ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 332

หลังจากส่งแขกแล้ว ลู่ม่านก็นับว่าได้เริ่มต้นยุ่งกับงานของตัวเองเสียที

ร้านค้าที่อำเภอเฟิงหนาน หลังจากเปิดกิจการครั้งที่แล้ว ลู่ม่านก็ยังไม่มีเวลาไปดูเลย ตอนนี้มีเวลาไปดูแล้ว การค้าดีกว่าร้านที่ตำบลชางผิงมาก ลู่ม่านจึงได้ย้ายตัวเฉินจูชิงไปทางนั้น

ส่วนสาวน้อยที่ช่วยงานอยู่ในอำเภอชางผิง ลู่ม่านได้เลื่อนตำแหน่งคนที่ดูค่อนข้างมั่นคงเชื่อถือได้ โดยให้นางมารับช่วงต่อตำแหน่งของเฉินจูชิง

สาวน้อยรู้สึกขอบคุณมาก และทำงานอย่างจริงจังมากเช่นกัน

ก่อนที่เฉินจูชิงไปแล้ว ในที่สุดก็เลือกสถานที่ในหมู่บ้านที่จะก่อสร้างบ้านได้แล้ว เพราะว่าเฉินจูชิงเองเดิมก็เป็นคนในหมู่บ้าน ฉะนั้นสุดท้ายก็ขอร้องให้เฉินจื่ออานช่วยเขาออกหน้าซื้อที่ดินผืนหนึ่งในหมู่บ้าน

บริเวณป่าไผ่ของบ้านลู่ม่านได้กลายพื้นที่คนรวยของทั้งหมู่บ้านไปแล้ว ฉะนั้นพวกเหอเยว่ก็ซื้อที่แถวนั้นอยู่ใกล้ๆกัน หลังจากเตรียมแบบร่างเสร็จแล้ว ก็มอบให้กับกลุ่มคนงานที่รับผิดชอบนำไปจัดการทั้งหมด

หลังจากเฉินจูชิงถูกย้ายไปแล้ว เหอเยว่ก็เริ่มรักเขาข้างเดียว หลายครั้งที่ลู่ม่านเห็นนางยืนชะเง้อมองไปทางปากทางเข้าหมู่บ้าน จึงอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อนาง “รอให้สร้างบ้านเสร็จแล้ว เขาก็กลับมาแต่งงานกับเจ้าแน่ เจ้าจะร้อนใจไปทำไม”

เหอเยว่ถูกทำให้รู้สึกอายจนหน้าแดงทุกที แต่ลู่ม่านกลับคิดถึงเรื่องที่สำคัญกว่านั้น นั่นก็คือหลังจากที่เหอเยว่แต่งงานกับเฉินจูชิงแล้ว ก็คงจะต้องเดินทางไปกับเฉินจูชิงกระมัง

นางจะเห็นแก่ตัวไม่ได้ จะเก็บนางไว้ข้างกายตลอดไปไม่ได้ อีกอย่าง ครั้งที่แล้วตอนที่นางถูกแต่งตั้งเป็นอันเหริน ก็ได้รับพระราชทานที่นามาไม่น้อย ช่วงนี้ก็มีงานยุ่งตลอด ยังปล่อยทิ้งให้ว่างอยู่เลย

ฉะนั้น นางควรจะไปซื้อคนกลับมาเพิ่มแล้ว

ลู่ม่านอาศัยช่วงที่ยังว่าง ไปบอกกล่าวพ่อค้าทาสในเมือง ให้เขาช่วยหาคนมาให้ หากมีคนที่เหมาะสมให้บอกนาง

เพียงแต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบจากพ่อค้าทาส กลับมีรถม้าคันเล็กคันหนึ่ง นำตัวเฉินหลี่ซื่อกลับมาจากอำเภอ

หลังจากที่เฉินหลี่ซื่อไปอยู่ในอำเภอ นี่เป็นครั้งแรกที่กลับมา อยู่ในตัวอำเภอไม่ว่าอย่างไรก็มีเงินทองอยู่บ้าง นางไม่ได้แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่เนื้อผ้าหยาบกระด้างอีกต่อไป บนร่างสวมชุดผ้าไหม ห่อหุ้มร่างกลมๆของนางจนดูแน่นหนามากขึ้น

พอเข้าประตูหน้าหมู่บ้านมาก็ดึงดูดสายตาคนไม่น้อย คนไม่น้อยที่เดินเข้าไปทักทายด้วยความอยากรู้ เฉินหลี่ซื่อไม่ได้สนใจคนเหล่านั้นสักนิด

เมื่อนางไปแล้ว ทุกคนต่างก็แบะปากพูดว่า “เฉินหลี่ซื่อเมื่อก่อนก็เป็นพวกหวังสูงแต่วิธีการต่ำช้า ตอนนี้มีเงินเข้าหน่อยก็ยิ่งได้ใจ”

“ใช่ ได้ยินว่าอยู่กับลูกชายคนรองในอำเภอ ไม่รู้ว่าทำงานอะไร”

สำหรับเรื่องนี้ เกรงว่าพวกเขาคงจะไม่ได้รับคำตอบตลอดกาล

ไม่มีบ้านหลังเก่า เฉินหลี่ซื่อก็ตรงไปที่บ้านของลู่ม่าน

ขณะเดียวกัน ลู่ม่านก็กำลังคิดเรื่องการทำนาของครอบครัวตนเอง ตำแหน่งของที่นาหนึ่งร้อยหมู่นั้นนางเคยเห็นแล้ว ห่างไกลจากหมู่บ้านไป่ฮัวมากโขอยู่

การจะเดินทางครั้งหนึ่งก็ไม่สะดวกเลย จะปลูกอะไรดีเล่า

ขณะที่กำลังใช้ความคิด เหอเยว่ก็เข้ามา สีหน้าราวกับเจอกับศัตรูเก่าแก่ “พี่เสี่ยวม่าน แม่เฒ่ามาแล้ว”

ลู่ม่านนิ่งอึ้ง “เจ้าว่าใครมานะ”

“ก็แม่เฒ่าไง”เหอเยว่พูด ในใจยังคงรู้สึกกลัว ต่อท่าทีอันหยิ่งยโสของเฉินหลี่ซื่อขณะที่ยังคงอยู่บ้านก่อนหน้านี้

ลู่ม่านจึงได้สติขึ้นมา “เจ้าหมายถึง……”

“เจ้าค่ะ”เหอเยว่พยักหน้า ขณะที่กำลังพูดคุยกัน เฉินหลี่ซื่อก็เดินเข้ามาแล้ว

ยังคงเหมือนแต่ก่อนไม่มีผิด เห็นทีช่วงที่ผ่านมาขณะไปอาศัยอยู่ในอำเภอได้ฟื้นฟูความมั่นใจของนางกลับคืนมาแล้ว ลู่ม่านกล้ำกลืนอารมณ์เอาไว้อย่างระอาใจ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันแน่