ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 290

หลิวซื่อมีประสบการณ์มาก่อน หลายสิ่งหลายอย่างนางไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจ

ที่ผ่านมานางแกล้งทำเป็นโง่ ไม่กล้าก้าวออกมา แต่ตอนนี้นางก้าวออกมาแล้ว นางจึงมองอะไรชัดขึ้น

“เหตุผลที่ยิ่งใหญ่เช่นนั้นข้าฟังไม่เข้าใจหรอก แต่ตอนที่ข้าทำตุ๊กตาพวกนั้นขึ้นมา ข้าก็กำลังคิดอยู่ เดิมทีมันเป็นของที่ดูธรรมดามาก แต่พอพวกมันมารวมกันแบบนั้น ก็ดูสวยงามมาก นี่ไม่ใช่ความแตกต่างของคนเราหรอกหรือ?”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน เสียงของเฉินจื่ออานก็ดังขึ้นจากนอกประตู “พี่หลิว เสี่ยวม่านอยู่ที่นี่หรือเปล่า”

เพราะตอนนี้หลิวซื่อถือว่าไม่มีคู่ครอง จึงไม่สะดวกที่เฉินจื่ออานจะเข้ามาอย่างกะทันหัน ดังนั้นเขาจึงตะโกนถามจากข้างนอก

แต่พอลู่ม่านได้ยิน นางก็คิดว่าเฉินจื่ออานคนนี้ ซื่อบื้อได้น่ารักมาก ไม่ว่าจะกับใคร เขาก็เป็นเช่นนี้...

อารมณ์ของนางที่เดิมทีไม่ไม่ดีเอามากๆ พอได้ยินเสียงของเขาก็หายดีเป็นปลิดทิ้ง

แต่ลู่ม่านยังคงไม่พูดอะไร ปล่อยให้เขาเข้ามาแล้วทักทายหลิวซื่อ พร้อมเหลือบมองมาทางลู่ม่านอย่างระมัดระวังด้วย

พอเห็นอย่างนี้ หลิวซื่อก็รีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า “นี่ก็เย็นมากแล้ว ได้เวลาทำอาหารเย็นแล้ว พวกเจ้าคุยกันไปก่อนนะ”

“ไม่ต้องแล้วล่ะ!” เฉินจื่ออานรีบพูด “ข้ากับเสี่ยวม่านจะกลับกันแล้ว”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ขยิบตาให้ลู่ม่าน ลู่ม่านไม่อยากทะเลาะกับเฉินจื่ออานต่อหน้า หลิวซื่อ ดังนั้นนางจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไป เดิมทีลู่ม่านคิดว่าเขาเรียกตนเองออกมา จะมีแผนหยอกเย้าให้นางอารมณ์ดีขึ้น

แต่ผลลัพธ์คือ หลังจากออกมา เขาก็ไม่พูดอะไรสักคำ ได้แต่เดินตามหลังลู่ม่านไปเงียบๆ ทั้งสองเดินไปข้างหน้าควบคู่กันไปอย่างเงียบๆ

ลู่ม่านเดินช้าๆ และแอบเหลือบมองเฉินจืออานที่อยู่ข้างหลังไปด้วย ผลที่ได้คือนางสะดุดขาจนเกือบจะล้มลงกับพื้น

ในชั่วพริบตานั้น เฉินจื่ออานก็รีบวิ่งเข้ามาจากด้านหลัง แล้วดึงนางเข้ามาอุ้มไว้ ก่อนจะส่งเสียงอุทานออกมา แล้วเหยียบลงไปในหลุม

ลู่ม่านเห็นได้ชัดว่าคิ้วของเขาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ก่อนที่เขาจะวางลู่ม่านลง

“เป็นอะไรไหม?”

ลู่ม่านไม่ได้พูดอะไร แต่มองไปที่ขาของเฉินจื่ออาน “เจ้า……”

“ข้าไม่เป็นไร!” ก่อนที่ลู่ม่านจะพูดจบ เฉินจื่ออานก็ยกเท้าออกมาจากหลุม ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ไปเถอะ เจ้าเดินนำหน้าตามเดิม”

ลู่ม่านจนใจ ก่อนจะนั่งลง แล้วถลกขากางเกงของเฉินจื่ออานขึ้น

ส่วนที่สะดุดก่อนหน้านี้นี้มีรอยฟกช้ำขึ้นมา จำได้ว่าเฉินจื่ออานเคยนั่งรถเข็นอยู่สองสามเดือน ความไม่พอใจของลู่ม่านก่อนหน้านี้จึงไม่ทันได้สนใจ

นางรีบตรวจดูกระดูกของเขาอย่างรวดเร็ว พอเห็นว่ากระดูกไม่ได้รับบาดเจ็บ ลู่ม่านจึงรู้สึกโล่งอก

หลังจากโล่งอก นางก็รู้สึกเป็นห่วง แล้วยิ่งโมโหมากขึ้น

“เฉินจื่ออาน เจ้าโง่หรือไง บาดเจ็บถึงขั้นนี้ยังทำเป็นเข้มแข็งอีก!”

“ข้าไม่เป็นไร!” เฉินจื่ออานยังอยากจะพูดต่อ แต่ลู่ม่านร้องไห้ออกมาก่อน “นี่เจ้าคิดจะทำให้ตนเองพิการอีกครั้ง จะได้ทำให้ข้าหายโกรธใช่ไหม ข้าบอกไว้เลยว่าไม่มีทาง เฉินจื่ออาน ข้ากำลังโกรธ และโกรธมากด้วย เจ้าไม่รู้จักที่จะปฏิเสธ อีกทั้งยังใจอ่อนมาก เจ้าที่เป็นแบบนี้ ในอนาคตจะทำให้เจ้าต้องตาย เจ้าไม่รู้หรือไง”

การระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างกะทันหันของลู่ม่าน ทำให้เฉินจื่ออานยืนอึ้ง ก่อนจะมองมาทางลู่ม่านอย่างรู้สึกผิด

ในเวลานี้ ลู่ม่านไม่สนใจอะไรอีกแล้ว นางแค่อยากระเบิดอารมณ์ออกมา

“เฉินจื่ออาน ข้าบอกเจ้าไว้เลย นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ามีอีกครั้ง ข้าจะ... ข้าจะ... ข้าจะตีขาเจ้าให้หักซะ!”

ลู่ม่านอยากจะบอกว่าถ้ามีครั้งต่อไปนางจะหย่ากับเขา แต่พอมาคิดดูอีกที ถ้าต้องหย่าเพราะคนที่น่ารังเกียจพวกนั้นนางก็เสียหายอย่างมากสิ?