ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 580

-ตอนพิเศษจวงลี่จ้ง 2-

จวงลี่จ้งป่วยหนักมาก ดื่มยาเสร็จแล้วก็หลับลึกลงไปทันที

รอเขาหลับแล้ว อาหยวนก็ถึงไล่ตามออกไป ไม่คิดว่ายัยผู้หญิงคนนั้นจะใจกล้าขนาดนี้ ยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่หายไปไหน

เขานึกถึงคำที่นางพูด รอคุณชายหายดีแล้วก็จะโดดลงทะเลเอง คิดว่านางคงจะเป็นห่วงคุณชายจริงๆ ความโกรธในใจก็ลดลงไปบ้าง

“การกระทำในวันนี้ของเจ้าช่างบังอาจนัก ตอนนี้คุณชายกำลังหลับอยู่ คงไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใคร ข้าจะไม่บอกกับคุณชาย เจ้ารีบกลับไปเสีย!”

“ขอบใจเจ้ามาก อาหยวน แต่ไม่จำเป็นหรอก วันนี้ข้าพูดจากใจจริงทั้งนั้น ไม่ได้พูดเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ต้องมีสักวัน ข้าจะไปแน่นอน”

อาหยวนขมวดคิ้ว “แต่ก็ไม่จำเป็นต้องโดดลงทะเลนี่? เจ้าเป็นผู้หญิง มีชีวิตอยู่ดีจะตายไป? เดี๋ยวอีกไม่กี่วันพวกเราก็จะถึงท่าเรือแล้ว ที่นั่นมีเรือกลับบ้านนะ”

“ถึงเวลาค่อยว่ากันเถอะ!” หรูอวี่พูด

อาหยวนคิดว่านางเข้าใจแล้ว จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

หรูอวี่กลับไปแล้ว ก็นอนอยู่บนเตียงและคิดฟุ้งซ่าน นางคิดว่าการตามผู้ชายมาของตัวเองนั้นเป็นการกระทำที่กล้าหาญมาก แต่ตอนนี้ดูแล้ว ความกล้าหาญนั้น ดูไม่มีค่าอะไรเลย

จวงลี่จ้งยังไม่ลืมลู่ม่าน และนางก็รักเขามากขึ้นไปอีก นางเริ่มจะรับไม่ได้กับการที่หัวใจของเขามีผู้หญิงคนอื่นอยู่

คนมักจะไม่พอใจแบบนี้เสมอ

กำลังคิดอยู่นั้น นอกหน้าต่างก็มีเสียงเคาะดังขึ้น ต่อมาก็มีเสียงตะโกนของอาหยวนดังขึ้น “แม่หญิงหรูอวี่?”

หรูอวี่รีบลุกขึ้นจากเตียง ตอนนี้อาหยวนมาหานาง เกรงว่าอาการของจวงลี่จ้งคงจะทรุดลง

นางรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูพูดอย่างรีบร้อน “คุณชายอาการแย่ลงเหรอ?”

“ไม่ใช่หรอก แต่หลังจากที่คุณชายกินยาแล้ว เหงื่อก็ไหลเยอะมาก ยังไงข้าก็เป็นผู้ชาย กลัวว่าจะดูแลได้ไม่ดี ยังไงเมื่อกี้เจ้าก็...”

ยังพูดไม่ทันจบ หรูอวี่ก็รีบวิ่งออกไปแล้ว

หลังจากเหงื่อออกแล้ว จะต้องรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเปียกๆออกมาทันที ความเย็นจะได้ไม่เข้าสู่ร่างกายอีก

ตอนที่หรูอวี่ไปถึง อาหยวนก็เตรียมของไว้เสร็จแล้ว ให้อาหยวนช่วยจวงลี่จ้งถอดเสื้อผ้าออกมา หรูอวี่ช่วยจวงลี่จ้งเช็ดร่างกาย

ตอนที่เช็ดร่างกาย ถึงหรูอวี่จะเตรียมใจมาไว้แล้ว แต่ก็ยังหน้าแดงระเรื่อไปถึงใบหูอยู่ดี

อาหยวนเห็นแล้ว ก็ไม่กล้ายืนอยู่ในห้อง จึงเดินออกไปแล้วปิดประตู

หรูอวี่ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้เข้าใกล้จวงลี่จ้งขนาดนี้ ทำใจอยู่นานถึงจะกล้าเช็ดตัวเขา

พอนางเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นว่าจวงลี่จ้งกำลังจ้องมองนางอยู่ หรูอวี่ตกใจ หันหน้าอยากหนีออกไป แต่กลับถูกจวงลี่จ้งจับข้อมือเอาไว้เสียก่อน

“เจ้าไม่ใช่อาหยวน เจ้าเป็นใคร?”

หรูอวี่ก็ถึงนึกขึ้นได้ว่า จวงลี่จ้งเป็นไข้หนักก็เลยมองไม่เห็นชั่วคราว นางทำใจนิ่งๆ แล้วพูดเสียงต่ำว่า “ข้าเป็นสาวรับใช้บนเรือนี้ อาหยวนบอกให้ข้ามาดูแลคุณชายเจ้าค่ะ”

จวงลี่จ้งก็ถึงปล่อยมือนางออก ดวงตาว่างเปล่านั้น ดูจะผิดหวังเล็กน้อย

หรูอวี่เห็นแล้วก็ปวดใจไม่ไหว

แต่ว่า แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน นางจะได้อยู่ดูแลเขาข้างๆ

เพราะมีการดูแลที่ดีจากหรูอวี่ จวงลี่จ้งหายป่วยเร็วมาก แต่มีอย่างเดียวก็คือ ดวงตาของเขายังมองไม่เห็นอยู่ดี

หมอบอกว่า อาการแบบนี้เกี่ยวกับจิตใจ จวงลี่จ้งคิดเยอะ จึงทำให้มองไม่เห็น ถ้าวันไหนอารมณ์ดีขึ้นมา อาจจะหายดีก็ได้

เพราะมองไม่เห็น จวงลี่จ้งกลายเป็นคนที่เงียบมากกว่าเดิม หลายครั้งที่หรูอวี่ยกของเดินเข้ามา ก็เห็นเขานั่งเหม่ออยู่บนเตียงตลอด ใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าของคนหมดหวังและหวาดกลัว