ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 284

ทั้งสองคนขึ้นมาถึงบนเขา ก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว

ก่อนหน้านี้ลู่ม่านเห็นบนเขามีดอกไม้มากมาย แต่ตอนนั้นนางไม่ได้คิดว่าสามารถเด็ดดอกไม้กลับไปทำอะไรได้ จึงไม่ได้ทำอะไรกับมัน

พอถึงที่หมาย ลู่ม่านกับเหอเย่วก็เดินตรงเข้าไป

ในฤดูกาลนี้มีทั้งดอกกุหลาบป่ากับดอกไลแลคกำลังบานสะพรั่ง พวกลู่ม่านเด็ดกลับไปจำนวนมาก แต่ลู่ม่านเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีแค่พวกนี้ยังไม่เพียงพอ

เพราะนางไม่มีเครื่องมือในการสกัดน้ำมันหอมระเหย

ถ้าไม่มีเครื่องมือเหล่านั้น กลีบดอกไม้ก็เป็นเพียงแค่กลีบดอกไม้ธรรมดา ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

ลู่ม่านขังตัวเองอยู่ในห้องตลอดช่วงบ่าย ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย ก่อนหน้านี้นางเคยทำเครื่องแยกเมล็ดและรถเข็น นั่นเพราะนางเคยเห็นมาก่อน

เพราะเคยเห็นมาแล้ว ตนเองทำการทดลองเล็กน้อยก็มีโอกาสสร้างออกมาได้

แต่ตอนนี้ ลู่ม่านไม่เคยเห็นเครื่องมือในการสกัดน้ำมันหอมระเหย แล้วจะสร้างมันขึ้นมาได้อย่างไร?

พอถึงตอนเย็น ตอนที่เฉินจื่ออานกลับมาถึงบ้าน เหอเย่วยังคงยืนอยู่ที่ประตูกำลังเกลี้ยกล่อมลู่ม่านให้เปิดประตูอยู่ “พี่เสี่ยวม่าน ทำไม่ออกมาก็ไม่เป็นไร กลีบดอกไม้ที่พวกเราเด็ดกลับมา สามารถใช้โรยในอ่างอาบน้ำได้ ใช้แช่น้ำล้างมือก็ได้...”

ในห้องยังตงไม่มีการเคลื่อนไหว จนเสียงของเฉินจื่ออานดังขึ้นมาจากข้างหลัง “เกิดอะไรขึ้น?”

“พี่จื่ออาน ในที่สุดพี่ก็กลับมาแล้ว” เหอเย่วบอกเฉินจื่ออานเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ “พี่เสี่ยวม่านไม่ได้ออกมาเลยตลอดบ่าย”

“เจ้าถอยออกไปห่างๆ หน่อย!” เฉินจื่ออานกำลังจะพังประตูเข้าไปทันทีที่เขาพูดจบ แต่ประตูก็เปิดออกมาก่อน “ข้าหิวแล้ว เสี่ยวเย่ว เจ้าทำอาหารเสร็จหรือยัง?”

เหอเย่ว “...”

“ท่านไม่ได้กำลังเสียใจหรือ?” เหอเย่วถามอย่างสงสัย

“ใครบอกว่าข้าเสียใจ?” ลู่ม่านสางผมที่ยุ่งเหยิงของนาง “ข้าแค่กำลังคิดเรื่องงานอยู่ พอจะคิดอะไรขึ้นมามันเหนื่อยมากจริงๆ ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว”

“ข้าจะรีบไปทำ!” เหอเย่วรีบหันหลังกลับแล้วยกกระโปรงขึ้นขึ้นเดินออกไป

เฉินจื่ออานเหลือบมองลู่ม่านอย่างจนใจ “ในเมื่อแค่ครุ่นคิด ทำไมถึงไม่ตอบกลับเสี่ยวเย่ว นางตะโกนเรียกอยู่ข้างนอกตลอดบ่าย”

“อย่างนั้นหรือ” ลู่ม่านมองกลับไปที่สำลีก้อนที่นางเพิ่งขว้างลงบนพื้น “เอ่อ ข้าคิดว่ามันหนวกหูเกินไป ก็เลยอุดหูไว้...”

แล้วอีกอย่าง นางจะทำร้ายตัวเองเพราะแค่คิดอะไรไม่ออกได้อย่างไร? ไร้สาระชัดๆ

ตกดึกพอนอนลงบนเตียง ลู่ม่านยังคงคิดเกี่ยวกับวิธีทำเครื่องมือในการกลั่นน้ำมันหอมระเหย เฉินจื่ออานวางหนังสือในมือลง แล้วดึงลู่ม่านเข้ามากอด “น้องนาง ได้เวลานอนแล้ว”

“ข้ายังไม่ง่วง เจ้านอนก่อนเถอะ...”

เพิ่งพูดจบ เฉินจื่ออานก็จุมพิตลงที่เปลือกตาของลู่ม่านทันที “เอาล่ะ หลับตาลง...”

ลู่ม่าน “...”

วันรุ่งขึ้น ตอนที่ลู่ม่านตื่นนอน นางพบว่ากลีบดอกไม้ที่พวกเขาเก็บมาเริ่มเหี่ยวเฉาแล้ว แต่คงน่าเสียดายมาก เหอเย่วจึงนำมาเด็ดกลีบดอกไม้แยกออกมา เตรียมจะใช้แช่น้ำร้อนให้ลู่ม่านอาบในตอนกลางคืน

ลู่ม่านยืนจ้องมองนางอย่างเหม่อลอย เหอเย่วถูกนางมองจนไม่กล้าขยับตัว “พี่เสี่ยวม่าน พี่คิดจะทำอะไรกันแน่”

เหอเย่วเอ่ยถามอย่างประหม่า จากนั้นลู่ม่านก็ได้สติ และส่ายหน้าไปมา “ช่างเถอะ ข้าออกไปเดินเล่นหน่อย”

ที่จริงแล้วเฉินจื่อฟู่มีเรื่องคิดในใจมากมาย เขาทำงานให้ซวนเหวินลี่ ที่จริงในใจเขารู้ดี ว่ามันไม่น่าเชื่อถือ ซวนเหวินลี่จะเก่งกาจเช่นไร แต่ก็ไม่มีทางที่จะไม่เกรงใจผู้ใหญ่ในบ้านทั้งสองคน ฐานะนี้ของเขาจะปล่อยให้หลุดมือไปไม่ได้

แต่ว่า พอถูกตาแก่เฉินตะโกนใส่แบบนี้ เขาก็โกรธแล้วเหมือนกัน ปกติตอนอยู่ต่อหน้าหยวนเหนียง เขาเป็นผู้ชายที่ยิ่งใหญ่มาก แต่ทุกครั้งที่เขาอยู่ต่อหน้าตาแก่เฉิน เขากลับดูขี้ขลาดเหมือนเหมือนเต่าหดหัว...

“ท่านพ่อ วันนี้ท่านทำกับข้าเช่นนี้ ในอนาคตถ้าข้าติดตามจื่อคังแล้วได้ดีขึ้นมา ท่านอย่ามาเสียใจทีหลัง!”

คำว่าจื่อคังทำให้หลายคนตกตะลึงไปทันที จู่ๆ เฉินหลี่ซื่อก็มองไปทางเฉินจื่อฟู่ด้วยความประหลาดใจแล้วเอ่ยถาม “จือฟู่ เจ้าพูดว่าอะไรนะ จื่อคังเป็นอะไร?”

ตั้งแต่เรื่องของแม่หม้ายหนิว เฉินหลี่ซื่อก็ตามติดตาแก่เฉินทุกวัน แม้แต่ออกไปข้างนอกก็แทบจะไม่ได้ออกไปเลยด้วยซ้ำ รวมถึง นางไม่ค่อยเป็นมิตรกับคนอื่น จึงไม่มีใครพูดถึงเรื่องของซวนเหวินลี่กับนางเลย

ตาแก่เฉินโมโหจนแทบกระอักเลือด “เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไรของเจ้า”

เฉินจื่อฟู่ตระหนักได้ว่าเขาพูดผิดไป จึงรีบพูดแก้ตัวทันที “ไม่ใช่ ข้าพูดผิดไป! จื่อคังตายแล้ว เขาไม่ได้ถูกฝังอยู่ในหลุมศพของบรรพบุรุษหรือ”

ดวงตาของเฉินหลี่ซี่อซึมลง ก่อนจะเดินกลับไปยืนอยู่ข้างหลังตาแก่เฉินอีกครั้ง

เฉินจื่อฟู่มองไปทางตาแก่เฉินอีกครั้ง “ท่านพ่อ ท่านคิดดีแล้วหรือ?”

ตาแก่เฉินรู้สึกผิดหวัง ลูกชายคนนี้คิดจะเอาเรื่องนี้มาขู่เขา ถ้าเฉินหลี่ซื่อกับเฉินหลิ่วเอ๋อรู่ว่าจื่อคังอาจจะยังไม่ตายล่ะก็...

ไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีหรือความโชคร้าย!

ช่างเถอะ! ตาแก่เฉินถอนหายใจ มือที่ยกขึ้นเริ่มสั่น สุดท้ายปล้องบุหรี่ก็ตกลงบนร่างของเฉินจื่อฟู่

“เจ้าไปเถอะ! ข้าไม่ตัดสัมพันธ์กับเจ้า แต่ถ้ามีนางอยู่ พวกเจ้าก็อย่ากลับมาที่หมู่บ้านไป่ฮัวอีก!”