ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 289

“พี่ใหญ่ พี่ทำเช่นนี้ไม่ดี รีบลุกขึ้นเร็วเข้า!” พูดตามตรง ลู่ม่านโกรธกับการกระทำของเฉินจื่อฉายมาก

ตนเองเพราะไม่ได้อบรมเลี้ยงดูลูกให้ดี พอคนอื่นจะสั่งสอน ก็เข้ามาขัดขวาง

แล้วยังทำเช่นนี้ต่อหน้าฝูงชนจำนวนมาก...

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “จูชิง พาพวกเขาเข้าไปข้างในร้าน”

หลังจากนั้น เฉินจูชิงก็รีบเรียกคนงานให้มารับรองลูกค้าที่อยู่ข้างหน้า และแยกย้ายฝูงชนที่ยืนมุงดูไป ลู่ม่านและคนอื่นๆ ไปที่เรือนหลังร้าน จนในห้องเหลือไว้เพียงลู่ม่าน เหอเย่ว เฉินจื่อฉาย และเฉินเถาฮัว

เฉินจื่อฉายยังคงเอ่ยปากขอร้องอย่างต้อยต่ำ “เสี่ยวม่าน ถ้าเจ้าส่งเถาฮัวเข้าคุกตอนนี้ ชีวิตของนางก็จบลงแน่!”

ลู่ม่านไม่ตอบคำถาม “พี่ใหญ่ พี่ก็เห็นแล้ว เถาฮัวก่อเรื่องรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ ต่อให้ข้าไม่ส่งนางเข้าไป ภายภาคหน้า ถ้าเธอสร้างปัญหาที่ใหญ่มากกว่านี้ คนอื่นก็ต้องส่งเธอเข้าไปอยู่ดี ถึงตอนนั้น พี่คิดว่ายังมีที่ว่างให้แก้ไขอีกหรือเปล่า?”

“ไม่หรอก ไม่เป็นอย่างนั้นแน่!” เฉินจื่อฉายพูดอย่างหนักแน่น “ข้าจะจับตาดูนางอย่างดี”

“พี่ใหญ่มองนางในแง่ดีเช่นนี้จริงหรือ” ลู่ม่านเอ่ยถาม “ตอนนี้พี่ใหญ่ก็อยู่เคียงข้างนางตลอด พี่ยังรั้งนางไว้ไม่ได้เลย”

“ข้าทำได้แน่ๆ!” เฉินจื่อฉายพูดรับรอง “ข้าจะพานางไปจากที่นี่ ออกไปจากตำบลชางผิง คนที่ทำงานด้วยกันกับข้าบอกว่าตำบลข้างๆ มีฟาร์มของตระกูลหนึ่งกำลังประกาศหาคนงานจำนวนมาก ค่าแรงก็ไม่เลว อีกทั้งยังควบคุมแน่นหนามากด้วย ข้าจะพาเถาฮัวไปที่นั่น...”

ลู่ม่านไม่พูดอะไรอีก

ประตูถูกผลักเปิดออก เฉินจื่ออานทำงานเสร็จก็มาที่นี่ หลังจากได้ยินสิ่งที่คนงานตรงหน้าร้านคุยกัน เขาก็รีบเดินเข้ามา

แล้วบังเอิญได้ยินสิ่งที่เฉินจื่อฉายพูดพอดี “พี่ใหญ่ พี่ตัดสินใจดีแล้วหรือ”

“จื่ออาน เจ้ามาได้ทันเวลาพอดี” เฉินจื่อฉายมองไปทางเฉินจื่ออานอย่างคาดหวัง “เจ้าช่วยพี่เกลี้ยกล่อมเสี่ยวม่านด้วย เรื่องนี้เถาฮัวทำผิดจริง แต่เถาฮัวยังเด็กอยู่ ดังนั้นจะให้นางเข้าคุกไม่ได้นะ”

เฉินจื่ออานเหลือบมองไปทางลู่ม่านด้วยสีหน้าลำบากใจ ที่จริงแล้ว ในฐานะน้าสามของ เถาฮัว เขาเองก็ทำใจไม่ได้ ไม่อยากเห็นเด็กสาวคนหนึ่ง ต้องพังไปแบบนี้

ลู่ม่านไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอนหายใจออกมา “ช่างเถอะ พวกเจ้าจัดการกันเองแล้วกัน!”

“เสี่ยวม่าน…” เฉินจื่ออานคว้าตัวนางไว้ “ข้ารู้ ที่จริงแล้วในใจเจ้าก็ไม่อยากเห็นเถาฮัวจบอนาคตลงเช่นนี้”

“ข้าไม่อยากเห็นจริงๆ ข้าไม่ใช่คนจิตใจโหดร้ายเช่นนั้น” ลู่ม่านพูดอย่างโกรธเคือง “แต่คนทำผิดก็ควรรับผิดชอบผลลัพธ์ที่ทำ เจ้าช่วยนางได้หนึ่งครั้ง แต่เจ้าจะช่วยนางตลอดชีวิตได้หรือ? ถ้าวันหนึ่งเธอเคยชินกับการช่วยเหลือของเจ้า คิดว่าทุกครั้งที่นางทำผิดจะมีคนมาช่วยแก้ปัญหาให้ เจ้าจะต้องเสียใจทีหลังอย่างแน่นอน”

หลังจากพูดจบ ลู่ม่านก็สะบัดมือของเฉินจื่ออานออก แล้วเดินออกไปจากห้อง มาหยุดยืนอยู่ที่ลานด้านนอก

พอเห็นว่าลู่ม่านอารมณ์ไม่ดี เหอเย่วก็พยายามปลอบโยนนางอย่างระมัดระวัง “พี่เสี่ยวม่าน ที่จริงแล้ว พี่จื่ออานเป็นห่วงพี่มาก เมื่อตะกี้ตอนที่พี่ใหญ่ของพี่จื่ออานกำลังพูดอยู่ พี่จื่ออานมองพี่อยู่ตลอดเวลาเลย”

ลู่ม่านรู้ดีว่าเฉินจื่ออานเคารพตนเองมาโดยตลอด แต่เฉินจื่ออานใจอ่อนมากเกินไป

ในขณะที่กำลังครุ่นคิด ข้างในห้องไม่รู้ว่าพูดอะไรกัน ก่อนจะได้ยินเสียงร้องไห้แทบจะขาดใจของเฉินเถาฮัวดังออกมา จากนั้นเฉินจื่ออานก็ผลักประตูเดินออกมา

“พี่ใหญ่บอกแล้ว ว่าจะพาเถาฮัวไปจากที่นี่”

“อืม!” ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ลู่ม่านก็ไม่มีแผนที่จะพูดอะไร “ส่วนสองคนนั้น เจ้าก็จัดการเอง ข้าไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้แล้ว”

หลังจากนั้น ลู่ม่านก็เรียกเหอเย่วกลับบ้าน

ในระหว่างทาง ลู่ม่านนิ่งเงียบ หลังจากกลับถึงบ้าน นางก็บอกให้เหอเย่วเริ่มทำการละลายขี้ผึ้ง

เหอเย่วช่วยกันทำงานอย่างรวดเร็ว ตลอดช่วงบ่าย ทั้งสองคนทำการละลายขี้ผึ้ง พากันยุ่งจนถึงมืด ถึงได้แยกสิ่งสกปรกในขี้ผึ้งออกมาได้ทั้งหมด

ขี้ผึ้งที่ผ่านการแปรรูปเป็นสีขาวนวล และมีกลิ่นหอมของอ่อนๆ ของน้ำผึ้ง ซึ่งให้ความรู้สึกสบายมาก