ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 283

เฉินจูชิงรีบยืนตัวตรงทันที ก่อนจะเอ่ยถามลู่ม่านด้วยท่าทางนอบน้อม “แม่นางลู่ ไม่ทราบว่าข้าทำอะไรผิดไปหรือเปล่า แม่นางลู่ตำหนิข้ามาได้”

“เจ้าทำอะไรผิดไปหรือ?” ลู่ม่านจงใจแสร้งทำเป็นไม่รู้ “ข้าก็ไม่รู้! ข้ารู้แค่ว่า เจ้าตั้งใจจะจากไป เจ้าคิดถึงเหอเย่วบ้างหรือไม่ ปล่อยนางไว้ที่นี่ตามลำพัง ถ้าในอนาคตเจ้ามีใจให้หญิงสาวคนอื่น นางจะทำอย่างไร”

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เรื่องของหลิวซื่อเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด

เฉินจูชิงรีบพูดทันที “ข้าไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่นอน แม่นางลู่”

“จะทำหรือไม่ทำข้าไม่รู้ เจ้ากลับไปคิดทบทวนมาให้ดี ข้าหวังว่าจะได้ยินคำตอบที่น่าพอใจในเช้าวันพรุ่งนี้” หลังจากพูดจบ ลู่ม่านก็เดินเข้าไปในบ้าน

เฉินจื่ออานมองไปทางลู่ม่านอย่างสงสัย “เสี่ยวม่าน ทำไมเจ้าถึงพูดอย่างนั้น ก่อนหน้านี้เจ้าเอ่ยชมเชยเฉินจูชิงว่ามีความรับผิดชอบมากไม่ใช่หรือ?”

“ข้าชื่นชมจริง! แต่ข้าหวังว่าเขาจะคิดทบทวนให้ชัดเจนเช่นกัน!”

อย่างนี้ ไม่ว่าจะเพื่อเหอเย่ว หรือตัวเขาเองก็เป็นสิ่งที่ดี

……

วันรุ่งขึ้น ลู่ม่านตื่นนอนตั้งแต่เช้า และได้ยินว่าเฉินจูชิงมารอแล้ว

พอเห็นอย่างนี้ เหอเย่วจึงเหลือบมองไปทางอย่างกังวลใจ “พี่เสี่ยวม่าน พี่คิดว่าเขาเป็นอะไรไป”

ลู่ม่านยกยิ้มแล้วพูดว่า “สาวน้อย ไม่ต้องห่วง เขามาเช้าอย่างนี้ ก็แสดงว่าเขาคิดทบทวนเรื่องนี้อย่างละเอียดมาทั้งคืน และคิดทบทวนจนนอนไม่หลับ อย่างนี้ถึงจะดี”

พอได้ยินอย่างนี้เหอเย่วก็รู้สึกงุนงง และไม่เข้าใจความหมายเลย

ลู่ม่านไม่คิดจะอธิบาย นางเดินไปล้างหน้าแล้วออกไป

พอเดินนำเฉินจูชิงมาถึงห้องหนังสือ ลู่ม่านก็เอ่ยถามออกมา “คิดทบทวนดีหรือยัง”

“คิดดีแล้วขอรับ!” เฉินจูชิงกล่าวอย่างเด็ดขาด

“ดังนั้น การตัดสินใจของเจ้าคือ”

“ข้ายังอยากจะออกไปสู้ดูสักครั้ง ถ้าแม่นางลู่ไม่วางใจ ข้าสามารถฝากสมบัติทั้งหมดของข้าไว้กับแม่นางลู่ ในอนาคต ถ้าหากข้าเปลี่ยนใจ สิ่งเหล่านี้ก็ยกให้เป็นของเสี่ยวเย่ว”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็หยิบถุงผ้าใบหนึ่งออกมา แล้ววางลงบนโต๊ะ

“ในนี้คือเงินที่ข้าเก็บสะสมมา และสมบัติที่ท่านพ่อทิ้งไว้ให้ข้าก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต”

ลู่ม่านเหลือบมองคร่าวๆ และมีเงินไม่เยอะ แต่สมบัติที่พ่อของเฉินจูชิงทิ้งไว้ทำให้ลู่ม่านต้องประหลาดใจ จี้หยก ดูเหมือนจะเป็นของมีค่ามากด้วย

ลู่ม่านกลัวว่าเขาจะไม่รู้ จึงเอ่ยเตือน “เจ้ารู้ราคาของหยกนี่ไหม”

“ข้ารู้! พ่อของข้าเคยบอกว่ามันมีค่าเป็นหมื่น”

“แล้วคุณยังกล้าที่จะฝากไว้อีกหรือ” ริมฝีปากของลู่ม่านค่อยๆ ยกยิ้มเล็กน้อย เหอเย่วเลือกคนไม่ผิด ชายหนุ่มคนนี้ไม่เลวจริงๆ

“เพราะในใจของข้า เสี่ยวเย่วเป็นครอบครัวของข้า!”

คำตอบนี้ได้คะแนนเต็ม! ลู่ม่านพยักหน้าพอใจ “แล้วถ้าข้าไม่ปล่อยเจ้าไปล่ะ”

คราวนี้ กลายเป็นเฉินจูชิงที่ต้องงุนงง “แม่นางลู่ ท่านไม่ได้บอกว่าจะให้ข้าไปหรือ?”

“จู่ๆ ข้าก็อยากเปลี่ยนใจ ข้าอยากให้เจ้าอยู่ต่อ และช่วยข้าทำงานเป็นผู้ดูแลร้านบูติกในตำบล!” ลู่ม่านพูดเด็ดขาด

“ไม่เป็นไร ข้าไปซื้อน้ำผึ้งมาถูก็ดีแล้ว”

จู่ๆ ลู่ม่านก็มีแรงบันดาลใจขึ้นมา “ปกติพวกเจ้าใช้เพียงน้ำผึ้งเช็ดหน้าหรือ”

“ไม่ใช่เช่นนั้น…” เหอเย่วพูด “ถ้าเป็นพวกคนมีฐานะ ข้าก็ไม่ค่อยรู้...”

“แล้วพวกเจ้ามีครีมทาหน้าไหม”

“ไม่มี!” ครั้งนี้เหอเย่วตอบอย่างมั่นใจ ลู่ม่านหัวเราะออกมา “ข้าคิดได้แล้ว!”

“พี่เสี่ยวม่าน เกิดอะไรขึ้น” เหอเย่วตกใจกับการหัวเราะของนาง

ลู่ม่านส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นอะไรเลยสักนิด ไม่เพียงเท่านั้นข้าจะพาเจ้าขึ้นเขา เจ้าไม่ต้องไปซื้อน้ำผึ้งแล้ว ข้าจะทำครีมทาหน้าให้เจ้าเอง ครีมที่ใช้ทาหน้าได้”

หลังจากพูดจบ นางก็หยิบตะกร้า แล้วพาเหอเย่วขึ้นเขาไปด้วยกัน

เหตุผลที่หมู่บ้านไป่ฮัวถูกเรียกว่าหมู่บ้านไป่ฮัวนั้น แน่นอนว่าเป็นเพราะที่นี่มีชื่อเสียงในเรื่องดอกไม้นานาพันธุ์ ตามคำบอกเล่าว่ากันว่า หมู่บ้านไป่ฮัวเคยถูกเรียกว่าเป็นสวรรค์บนดิน ทุกครัวเรือนของที่นี่ มีน้ำ และมีดอกไม้อุดมสมบูรณ์

ต่อมา เพราะการทำสงคราม ผู้คนที่นี่ควรจากไปก็จากไป ที่เสียชีวิตก็เสียชีวิตไปแล้ว ดอกไม้ตามบ้านเรือน ก็ต้องแห้งตาย และถูกเหยียบตายเพราะสงครามเช่นกัน

แต่ว่า พลังของเมล็ดพันธุ์นั้นยิ่งใหญ่มาก ถึงแม้รากของมันจะแห้งตายไปแล้ว แต่ก็ไม่สามารถหยุดการแพร่กระจายของเมล็ดพันธุ์ได้ ต่อมา ดอกไม้บางชนิดก็แพร่กระจายจนปรากฏขึ้นบนเขา

บางคนบอกว่าเป็นวิญญาณของคนที่เสียชีวิตไปแล้ว

เรื่องพวกนี้ลู่ม่านไม่เคยเชื่ออยู่แล้ว วิธีเดียวที่สามารถอธิบายได้ดีที่สุดคือ เมล็ดพันธุ์ของดอกไม้ปลิวไปตามลม จนลอยมาถึงบนเขา เพราะต้นไม้สูงใหญ่บนเขา ทำให้ลมพัดเบาลง

จนสุดท้าย เมล็ดพันธุ์ก็ตกไปทั่วทุกซอกทุกมุมของป่า