ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 335

ปกติแล้วอาจารย์โจวจะปฏิบัติต่อผู้อื่น โดยการทำให้รู้สึกโมโหจนแทบจะทนไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่ม่านเห็นเขาอยู่ต่อหน้าหญิงสาว แล้วโมโหจนหน้าแดงเถือกไปหมด

ชั่วขณะนั้น ก็รู้สึกสนใจในตัวของแม่นางเยาคนนี้ขึ้นมา

เหมือนแม่นางเยาราวกับจะดูออกว่าลู่ม่านกำลังสังเกตนาง จึงยิ้มเขินอายให้กับลู่ม่าน “เจ้าก็คือแม่นางลู่ซินะ”

ลู่ม่านคิดไม่ถึงว่านางจะรู้จักตนเองด้วย จึงพูดอย่างประหลาดใจว่า “ผู้อาวุโส ท่านรู้จักข้าด้วยหรือ”

“กลิ่นน้ำหอมที่เจ้าทำขึ้นใช้ได้ทีเดียว นับว่ามีพรสวรรค์ เพียงแต่ การบีบคั้นให้น้ำดอกไม้ออกมาเช่นนั้น ดูจะไร้รสนิยมอยู่บ้าง”

ไร้รสนิยม ……

ลู่ม่านไร้คำพูด

ในยุคปัจจุบัน มีแบรนด์น้ำหอมระดับโลกมากมาย ก็ใช้วิธีการนี้อย่างแพร่หลายมาก คิดไม่ถึงว่า ในสายตาของหญิงสาวที่งดงามคนนี้ จะเป็นความไร้รสนิยม

“ข้านั้นไร้รสนิยม เทียบกับผู้อาวุโสไม่ได้”ลู่ม่านพูด

“ฮึ”แม่นางเยาทำเสียงในลำคอ แล้วพูดว่า “แต่ครีมทานั้นใช้ได้เลย”

ลู่ม่านเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า ถุงที่นางมอบให้กับท่านอู๋เมื่อครู่ บอกว่าเป็นของบำรุง และยังมีสิ่งที่ท่านอู๋พูดถึง ว่าที่จริงแล้วนางเองก็อายุมากแล้ว

หลังจากมั่นใจแล้ว แววตาของลู่ม่านก็แวววาวขึ้นมาทันที

“ผู้อาวุโส ท่านศึกษาทางด้านนี้ใช่หรือไม่”

“ไม่”แม่นางเยาพูด “เพียงแต่ปกติแล้วชื่นชอบการปลูกดอกไม้เท่านั้นเอง”

ถึงว่า เมื่อครู่ตอนที่นางมาถึง ตัวนางเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้นานาพันธุ์ และไม่แปลกใจเลย ที่นางบอกว่าการทำน้ำหอมเช่นนั้น ไร้รสนิยมเกินไป

สำหรับตัวนาง ล้วนใช้ดอกไม้สดในการรมตนเองให้หอมอย่างเป็นธรรมชาติ จะรู้สึกว่าไร้รสนิยมก็พอจะทำความเข้าใจได้

“พี่เสี่ยวม่าน ท่านจะหาคนปลูกดอกไม้มิใช่หรือ”เหอเยว่พูด

ลู่ม่านพยักหน้า ก็กำลังหาคนปลูกดอกไม้ไง ผู้อาวุโสที่อยู่ตรงหน้านี้ ดูแล้วจะเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมมาก แต่ว่าลู่ม่านยังต้องคำนึงถึงความรู้สึกของอาจารย์โจวด้วย จึงไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร

แต่กลับเป็นแม่นางเยา ที่ความสามารถในการได้ยินดีเยี่ยมมาก คาดว่าคงเป็นเพราะเป็นคนฝึกวรยุทธ ได้ยินสิ่งที่เหอเยว่พูดพอดี

จึงพูดขึ้นทันทีว่า “พวกเจ้าจะหาคนปลูกดอกไม้หรือ”

ลู่ม่าน “……ใช่”

“ข้าเป็นไง”แม่นางเยาพูดยิ้มๆ แล้วหันไปมองอาจารย์โจวที่ยังคงทำหน้าบึ้งตึงอยู่ “ท่านคิดว่าอย่างไร”

“ไม่ดี”อาจารย์โจวพูดเสียงเย็น “หุบเขาไป่ฮัวของเจ้า ไม่ต้องดูแลแล้วหรือ”

อาจารย์โจวเพิ่งจะพูดจบ แม่นางเยาก็ยิ่งหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ที่แท้ ท่านกำลังเป็นห่วงข้าหรือ ไม่ต้องเป็นห่วง หุบเขาไป่ฮัวของข้าเป็นสถานที่ที่ดีมาก แม้จะไม่มีคนดูแล ดอกไม้เหล่านั้นก็ยังอยู่ดี”

ลู่ม่านรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา หมู่บ้านไป่ฮัวแม้ว่าจะหมายถึงหมู่บ้านดอกไม้มากมาย แต่ได้สูญเสียดอกไม้ไปหลายชนิด ตั้งแต่เกิดสงครามตั้งนานแล้ว

ตอนนี้ในหมู่บ้านไป่ฮัว ไหนเลยจะยังเรียกขานเช่นนั้นได้อีก เพียงแต่ทุกคนเรียกกันจนชินแล้ว เท่านั้นเอง

แต่เมื่อครู่ตอนที่ได้กลิ่นหอมจากตัวหญิงคนนั้น หุบเขาไป่ฮัวของนางต่างหากที่เป็นสถานที่ที่มีดอกไม้มากที่สุด

“นังหนู เจ้าพบแล้วใช่ไหมว่าข้าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในการปลูกดอกไม้ใช่หรือไม่”

แม่นางเยายังมีวิชาอ่านใจคนด้วย ลู่ม่านแค่คิดก็ถูกนางมองออกแล้ว มองไปทางอาจารย์โจวอย่างขออภัย อาจารย์โจวพูดเสียงเย็นว่า “ถ้าให้นางอยู่ ข้าจะไป”

เห็นไหม ลู่ม่านรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้

“ท่านเฉิงอู่ ท่านคงไม่ได้แอบหลงรักข้าอยู่กระมัง”แม่นางเยาพูดขึ้นอย่างกะทันหัน