ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 291

ลู่ม่านนึกว่าเกิดอะไรขึ้น? ทำนางตกใจแทบตาย

พอได้ยินว่านางผิวขาวขึ้น ถึงได้มองอย่างละเอียด วินาทีต่อมา นางก็ต้องตกตะลึง “ขาวขึ้นจริงๆ ด้วย!”

“ใช่แล้ว แม้แต่จุดด่างดำบนใบหน้าก่อนหน้านี้ก็หายไปจนหมดเลย” เหอเย่วตื่นเต้นดีใจมาก “มันวิเศษมากจริงๆ”

ไม่ใช่แค่เหอเย่วเท่านั้น ที่จริงลู่ม่านเองก็คิดว่ามันวิเศษมากจริงๆ นางที่เป็นคนยุคปัจจุบัน เครื่องสำอางที่นางเคยใช้มาก่อน ราคาชุดละหลายพัน ไม่เคยเห็นผลลัพธ์ที่ดีขนาดนี้มาก่อน

หรือเพราะสิ่งต่าง ๆ ในยุคนี้มีความบริสุทธิ์เป็นธรรมชาติมาก หรืออาจเป็นเพราะเหอเย่วไม่เคยใช้ครีมบำรุงผิวหน้ามาก่อน ผลที่ได้จึงดูชัดเจนหลังจากใช้เป็นครั้งแรก

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร มันใช้ได้ผลก็พอแล้ว

หลังอาหารเช้า ลู่ม่านก็ไปดูหลิวซื่อที่บ้าน หลิวซื่อเองยังพูดชื่นชมกับลู่ม่าน “น้ำมันทาหน้าที่เจ้าให้ข้าวันนั้นใช้ดีมาก ไม่รู้ว่าเจ้ายังมีเหลืออยู่บ้างหรือเปล่า ข้าอยากจะซื้อเก็บไว้ใช้ต่อ”

“ตอนนี้ยังไม่มีชั่วคราว!” ลู่ม่านพูด หลังจากที่นางทำครั้งก่อน นางก็มัวแต่หมกมุ่นกับการทำน้ำหอมที่บ้าน ดังนั้น นางจึงไม่ได้ทำเพิ่ม

พอเห็นสีหน้าที่ผิดหวังอย่างชัดเจนของหลิวซื่อ ลู่ม่านจึงพูดอีกครั้ง “แต่ว่า อีกไม่นานม่านเซิงก็จะเปิดขายอย่างเป็นทางการแล้ว ถึงตอนนั้นเจ้าค่อยไปดูแล้วกัน”

“จริงหรือ เยี่ยมไปเลย” หลิวซื่อยกยิ้มกว้าง “ข้าไม่เคยใช้น้ำมันทาหน้าที่ได้ผลดีเช่นนี้มาก่อน ไม่ใช่แค่กลิ่นที่หอม แต่ไม่เหนียวเหนอะหนะเหมือนน้ำผึ้งด้วย”

หลังจากได้รับคำตอบรับในเชิงบวก ลู่ม่านก็ไปที่โรงงานอย่างอารมณ์ดี

เฉินเหมยเซียงกับเหยาซื่อก็ใช้เช่นกัน พวกนางทำงานในโรงงาน บอกว่ามือของพวกนางได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง ดังนั้น ลู่ม่านจึงให้พวกนางเอาไปทามือด้วย

ผลลัพธ์คือพอลู่ม่านมาถึงหน้าประตู นางก็ถูกคนงานหลายคนวิ่งเข้ามารายล้อม

“แม่นางลู่ ในที่สุดเจ้าก็มาสักที”

“ใช่แล้ว แม่นางลู่ ช่วงนี้เจ้างานยุ่งมากเลยหรือ”

ลู่ม่านงุนงงไปหมด “พวกเจ้าทำอะไรกัน ทำไมจู่ๆ ถึงกระตือรือร้นกันเช่นนี้?” กระตือรือร้นจนลู่ม่านรู้สึกกลัว

“แม่นางลู่ เชิญนั่งลงก่อน!” ทุกคนจูงมือลู่ม่านเดินเข้ามา แล้วให้นางนั่งลงบนเก้าอี้

ลู่ม่านรู้สึกงุนงง “หรือว่าพวกเจ้าทำอะไรผิดอีกแล้ว พี่เหยากำลังจะลงโทษพวกเจ้า?”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่!” ทุกคนโบกมือปฏิเสธ “พวกข้าแค่อยากถามว่าครีมที่เจ้าให้พี่เหยาซื้อมาจากไหน”

“หะ?” จนถึงตอนนี้ลู่ม่านถึงได้เข้าใจ “ทำไมหรือ พี่เหยาใช้พวกเจ้าลองใช้แล้ว?”

“ใช่ วันนั้นมือข้าผิวแตก สัมผัสโดนทีไรก็เจ็บทุกที พี่เหยาจึงเอาครีมมาวางตรงจุดที่ล้างมือ แล้วบอกทุกคนว่าใช้ได้”

“ใช่แล้ว ครีมนั้นดีมากจริงๆ ทั้งกลิ่นหอมและได้ผลดีมาก ข้าใช้มันแค่สองวันมือของข้าก็หายดีแล้ว”

ผลลัพธ์ไม่ต้องบอกก็รู้แล้ว

ลู่ม่านได้ยินแล้วอารมณ์ดีมาก “ข้าเข้าใจแล้ว”

“แล้วมีขายที่ร้านไหน” ทุกคนถามอย่างร้อนใจ

“อีกสองสามวันไปหาซื้อที่ร้านม่านเซิงได้!” ลู่ม่านพูด

พอได้ยินร้านม่านเซิง สีหน้าของทุกคนก็ซึมลง ลู่ม่านเองก็งงงวยเช่นกัน “ทำไมหรือ?”

“ช่างเถอะ ข้ายังไม่ซื้อดีกว่า” มีหลายคนพูดขึ้น

ลู่ม่านเลิกคิ้ว “ทำไมหรือ?”

สุดท้ายคนที่เคยผิวแตกคนนั้น ก็เอ่ยถามอย่างลังเลว่า “แม่นางลู่ ครีมนั่นราคาแพงหรือไม่?”

ลู่ม่านติดประกาศที่นางเคยสอนให้คนงานวาดที่ประตู ซึ่งในนั้นเป็นภาพหญิงงามที่ถือครีมอยู่ในมือ

หลังจากติดป้ายไว้ จึงกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของหลายๆ คนขึ้นมาทันที “นี่คือน้ำมันทาหน้าหรือ?”

“น่าจะใช่”

คนที่อ่านหนังสือออกจึงพูดขึ้นมา “ในภาพเขียนไว้ว่ากระปุกละสามสิบเหวิน...”

“ราคาไม่ถูกเลย น้ำมันทาหน้าข้างนอกขายแค่ขวดละไม่กี่เหวิน!”

ถึงแม้จะสร้างความอยากรู้อยากเห็น แต่ทุกคนก็แค่ยืนดู พอเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ชาวบ้านในหมู่บ้านไป่ฮัวก็พากันรีบเดินทางมาในตำบล

ทุกคนมาที่นี่เหมือนนัดหมายกันไว้ ก่อนจะเริ่มแย่งกันซื้อสินค้ารอบแรก ทุกคนที่เข้ามาในร้าน ต่างก็ซื้อติดมือกลับไปคนละกระปุก

ยังมีบางคนที่กัดฟันแน่น ทำการซื้อสองกระปุกกลับไป

ชั้นวางที่เดิมวางสินค้าไว้จนเต็มได้ขายหมดอย่างรวดเร็ว พอสังเกตดู หญิงสาวทุกคนที่เข้าออกร้าน ต่างก็มีสองมือที่ขาวเนียน ทุกคนที่ยืนมุงดูอยู่ข้างนอกก็อดที่จะเข้ามาสอบถามไม่ได้

ลู่ม่านสั่งให้คนงานเปิดกระปุกทดลองเพื่อให้ลูกค้าที่ไม่เคยใช้ แล้วทำการลองใช้ดู อีกทั้ง ลู่ม่านยังบอกด้วยว่า ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นลูกค้าระดับสูง หรือลูกค้าทั่วไป พวกเขาต้องดูแลอย่างเท่าเทียมกัน

ถึงแม้จะซื้อครีมแค่กระปุกเดียว เราก็ต้องปฏิบัติต่อลูกค้าของเราเหมือนกัน

ให้ลูกค้าเข้ามาแล้วรู้สึกเป็นกันเอง พอออกจากร้านไป ก็จะรู้สึกชื่นชม

ในเวลาเพียงครึ่งวัน สินค้าของร้านม่านเซิงก็โด่งดังไปทั่วตำบลชางผิง ในช่วงบ่าย ก็มีลูกค้าที่ช่วงเช้าซื้อกลับไปลองใช้แล้วรู้สึกว่าใช้ดีพาเพื่อนและญาติพี่น้องมาซื้อ

ในที่สุด พระอาทิตย์ยังไม่ทันตกดิน ครีมชุดแรกก็ขายหมดหมดแล้ว