ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 333

เหอเยว่รีบเข้าไปประคอง เฉินหลี่ซื่อได้คุกเข่าลงกับพื้นแล้ว คำนับลู่ม่านเป็นการใหญ่ “อันเหริน ข้าผิดเองที่เสียมารยาท……”

เหอเยว่หันไปส่งยิ้มให้กับลู่ม่าน ลู่ม่านคิดว่าพอสมควรแล้ว ก็ส่งสัญญาณให้เหอเยว่ประคองตัวนางขึ้นมา

หลังจากนั้น เฉินหลี่ซื่อก็ไม่กล้าอยู่ต่อ หาข้ออ้างขอตัวทันที “ข้าจะไปหาจื่ออานเอง”

เหอเยว่ยังอยากจะรั้งนางเอาไว้ แต่ลู่ม่านส่งสายตาให้นางว่าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดิมมี นางก็เป็นมารดาของเฉินจื่ออาน นางก็แค่อยากจะให้บทเรียนนางสักหน่อยเท่านั้น ไม่ได้อยากจะตำหนิอะไรนาง ไม่เช่นนั้น จะไม่ดีกับทางเฉินจื่ออานเสียเปล่า

รอให้นางจากไปแล้ว เหอเยว่ก็หัวเราะเสียงดังออกมา

“ปกติแม่เฒ่าก็ดูร้ายกาจมาก แต่ก็ขี้ขลาดมากเช่นกัน ครั้งหน้าหากนางยังมาอาละวาดที่บ้านอีก ข้าจะขู่นางเช่นนี้อีก”

ลู่ม่านมองเหอเยว่ด้วยสายตาไม่พอใจ “ให้พอเหมาะพอควร เพราะนางเป็นมารดาของจื่ออาน”

เหอเยว่ทำปากจู๋ ผ่านไปครู่ใหญ่จึงพูดว่า “เช่นนั้นเพื่อเห็นแก่หน้าของพี่จื่ออาน ข้าจะพยายามไม่แกล้งนางอีก”

เพียงแต่ เฉินหลี่ซื่อมาวันนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ลู่ม่านครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เมื่อคิดไม่ออกจึงไม่คิดต่อ ในเมื่อ ถ้าหากมีเรื่องอะไรจริง เฉินจื่ออานต้องบอกตนอยู่แล้ว

“เหอเยว่ ช่วงนี้โรงงานทำน้ำหอมกับครีมทาหน้าเป็นอย่างไรบ้าง”ทันใดนั้นลู่ม่านก็ถามขึ้น

“ก็ดี ฤดูนี้เป็นฤดูที่ดอกไม้กำลังเบ่งบาน บนเขามีดอกไม้สดมากมาย ตอนนี้คนในหมู่บ้านไม่เพียงแต่เริ่มไปเด็ดดอกเก๊กฮวยป่าเท่านั้น แต่มีการเด็ดดอกไม้ป่ากลับมาด้วย และพวกเราก็รับซื้อพอดี สามารถเก็บไว้ใช้บางส่วน เตรียมไว้สำหรับงานในช่วงฤดูหนาว ”

ลู่ม่านพยักหน้า “ปีนี้คงไม่มีปัญหาอะไร เพียงแต่หากยอดการขายของเรามากขึ้น ภายหลังต้องมีร้านพันธมิตรมากขึ้น เช่นนั้นก็ต้องคิดแผนการในอนาคตแล้ว”

ในเมื่อทำการค้าด้านนี้แล้ว เช่นนั้นก็ต้องไตร่ตรองถึงเรื่องในอนาคต

เหอเยว่พยักหน้า “อย่างนี้นี่เอง ท่านวางแผนไว้อย่างไรหรือ”

“ปลูกดอกไม้เอง”ลู่ม่านพูด “ข้าคิดมาหลายวันแล้ว รู้สึกว่าปลูกดอกไม้เองจะดีกว่า พอดีกับที่ฮ่องเต้ทรงประทานที่นาให้ข้าหนึ่งร้อยหมู่ ข้าจะหาคนที่เชี่ยวชาญด้านการปลูกดอกไม้มา ช่วยข้าจัดการ บางที ข้าอาจจะสามารถปลูกดอกไม้ที่มีมูลค่าสูงได้มากขึ้น ”

ตัวอย่างเช่น โรสแมรีที่ขาดไม่ได้ในการทำน้ำหอม ยังมีดอกไม้พันธุ์อื่นๆอีกมากมาย……

“พี่เสี่ยวม่าน ความคิดของท่านดีจริงๆ เพียงแต่ พวกเราจะไปหาคนที่เชี่ยวชาญเรื่องการปลูกดอกไม้มาจากไหน”เหอเหยว่ถาม

เรื่องนี้ ……ลู่ม่านยิ้มและพูดว่า “มีคนรู้จัก”

พูดจบ ลู่ม่านก็ลุกขึ้นมา “บ้านเราช่วงนี้ยังมีของอร่อยอะไรอยู่บ้าง”

“ของอร่อย……”เหอเยว่พูดยิ้มๆ “ของในบ้านเราอร่อยทุกอย่างมิใช่หรือ”

“จะพูดเช่นนั้นไม่ได้ ท่านอู๋ค่อนข้างจะเลือกทีเดียว”

“ท่านหมายถึง……”เหอเยว่ดวงตาเป็นประกาย ท่านอู๋เป็นหมอหลวง คนที่เขารู้จักย่อมต้องเป็นคนมีความสามารถแน่นอน ทั้งอาจารย์โจว แม่นางเซวียน ล้วนเป็นท่านอู๋ที่แนะนำให้……

“ใช่แล้ว ใกล้ถึงวันคล้ายวันเกิดของท่านอู๋แล้วใช่หรือไม่ ”ก่อนหน้านี้ลู่ม่านเหมือนจะเคยได้ยินคนอื่นพูดถึงกัน “เช่นนั้นก็ทำเค้กไปดีกว่า”

เมื่อพูดว่าทำก็ทำเลย ตอนนี้ในบ้านมีคนเยอะ ทุกวันมีงานให้ทำมากมาย ในบ้านมีวัตถุดิบอาหารครบถ้วน ลู่ม่านจึงชวนเหอเยว่ไปที่ห้องครัวและทำขนมเค้กออกมา

หลังจากนั้น ทั้งสองก็นั่งรถม้าเข้าไปในเมือง

ก่อนอื่นก็ไปที่ร้านยาฉืออาน เด็กจัดยาในร้านยาฉืออานบอกกับลู่ม่านว่า “วันนี้ท่านอู๋ไม่ได้มาที่ร้านขอรับ”

ลู่ม่านกับเหอเยว่จึงตรงไปที่บ้านของท่านอู๋ บ้านของท่านอู๋ อยู่ในซอยหลังโรงยาฉืออานซึ่งไม่ไกลมากนัก

ในลานบ้านเล็กๆ มีกลิ่นยาโชยอบอวลตลอดทั้งปี

เมื่อลู่ม่านกับเหอเยว่มาถึงหน้าประตูบ้าน ก็เห็นท่านอู๋กำลังทำหน้าซึมเศร้าพึงร่างกับก้อนหินที่อยู่หน้าประตูบ้าน

ในปากก็ยังคงพูดพึมพำว่า “เจ้าพวกแล้งน้ำใจ……”

“ใครแล้งน้ำใจเจ้าคะ”ลู่ม่านพูดยิ้มๆ