ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 575

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “แต่ท่านแม่น่ะสิ หลังจากข้าออกจากเมืองหลวงแล้ว ท่านต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ มีเวลาว่าง ข้าจะพาเด็กๆกลับมาเยี่ยมท่านแม่เจ้าค่ะ รอท่านพ่อไม่ยุ่งแล้ว ท่านแม่บอกท่านพ่อให้ส่งท่านแม่มาหาข้าเล่นสิเจ้าคะ”

“ได้เลย!” ฮูหยินกั๋วกงตอบตกลง “นอนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องเดินทางอีก”

ลู่ม่านก็ถึงลุกขึ้นเป่าเทียน จากนั้นก็ไปนอนข้างฮูหยินกั๋วกง

ดมกลิ่นที่เป็นของแม่โดยเฉพาะ คืนนี้ลู่ม่านหลับฝันดีมาก เหมือนได้กลับไปตอนเด็กอีกครั้ง ตอนนั้นนางยังอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า สิ่งที่ปรารถนามากที่สุดคือมีแม่เหมือนเด็กคนอื่นเขา

ตอนนี้ก็ห่างกันเป็นพันปี ความฝันของนางก็เพิ่งจะเป็นจริง

เช้าวันต่อมา รอลู่ม่านลุกขึ้นอีกที เสียงของฮูหยินกั๋วกงก็ดังขึ้นจากลานบ้านแล้ว

ถึงแม้จะไม่เห็น นางก็ต้องให้โมโม่พยุงไว้ แล้วตรวจดูข้าวของที่ลู่ม่านต้องใช้ระหว่างทาง

รอลู่ม่านล้างหน้าแปรงฟันแต่งตัวเสร็จ รถม้าก็ถูกยัดจนไม่มีที่ไว้แล้ว

แต่ฮูหยินกั๋วกงยังรู้สึกเสียดาย “รถม้าไม่เยอะ ของที่เตรียมไปไม่รู้ว่าใช้ได้หรือไม่? ถ้าระหว่างทางฝนตก พวกเจ้าต้องหาที่หลบเลยนะ อย่าตากฝนเด็ดขาด”

ลู่ม่านอดไม่ได้หัวเราะแล้วพูดว่า “ท่านแม่จัดข้าวของแบบนี้ ไปถึงชายแดนเป่ยจิ้งก็ยังมีเหลือเจ้าค่ะ”

“เจ้าลูกคนนี้! ไปชายแดนเป่ยจิ้งอะไรกัน?” ฮูหยินกั๋วกงบ่นพึมพำ

ตอนนี้ก็ไม่เช้าแล้ว ลู่ม่านพวกนางเตรียมขึ้นรถม้ากลับไป ฮูหยินกั๋วกงให้คนเอานมแพะของฉางเซิงออกมา ลู่ม่านทำอะไรไม่ได้จึงต้องรับไว้

รอรถขับออกจากตรอกซอยจวนกั๋วกง ลู่ม่านก๋อึ้งโล่งอก

ถ้ายังไม่ไปอีก เกรงว่าแม่ของจะยกทั้งจวนกั๋วกงออกมาแล้ว“”

เฉินจื่ออานยิ้มแล้วมองดูลู่ม่าน “เจ้าเปิดใจยอมรับการพึ่งพาครอบครัวก็ดีแล้ว”

“เจ้าก็รู้สึกว่าดีเหรอ? ข้าก็รู้สึกแบบนั้น ยังไงข้าจะไม่ไปไหนแล้ว ข้าจะใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าไปตลอดชีวิต...” พอพูดแบบนี้ออกไป สีหน้าที่ลู่ม่านมองเฉินจื่ออานก็ตื่นเต้นขึ้นมา

นางรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “แต่ถ้าไม่ดี งั้นกลับไปก็ใช่ว่าจะไม่ดี โลกของพวกเรา...”

ยังพูดไม่ทันจบ เฉินจื่ออานก็กอดลู่ม่านไว้จากด้านหลัง “ห้ามไปไหนนะ”

ชายหนุ่มที่ไม่กล้าแสดงออกมาตลอด กลับพูดด้วยน้ำเสียงที่น้อยใจ ลู่ม่านใจอ่อน “ทำไมเหรอ? ข้าแค่พูดเล่นๆเอง”

“พูดเล่นก็ไม่ได้ จะชาตินี้หรือชาติหน้า เจ้าก็ต้องเป็นแม่ของลูกข้า เป็นภรรยาของข้าเฉินจื่ออาน อย่าคิดจะหนีข้าไปเด็ดขาดนะ แม้แต่คิดก็ไม่ได้เชียว!”

ลู่ม่านเหนื่อยใจ “เจ้าชักจะเผด็จการเกินไปแล้วนะ? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นประธานจอมเผด็จการหรือไง!”

“ประธานจอมเผด็จการคืออะไร?” เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว

ลู่ม่าน “... ไม่มีอะไร แต่ถ้าเจ้าทำไม่ดีกับข้าเมื่อไหร่ ข้าจะไปไม่ได้เหรอ? ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

“เสี่ยวม่าน ข้าไม่ดีต่อเจ้ายังไง?” เฉินจื่ออานรีบพูด

ลู่ม่านเลิกคิ้วขึ้น “ดีหรือไม่ดี งั้นก็ต้องดูการกระทำของเจ้าแล้วกัน”

แต่ใครจะรู้ว่าเฉินจื่ออานจริงจังขนาดนี้ เขาชูนิ้วสาบาน “ข้าเฉินจื่ออาน ถ้าชาตินี้ไม่ดีต่อลู่ม่าน ขอให้ฟ้าผ่าตาย และไม่ตายดี...”

“พูดบ้าอะไรกัน?” ลู่ม่านรีบจับมือของเฉินจื่ออานลดลงมา “แค่ล้อเล่นเอง ถ้าเจ้ากล้าทำไม่ดีต่อข้า ข้าก็ไม่ต้องการให้เจ้าโดนฟ้าผ่าหรอก ข้าจะไปเอง”

“ได้!” เฉินจื่ออานพยักหน้า

นอกรถม้ามีเสียงฮือฮาดังขึ้น ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็ถึงหยุดคุย

ลู่ม่านเปิดม่านมองออกไปด้านนอก เพิ่งมาถึงหน้าประตูเมือง