ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 334

หลังจากผ่านพ้นความประหลาดใจในช่วงแรกไปแล้ว ก็เก็บสีหน้าอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มของแม่นางเซวียน กลับแข็งค้างอยู่บนใบหน้า

ลู่ม่านรีบลุกออกไปต้อนรับ “อาจารย์โจว ท่านก็มาด้วยหรือ”

คาดว่าอาจารย์โจวเองก็คงคิดไม่ถึงว่าลู่ม่านจะอยู่ที่นี่ด้วย จึงนิ่งอึ้งไปทันที ก่อนจะพูดว่า “เจ้าก็มาด้วยหรือ ข้าเห็นจื่ออานยังอยู่ที่บ้าน”

“เออ ข้ามีธุระนิดหน่อย”ลู่ม่านพูดกลบเกลื่อน

ในมือของอาจารย์โจวถือขวดเหล้าเอาไว้ขวดหนึ่ง เห็นทีคงจะมาดื่มเหล้ากับท่านอู๋แน่

เพียงแต่พอเดินเข้าไปด้านใน ก็ยิ่งอึ้ง เขาอ้าปาก มองแม่นางเซวียนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ยังพูดอะไรไม่ออก เป็นแม่นางเซวียนที่เอ่ยปากขึ้นก่อน “ท่านมาแล้วหรือ”

“อืม”อาจารย์โจววางขวดเหล้าในมือลง “เหล้านี้ข้าเอามาให้ตาแก่อู๋ พวกเจ้ากินกันเถอะ ข้าขอตัวก่อน”

“เฉิงอู่……”แม่นางเซวียนร้องขึ้นอย่างร้อนใจ หลุดปากพูดชื่อของอาจารย์โจวออกมา

อาจารย์โจวตัวสั่นไปหมด ท่านอู๋เดินออกมาจากทางด้านหลักและดึงเขาเอาไว้ “ไหนๆก็มาแล้ว จะกลับไปทำไม”

พูดจบ เขาก็เปิดจุกขวดเหล้าออกและสูดดม “เหล้าดี”

ลู่ม่านเห็นขวดก็รู้แล้วว่าเป็นเหล้าของหลิวซื่อ จึงพูดยิ้มๆว่า “เป็นเหล้าดีจริงๆด้วย”

“นานๆจะเจอเพื่อนที่รู้ใจ มาดื่มกันให้หน่อยแล้วกัน”พูดจบ ท่านอู๋ก็เทเหล้าออกมาวางเอาไว้ “นั่งลงเถอะ”

ทุกคนจึงนั่งลงอย่างพร้อมเพรียงกัน บรรยากาศระหว่างผู้อาวุโสทั้งสามค่อนข้างผิดปกติ ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้มกระดากว่า “ไม่สู้ข้าออกไปดูดีกว่าว่ากับข้าวได้หรือยัง”

เหอเยว่รีบลุกขึ้นเดินตามไปทันที “ข้าไปด้วยเจ้าค่ะ”

ว่าแล้ว ทั้งสองก็ออกไปราวกับกำลังจะวิ่งหนี

รออยู่ข้างนอกเพียงชั่วครู่ ในที่สุดกับข้าวก็มา ขณะที่ลู่ม่านกับเหอเยว่กำลังลังเลว่าจะยกกับข้าวเข้าไปดีหรือไม่ ก็เห็นอาจารย์โจวเดินออกมาแล้ว

“กับข้าวได้หรือยัง”

“ได้แล้วได้แล้ว”ลู่ม่านสังเกตดูสีหน้าของอาจารย์โจวอย่างละเอียด ก็ไม่เห็นจะมีอะไร

ลู่ม่านจึงโล่งใจ เดิมทีคิดว่าอาหารมื้อนี้จะสามารถกระชับความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ ปรากฏว่าพอนั่งลง ที่หน้าประตูก็มีคนคนหนึ่งเดินเข้ามา

เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ความอ่อนโยนไม่เหมือนกับแม่นางเซวียน คนคนนี้น้ำเสียงออดอ้อนกว่ามาก อ่อนราวกับมือที่ไร้กระดูก แทบจะสามารถมัดใจผู้คนได้ในทันที

“ทำไมพวกท่านสามคนฉลองวันเกิดร่วมกัน จึงไม่บอกข้าสักคำ ช่างน่าเสียใจจริงๆเลย”

“นางปีศาจ เจ้ายังกล้ามาอีกหรือ”คนที่เปิดปากพูดคนแรกคือท่านอู๋ ตอนที่เขาพูดคำนี้ สายตาดุดันมาก

แต่ลู่ม่านที่ได้ยินการเรียกขานเช่นนี้ ก็รู้สึกขำเล็กน้อย ขณะที่กำลังพยายามกลั้นยิ้ม เงาร่างหอมหวนสายหนึ่ง ได้เดินเข้ามาจากข้างนอกแล้ว

กลิ่นนั้น หอมมากจริงๆ ไม่เหมือนกลิ่นน้ำหอมที่นางทำขึ้นมา แต่เหมือนกลิ่นหอม ที่ราวกับเทพธิดาลอยออกมาจากหมู่มวลดอกไม้นานาพันธุ์

เมื่อมองไปยังต้นตอของกลิ่นหอมนั้น ลู่ม่านก็เห็นหญิงสาวอ้อนแอ้นคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะมีอายุแค่ยี่สิบกว่าๆเท่านั้น ใบหน้าของนางตกแต่งอย่างประณีตงดงาม ผิวพรรณขาวผ่อง ดวงตามีเสน่ห์ชวนหลงใหล แตกต่างจากแม่นางเซวียนอย่างสิ้นเชิง

“สวยจริงๆ”เหอเยว่อุทานขึ้น

ท่านอู๋ที่อยู่ข้างๆได้ยินก็ยิ้มเย็น “ถ้าหากเจ้าเคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของนาง เจ้าจะไม่พูดเช่นนี้แน่”

คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร หรือว่าหญิงคนนี้ที่จริงก็แก่แล้ว

ขณะกำลังครุ่นคิด หญิงคนนั้นก็เดินไปถึงข้างกายท่านอู๋แล้ว โยนถุงเงินสีแดงถุงหนึ่งไว้บนโต๊ะ “ตาแก่อู๋ ท่านแก่แล้วก็อย่าคิดว่าคนอื่นจะแก่เหมือนท่านซิ นี่เป็นผงร้อยเกสรที่ข้าตั้งใจเอามาให้ท่านโดยเฉพาะ ท่านก็ต้องบำรุงตัวเองซะบ้าง……”

ฟู่ เป็นหญิงสาวโบราณที่ทันสมัยจริงๆ คาดไม่ถึงว่า จะรู้จักการบำรุงด้วย……

“ข้าไม่อยากเหมือนกับเจ้า”ท่านอู๋พูดอย่างดูถูก

หญิงสาวคนนั้นไม่ใส่ใจเลยสักนิด กลับเกินไปอยู่ข้างกายอาจารย์โจว ดึงแขนเสื้อของอาจารย์โจว “ท่านเฉิงอู่ ไม่เจอกันตั้งนาน ทำไมท่านไม่มองข้าด้วยซ้ำ”

ใบหน้ามีแต่ความผ่อนคลาย สามารถพูดได้ว่าไม่หยิ่งผยองเลย

“อาจารย์โจว หลังรถม้ามีคน……”ลู่ม่านเตือนอย่างหวังดี

“ไม่เป็นไร ”อาจารย์โจวไม่เพียงแต่จะไม่หยุดรถม้า อีกทั้งยังขับรถม้าให้เร็วขึ้น

ลู่ม่าน“……”

หญิงสาวเห็นดังนั้น ก็เร่งความเร็วมากขึ้น ไม่ช้าก็ตามมาอยู่ในระยะเดียวกับรถม้า จากนั้น นางไหวตัวอย่างรวดเร็ว และขึ้นไปนั่งอยู่บนรถม้าข้างกายอาจารย์โจวแล้ว

นางพูดยิ้มๆว่า “ผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว พอท่านเห็นข้าก็ยังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อน ข้าน่ากลัวขนาดนั้นเชียวหรือ”

อาจารย์โจวยิ้มเสียงเย็น “ข้าเคยบอกแล้ว พวกเราไม่มีความจำเป็นต้องเจอกันอีก”

“ทำไมจะไม่มี ในเมื่อท่านเองก็ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเซวียนเหนียง อีกอย่าง ข้าดูนางจะญาติดีกับตาแก่อู๋มากกว่าท่านเสียอีก ”

ไม่เสียทีที่แม่นางเยาเป็นคนมีเสน่ห์ เวลาพูดจาก็ดูจะเกียจคร้านอยู่บ้าง

อาจารย์โจวขมวดคิ้วมุ่น “พวกเขาจะเป็นอย่างไร ก็เป็นเรื่องของพวกเขา ข้าไม่อยากจะเจอเจ้าเลยสักนิด”

“ท่านเฉิงอู่ ท่านยังคงใจร้ายจริงๆ” แม่นางเยาพูด “อย่างน้อย พวกเราก็เคยร่วมเรียงเคียงหมอนกันมาก่อนนะ”

ลู่ม่าน เหอเยว่“……”

ครั้งนี้อาจารย์โจวใบหน้าเขียวคล้ำลงทันที “ไม่รู้จักอับอาย”

แม่นางเยาเห็นสีหน้าเขาไม่ดี กลับหัวเราะและมีความสุขมากขึ้น “ข้าเป็นเช่นนี้ตลอดมา แต่ท่าน ข้าคิดว่าไม่เจอกันหลายปี ท่านคงจะกลายเป็นตาแก่หน้าตาไม่น่าดูเหมือนตาแก่อู๋เสียแล้ว คิดไม่ถึงว่าท่านยังคงดูดีเหมือนเมื่อก่อน ข้าชอบ”

“เจ้า……”อาจารย์โจวพูดไม่ออก