ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 336

ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้

ลู่ม่านอับจนคำพูดจริงๆ

ที่จริง ถ้าหากเฉินหลิ่วเอ๋อดี ลู่ม่านจัดเตรียมสินสอดติดตัวให้นางบ้างก็สมควรอยู่ แต่ว่า เฉินหลิ่วเอ๋อทำร้ายนางครั้งแล้วครั้งเล่า ยังอยากจะให้ลู่ม่านช่วยนางเตรียมสินสอดติดตัวอีกหรือ

ยังไม่ทันที่เฉินจื่ออานจะตอบอะไร ลู่ม่านก็ผลักประตูเดินเข้ามา

เห็นลู่ม่านมา ทั้งสามคนต่างก็ลุกขึ้นยืน

หลังจากเฉินหลี่ซื่อถูกขู่ในช่วงเช้า ตอนนี้เมื่อเห็นลู่ม่านก็ยิ่งเหมือนมองเห็นผี รู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ลู่ม่านยิ้มบางๆเดินไปนั่งลง และพูดยิ้มๆว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านต่างก็มากันแล้ว”

“เอ่อ เสี่ยวม่าน เจ้าออกไปข้างนอกมาหรือ”ตาแก่เฉินพูดตามมารยาท

ลู่ม่านนั้นให้เกียรติตาแก่เฉินมาก ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกแปลกๆ จึงพูดว่า “ท่านพ่อ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น”

เฉินจื่ออานก็พูดขึ้นว่า “ล้วนเป็นคนในครอบครัว……”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดนี้ของเฉินจื่ออาน หรือว่าพวกตาแก่เฉินได้มอบความกล้าให้กับเฉินหลี่ซื่อ ไม่ช้านางก็ผ่อนคลายลง และพูดขึ้นมาอย่างเห็นด้วย

“จื่ออานพูดถูก ล้วนเป็นคนในครอบครัว พวกพิธีการต่างๆ ก็ไม่ต้องทำให้ยุ่งยาก“

ทั้งสามต่างก็ไม่พูดอะไร เฉินหลี่ซื่อก็พูดขึ้นอีกว่า “เสี่ยวม่าน ตอนนี้เจ้าเป็นถึงอันเหรินแล้ว มีหน้ามีตา ข้าได้ยินว่า วันนั้นฮ่องเต้ได้ทรงประทานเครื่องประดับศีรษะให้เจ้าด้วยหรือ”

ที่จริงฮ่องเต้ไม่ได้ประทานเครื่องประดับอะไรเลย เครื่องประดับชุดนั้น เป็นหลี่หว่านถิงที่มอบให้กับเหอเยว่ตอนที่อยู่ในเมืองหลวง หลังจากกลับมาแล้ว เหอเยว่จึงฝากเอาไว้กับลู่ม่าน บอกว่าจะใช้เป็นสินสอดติดตัวในภายหน้า

เห็นได้ชัดว่า เรื่องนี้ต้องเป็นหยวนซื่อที่ไปเล่าให้เฉินหลี่ซื่อฟังแน่

นอกจากนางแล้ว ไม่เคยมีใครมาที่บ้านนี้มาก่อน คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าการมาที่บ้านของหยวนซื่อ จะเป็นการมาสืบหาสิ่งของ

ยังไม่ถึงไหนเลย ก็เริ่มหวังในสมบัติของนางเสียแล้ว

ยังดี ที่ตาแก่เฉินยังนับว่าพอจะมีเหตุผลอยู่ ลุกขึ้นและพูดว่า “พูดเหลวไหลอะไร สิ่งที่ฮ่องเต้ประทานให้จะมอบให้คนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร เจ้าไม่กลัวว่าหัวจะหลุดจากบ่าหรืออย่างไร”

เฉินหลี่ซื่อหวงชีวิตของตนเองมาก ได้ยินดังนั้น ก็หดคอลงทันที “ข้าก็แค่พูดไปเช่นนั้นเอง ไม่ได้ต้องการจะเอา……”

ตาแก่เฉินจึงขมวดคิ้วขึ้นมา พูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็กลับไปก่อนเถอะ เรื่องสินสอดติดตัว ข้าจะคิดหาวิธีเอง”

“ท่านจะใช้วิธีอะไร ”เฉินหลี่ซื่อตะโกนขึ้น “ฐานะครอบครัวเป็นเช่นไร ข้าไม่รู้หรืออย่างไร หลิ่วเอ๋อเป็นลูกสาวคนเดียวของข้า ตอนนี้จะแต่งไปอยู่ในอำเภอแล้ว หรือว่าท่านจะทนดูนางถูกคนอื่นๆมองนางอย่างดูถูก”

ตาแก่เฉินถูกถามจนชะงักและอับจนคำพูดทันที ลูกสาวคนเล็ก เป็นเหมือนหนามที่ทิ่มแทงใจของเขาตลอดมา เขาย่อมต้องการให้ลูกสาวคนเล็กมีชีวิตที่ดีอยู่บ้าง

เพราะฉะนั้น ถึงเวลานี้ ตาแก่เฉินก็เริ่มลังเล

มองไปทางเฉินจื่ออานอย่างคาดหวัง ตาแก่เฉินพูดขึ้นว่า “จื่ออาน ถ้าหากเจ้าพอจะสะดวก ก็ให้พ่อยืมสักหน่อย ภายหน้าพ่อจะคืนเจ้า……”

ในฐานะพ่อ คำพูดนี้ฟังดูต้อยต่ำมากแล้ว ในที่สุดเฉินจื่ออานก็ทนไม่ได้ เปิดปากพูดว่า “ท่านพ่อ ท่านพูดอะไร ถ้าหากหลิ่วเอ๋อได้แต่งงานกับคนดีจริงๆ ข้าที่เป็นพี่ชายแท้ๆของหลิ่วเอ๋อ ต้องไม่นิ่งดูดายแน่ๆ ”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว”เฉินหลี่ซื่อพยักหน้า “ข้าว่าแล้ว ว่าจื่ออานต้องสงสารหลิ่วเอ๋อแน่”

“เพียงแต่ไม่รู้ว่า ท่านแม่ต้องการเท่าไหร่”คำพูดนี้ลู่ม่านเป็นคนเอ่ยขึ้น