมา เขาก็มองเห็นได้อย่างปาฏิหาริย์ เขาดีใจอย่างมาก เขากวาดสายตามองรอบๆห้องตัวเอง ก็ถึงเห็นว่าแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก

เมื่อก่อน ห้องเขาจะเป็นสีพื้นๆอ่อนๆทั้งหมด ตอนนี้ทั้งผ้าปูโต๊ะและม่านก็เปลี่ยนเป็นสีสดใสทั้งหมด

บนหน้าต่างยังมีแจกันดอกไม้วางไว้ และมีดอกไม้สีขาวเล็กๆเสียบเอาไว้ จวงลี่จ้งกำลังสงสัยว่า ในทะเลมีดอกไม้ได้ยังไง เดินเข้าไปใกล้ก็ถึงเห็นว่า นั่นเป็นดอกกุยช่าย