ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 288

ลู่ม่านเอ่ยพูดอย่างหนักแน่น และทันทีที่คำพูดนั้นจบลง แล้วมีบางคนในกลุ่มฝูงชนตะโกนออกมาว่าพูดได้ดี

ทุกคนมองไปที่ตามเสียง จึงพบว่าเป็นท่านหมอฟางและท่านอู๋แห่งร้านยาฉืออาน ชื่อเสียงของทั้งสองคนในเมืองนี้ดีมาตลอด ส่วนแรกเพราะฝีมือการรักษาของท่านหมอฟางนั้นดีมาก ส่วนท่านอู๋ก็เป็นมิตรกับผู้อื่น

ดังนั้นทันทีที่ทั้งสองพูดอย่างนั้น ทุกคนก็นิ่งเงียบไป

ท่านหมอฟางมองมาทางลู่ม่านด้วยความชื่นชม “ข้าคิดไม่ถึงว่าแม่นางลู่จะไม่เพียงแค่รู้จักสมุนไพรเท่านั้น แต่ยังมีความรู้ด้านการรักษาด้วย”

ลู่ม่านรู้สึกเขินอายทันที ที่จริงแล้ว นางแค่บอกถึงหลักการพื้นฐานที่นางเข้าใจจากยุคปัจจุบัน นางแค่ทำการวิเคราะห์ในใจ ถ้านางมีความรู้ด้านการรักษา นางจะมาเปิดร้านทำไม?

“ท่านหมอฟางชมเกินไปแล้ว!” ลู่ม่านพูด

“ท่านหมอฟาง ท่านคิดอย่างไรกับเรื่องนี้” ท่านอู๋ที่อยู่ข้างๆ เอ่ยถามอย่างทันท่วงที

“ปกติแล้ว เป็นไปตามที่แม่นางลู่กล่าวไว้ สาเหตุที่ทำให้เด็กหมดสติลง แค่การตรวจพื้นฐานไม่เพียงพอที่จะวินิจฉัยโรค!” หลังจากพูดจบ ท่านหมอฟางก็เหลือบมองท่านหมอที่ก่อนหน้านี้มีท่าทางหยิ่งผยองนิ่ง

หลังจากที่พวกเขาปรากฏตัว ท่านหมอผู้นั้นก็ก้มหน้าลง พอรู้ว่าท่านหมอฟางกำลังมองมาที่เขา เขาก็อยากจะหนีไปจากที่นี่ แต่กลับถูกท่านอู๋ดึงไว้ได้ก่อน

“การออกกำลังกายทุกวันนั้นดีจริงๆ ไม่อย่างนั้นวันนี้พ่อหนุ่มคนนี้คงหนีไปได้แล้ว!”

ท่านหมอฟางส่ายหน้าแต่ไม่พูดอะไร ก่อนจะมองไปที่ท่านหมอคนนั้น “เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นหมอของร้านยาฉืออาน ทำไมข้าถึงไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน”

“ท่านหมอฟาง ไว้ชีวิตข้าด้วยเถอะ!” จู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้น “ข้าไม่ใช่หมอของร้านยาฉืออาน ข้าแค่... ยายแก่นี่ให้เงินข้าแล้วบอกให้ข้ามาใส่ร้ายร้านนี้!”

ท่านหมอฟางขมวดคิ้ว แต่หญิงวัยกลางคนที่ถูกกล่าวถึงกลับยืดคอแข็ง “ข้าไม่ได้ใส่ร้ายใคร หลานชายของข้าเล่นตุ๊กตาของร้านนี้แล้วหมดสติไปจริงๆ ...”

“หลานชายของเจ้าอยู่ที่ไหน พามาให้ข้าตรวจอาการให้ดีไหม” ท่านหมอฟางพูดเสนอ

ชาวบ้านที่ยืนมุงดูได้ยินเช่นนี้ ก็พากันเสนอแนะ “ท่านหมอฟางเป็นหมอที่ดี อย่าไปหลงเชื่อพวกหมอต้มตุ๋น รีบพาหลานชายของเจ้ามาให้ท่านหมอฟางรักษาเถอะ...”

“ใช่ ไม่แน่อาจจะรอดชีวิตก็ได้”

“ข้า...” หญิงสาวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า “งั้นข้ากลับไปพาหลานมา...”

ทันทีที่นางพูดจบ เฉินจูชิงก็อุ้มเด็กคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านข้าง เด็กน้อยคนนั้นหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูมาก ถ้าไม่เป็นอะไร คงเป็นที่รักและเอ็นดูของทุกคนแน่นอน แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ต้องนอนนิ่ง ไม่ได้สติเช่นนี้

“เสี่ยวหู่!” หญิงสาวเริ่มหวาดวิตกพอเห็นเฉินจูชิงอุ้มหลานชายออกมา “เจ้าปล่อยหลานชายของข้ามานะ”

เฉินจูชิงไม่สนใจนาง แล้วอุ้มเด็กมาหยุดตรงหน้าท่านหมอฟาง “ท่านหมอรีบตรวจอาการของเด็กเร็วด้วย ตอนที่ข้าพบเด็ก การหายใจของเขาผิดปกติมาก”

ท่านหมอฟางไม่กล้ารอช้า รีบตรวจชีพจรของเด็กอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปสักพัก สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป “แย่แล้ว เด็กคนนี้กินยาสลบเข้าไปมากเกินไป เกรงว่าจะส่งผลต่อสมองของเด็ก...”

หญิงสูงวัยหน้าซีดด้วยความตกใจ แล้วพุ่งไปทุบตีหมอจอมปลอมอย่างโมโห “เป็นความผิดของเจ้า ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับหลานชายของข้า ถึงข้าต้องกลายเป็นผีก็ไม่ปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด...”

เรื่องมาถึงตอนนี้ทุกอย่างก็ชัดเจนแล้ว เฉินจูชิงก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงทั้งสองออกจากกัน แล้วเอ่ยถาม “ทำไมพวกเจ้าถึงต้องใส่ร้ายร้านของพวกข้า”

“ข้า...” หญิงสูงวัยกัดฟันแน่น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ยอมพูด

ลู่ม่านสูดหายใจเข้าลึก “ส่งเด็กไปที่ร้านยาก่อน แล้วไปแจ้งทางการ!”

ท่านอู๋และท่านหมอฟางจึงรีบพาเด็กจากไปอย่างรวดเร็ว แต่หญิงวัยกลางคนผู้นั้นกลับรีบคุกเข่าลง “อย่าแจ้งทางการเลย จะแจ้งทางการไม่ได้นะ ถ้าไม่มีข้า หลานชายของข้าจะไม่กล้านอน!”

เป็นเพราะเรื่องนี้หรือ... ลู่ม่านเม้มริมฝีปาก “ตอนที่ข้ามา ก็มีป้ายประกาศขายติดอยู่หน้าร้านแล้ว”

“นั่นเป็นความเจ้าเล่ห์ของเจ้าอย่างไรล่ะ เจ้าจงใจพูดแบบนั้นกับท่านพ่อของข้า แล้วบอกให้เขากลับมาปิดร้าน ส่วนเจ้าก็รีบเข้ามาครอบครองทันที อย่าบอกนะว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ...”

ลู่ม่านพูดไม่ออก เดิมทีเรื่องนี้ มันก็เป็นเรื่องที่บังเอิญจริงๆ

“ไม่เพียงเท่านั้น วันนั้นข้าไปบ้านเจ้า เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ถือสา แต่วันรุ่งขึ้น เจ้ากลับบอกให้น้าสามมาสั่งสอนข้า เจ้าร้ายกาจมาก ผู้หญิงคนอื่นถ้าไปถูกทุบตีก็ถูกดุด่า มีแต่เจ้าที่ถูกน้าสามดูแลเอาใจใส่มาตลอด เจ้ามันนางปีศาจเจ้าจิ้งจอก...”

ลู่ม่าน “…” ที่แท้ วันนั้นเฉินจื่ออานก็ไปหาเฉินเถาฮัวจริงๆ?

แต่ว่า คนที่ถูกทุบตีและดุด่า มีแค่จ้าวซื่อไหมล่ะ? แต่ทำไมจ้าวซื่อถึงถูกทุบตี? ไม่ใช่เพราะนางหาเรื่องใส่ตัวเองหรือ?

ลู่ม่านไม่อยากพูดกับอีกฝ่าย นางคิดว่านางคงไม่มีความสามารถที่จะปลุกคนที่แกล้งหลับได้ เฉินจูชิงเอ่ยถามว่า “แม่นางลู่ เราจะแจ้งทางการหรือไม่”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เฉินจื่อฉายก็รีบวิ่งฝ่าฝูงชนเข้ามา “น้องสะใภ้สาม อย่าแจ้งทางการ ข้าขอร้องอย่าแจ้งทางการเลย!”

ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เฉินจื่อฉายไปยืมเงินที่บ้าน ลู่ม่านก็ไม่เห็นเคยเขาอีกเลย แต่ตอนนี้เฉินจื่อฉายดูแก่ลงมาก ดูจากชุดที่ใส่แล้ว เขาน่าจะทำงานหนักอยู่ในเมือง

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “พี่ใหญ่ เรื่องนี้พี่อย่ายุ่งเลย”

“ไม่ได้!” เฉินจื่อฉายคุกเข่าลงตรงหน้าลู่ม่าน ทำให้ลู่ม่านตกใจมาก

“พี่ใหญ่ พี่ทำอะไรของพี่”

“ข้าขอร้องอย่าแจ้งทางการเลย!” เฉินจื่อฉายเอ่ยขอร้อง