ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 284

ทั้งสองคนขึ้นมาถึงบนเขา ก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว

ก่อนหน้านี้ลู่ม่านเห็นบนเขามีดอกไม้มากมาย แต่ตอนนั้นนางไม่ได้คิดว่าสามารถเด็ดดอกไม้กลับไปทำอะไรได้ จึงไม่ได้ทำอะไรกับมัน

พอถึงที่หมาย ลู่ม่านกับเหอเย่วก็เดินตรงเข้าไป

ในฤดูกาลนี้มีทั้งดอกกุหลาบป่ากับดอกไลแลคกำลังบานสะพรั่ง พวกลู่ม่านเด็ดกลับไปจำนวนมาก แต่ลู่ม่านเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีแค่พวกนี้ยังไม่เพียงพอ

เพราะนางไม่มีเครื่องมือในการสกัดน้ำมันหอมระเหย

ถ้าไม่มีเครื่องมือเหล่านั้น กลีบดอกไม้ก็เป็นเพียงแค่กลีบดอกไม้ธรรมดา ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

ลู่ม่านขังตัวเองอยู่ในห้องตลอดช่วงบ่าย ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย ก่อนหน้านี้นางเคยทำเครื่องแยกเมล็ดและรถเข็น นั่นเพราะนางเคยเห็นมาก่อน

เพราะเคยเห็นมาแล้ว ตนเองทำการทดลองเล็กน้อยก็มีโอกาสสร้างออกมาได้

แต่ตอนนี้ ลู่ม่านไม่เคยเห็นเครื่องมือในการสกัดน้ำมันหอมระเหย แล้วจะสร้างมันขึ้นมาได้อย่างไร?

พอถึงตอนเย็น ตอนที่เฉินจื่ออานกลับมาถึงบ้าน เหอเย่วยังคงยืนอยู่ที่ประตูกำลังเกลี้ยกล่อมลู่ม่านให้เปิดประตูอยู่ “พี่เสี่ยวม่าน ทำไม่ออกมาก็ไม่เป็นไร กลีบดอกไม้ที่พวกเราเด็ดกลับมา สามารถใช้โรยในอ่างอาบน้ำได้ ใช้แช่น้ำล้างมือก็ได้...”

ในห้องยังตงไม่มีการเคลื่อนไหว จนเสียงของเฉินจื่ออานดังขึ้นมาจากข้างหลัง “เกิดอะไรขึ้น?”

“พี่จื่ออาน ในที่สุดพี่ก็กลับมาแล้ว” เหอเย่วบอกเฉินจื่ออานเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ “พี่เสี่ยวม่านไม่ได้ออกมาเลยตลอดบ่าย”

“เจ้าถอยออกไปห่างๆ หน่อย!” เฉินจื่ออานกำลังจะพังประตูเข้าไปทันทีที่เขาพูดจบ แต่ประตูก็เปิดออกมาก่อน “ข้าหิวแล้ว เสี่ยวเย่ว เจ้าทำอาหารเสร็จหรือยัง?”

เหอเย่ว “...”

“ท่านไม่ได้กำลังเสียใจหรือ?” เหอเย่วถามอย่างสงสัย

“ใครบอกว่าข้าเสียใจ?” ลู่ม่านสางผมที่ยุ่งเหยิงของนาง “ข้าแค่กำลังคิดเรื่องงานอยู่ พอจะคิดอะไรขึ้นมามันเหนื่อยมากจริงๆ ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว”

“ข้าจะรีบไปทำ!” เหอเย่วรีบหันหลังกลับแล้วยกกระโปรงขึ้นขึ้นเดินออกไป

เฉินจื่ออานเหลือบมองลู่ม่านอย่างจนใจ “ในเมื่อแค่ครุ่นคิด ทำไมถึงไม่ตอบกลับเสี่ยวเย่ว นางตะโกนเรียกอยู่ข้างนอกตลอดบ่าย”

“อย่างนั้นหรือ” ลู่ม่านมองกลับไปที่สำลีก้อนที่นางเพิ่งขว้างลงบนพื้น “เอ่อ ข้าคิดว่ามันหนวกหูเกินไป ก็เลยอุดหูไว้...”

แล้วอีกอย่าง นางจะทำร้ายตัวเองเพราะแค่คิดอะไรไม่ออกได้อย่างไร? ไร้สาระชัดๆ

ตกดึกพอนอนลงบนเตียง ลู่ม่านยังคงคิดเกี่ยวกับวิธีทำเครื่องมือในการกลั่นน้ำมันหอมระเหย เฉินจื่ออานวางหนังสือในมือลง แล้วดึงลู่ม่านเข้ามากอด “น้องนาง ได้เวลานอนแล้ว”

“ข้ายังไม่ง่วง เจ้านอนก่อนเถอะ...”

เพิ่งพูดจบ เฉินจื่ออานก็จุมพิตลงที่เปลือกตาของลู่ม่านทันที “เอาล่ะ หลับตาลง...”

ลู่ม่าน “...”

วันรุ่งขึ้น ตอนที่ลู่ม่านตื่นนอน นางพบว่ากลีบดอกไม้ที่พวกเขาเก็บมาเริ่มเหี่ยวเฉาแล้ว แต่คงน่าเสียดายมาก เหอเย่วจึงนำมาเด็ดกลีบดอกไม้แยกออกมา เตรียมจะใช้แช่น้ำร้อนให้ลู่ม่านอาบในตอนกลางคืน

ลู่ม่านยืนจ้องมองนางอย่างเหม่อลอย เหอเย่วถูกนางมองจนไม่กล้าขยับตัว “พี่เสี่ยวม่าน พี่คิดจะทำอะไรกันแน่”

เหอเย่วเอ่ยถามอย่างประหม่า จากนั้นลู่ม่านก็ได้สติ และส่ายหน้าไปมา “ช่างเถอะ ข้าออกไปเดินเล่นหน่อย”