ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 575

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “แต่ท่านแม่น่ะสิ หลังจากข้าออกจากเมืองหลวงแล้ว ท่านต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ มีเวลาว่าง ข้าจะพาเด็กๆกลับมาเยี่ยมท่านแม่เจ้าค่ะ รอท่านพ่อไม่ยุ่งแล้ว ท่านแม่บอกท่านพ่อให้ส่งท่านแม่มาหาข้าเล่นสิเจ้าคะ”

“ได้เลย!” ฮูหยินกั๋วกงตอบตกลง “นอนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องเดินทางอีก”

ลู่ม่านก็ถึงลุกขึ้นเป่าเทียน จากนั้นก็ไปนอนข้างฮูหยินกั๋วกง

ดมกลิ่นที่เป็นของแม่โดยเฉพาะ คืนนี้ลู่ม่านหลับฝันดีมาก เหมือนได้กลับไปตอนเด็กอีกครั้ง ตอนนั้นนางยังอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า สิ่งที่ปรารถนามากที่สุดคือมีแม่เหมือนเด็กคนอื่นเขา

ตอนนี้ก็ห่างกันเป็นพันปี ความฝันของนางก็เพิ่งจะเป็นจริง

เช้าวันต่อมา รอลู่ม่านลุกขึ้นอีกที เสียงของฮูหยินกั๋วกงก็ดังขึ้นจากลานบ้านแล้ว

ถึงแม้จะไม่เห็น นางก็ต้องให้โมโม่พยุงไว้ แล้วตรวจดูข้าวของที่ลู่ม่านต้องใช้ระหว่างทาง

รอลู่ม่านล้างหน้าแปรงฟันแต่งตัวเสร็จ รถม้าก็ถูกยัดจนไม่มีที่ไว้แล้ว

แต่ฮูหยินกั๋วกงยังรู้สึกเสียดาย “รถม้าไม่เยอะ ของที่เตรียมไปไม่รู้ว่าใช้ได้หรือไม่? ถ้าระหว่างทางฝนตก พวกเจ้าต้องหาที่หลบเลยนะ อย่าตากฝนเด็ดขาด”

ลู่ม่านอดไม่ได้หัวเราะแล้วพูดว่า “ท่านแม่จัดข้าวของแบบนี้ ไปถึงชายแดนเป่ยจิ้งก็ยังมีเหลือเจ้าค่ะ”

“เจ้าลูกคนนี้! ไปชายแดนเป่ยจิ้งอะไรกัน?” ฮูหยินกั๋วกงบ่นพึมพำ

ตอนนี้ก็ไม่เช้าแล้ว ลู่ม่านพวกนางเตรียมขึ้นรถม้ากลับไป ฮูหยินกั๋วกงให้คนเอานมแพะของฉางเซิงออกมา ลู่ม่านทำอะไรไม่ได้จึงต้องรับไว้

รอรถขับออกจากตรอกซอยจวนกั๋วกง ลู่ม่านก๋อึ้งโล่งอก

ถ้ายังไม่ไปอีก เกรงว่าแม่ของจะยกทั้งจวนกั๋วกงออกมาแล้ว“”

เฉินจื่ออานยิ้มแล้วมองดูลู่ม่าน “เจ้าเปิดใจยอมรับการพึ่งพาครอบครัวก็ดีแล้ว”

“เจ้าก็รู้สึกว่าดีเหรอ? ข้าก็รู้สึกแบบนั้น ยังไงข้าจะไม่ไปไหนแล้ว ข้าจะใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าไปตลอดชีวิต...” พอพูดแบบนี้ออกไป สีหน้าที่ลู่ม่านมองเฉินจื่ออานก็ตื่นเต้นขึ้นมา

นางรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “แต่ถ้าไม่ดี งั้นกลับไปก็ใช่ว่าจะไม่ดี โลกของพวกเรา...”

ยังพูดไม่ทันจบ เฉินจื่ออานก็กอดลู่ม่านไว้จากด้านหลัง “ห้ามไปไหนนะ”

ชายหนุ่มที่ไม่กล้าแสดงออกมาตลอด กลับพูดด้วยน้ำเสียงที่น้อยใจ ลู่ม่านใจอ่อน “ทำไมเหรอ? ข้าแค่พูดเล่นๆเอง”

“พูดเล่นก็ไม่ได้ จะชาตินี้หรือชาติหน้า เจ้าก็ต้องเป็นแม่ของลูกข้า เป็นภรรยาของข้าเฉินจื่ออาน อย่าคิดจะหนีข้าไปเด็ดขาดนะ แม้แต่คิดก็ไม่ได้เชียว!”

ลู่ม่านเหนื่อยใจ “เจ้าชักจะเผด็จการเกินไปแล้วนะ? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นประธานจอมเผด็จการหรือไง!”

“ประธานจอมเผด็จการคืออะไร?” เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว

ลู่ม่าน “... ไม่มีอะไร แต่ถ้าเจ้าทำไม่ดีกับข้าเมื่อไหร่ ข้าจะไปไม่ได้เหรอ? ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

“เสี่ยวม่าน ข้าไม่ดีต่อเจ้ายังไง?” เฉินจื่ออานรีบพูด

ลู่ม่านเลิกคิ้วขึ้น “ดีหรือไม่ดี งั้นก็ต้องดูการกระทำของเจ้าแล้วกัน”

แต่ใครจะรู้ว่าเฉินจื่ออานจริงจังขนาดนี้ เขาชูนิ้วสาบาน “ข้าเฉินจื่ออาน ถ้าชาตินี้ไม่ดีต่อลู่ม่าน ขอให้ฟ้าผ่าตาย และไม่ตายดี...”

“พูดบ้าอะไรกัน?” ลู่ม่านรีบจับมือของเฉินจื่ออานลดลงมา “แค่ล้อเล่นเอง ถ้าเจ้ากล้าทำไม่ดีต่อข้า ข้าก็ไม่ต้องการให้เจ้าโดนฟ้าผ่าหรอก ข้าจะไปเอง”

“ได้!” เฉินจื่ออานพยักหน้า

นอกรถม้ามีเสียงฮือฮาดังขึ้น ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็ถึงหยุดคุย

ลู่ม่านเปิดม่านมองออกไปด้านนอก เพิ่งมาถึงหน้าประตูเมือง

“คุณชายจวงกับหว่านถิงจวิ้นจู่ขอรับ!” คนขับพูดขึ้น

ลู่ม่านอึ้ง สองคนนั้นทำไมถึงอยู่ด้วยกันได้? หรูอวี่ที่อยู่ข้างๆได้ยินแล้วก็รีบชะโงกหัวออกไปดูทันที

วันก่อน หลังจากที่เฉินจื่ออานชนะ จวงลี่จ้งก็จากไปทันที ขนาดงานแต่งก็ยังไม่มาร่วมเลย

“ลองไปดูสิ” ลู่ม่านพูด

คนขับจอดไว้ข้างทาง เข้าไปใกล้แล้ว ทุกคนก็ถึงเห็นว่า ใบหน้าของจวงลี่จ้งดูโทรมมาก เขาดูไม่สดชื่นและหงอยเหงามาก

หรูอวี่ที่อยู่ข้างๆก็อดเป็นห่วงไม่ได้ นางมองชายที่รักด้วยสายตาที่เป็นกังวล

ขนาดลู่ม่านก็ยังอดไม่ได้ขมวดคิ้วเลย

พวกเขาเดินลงจากรถม้า เดินไปทำความเคารพหลี่หว่านถิง หลี่หว่านถิงยังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อน ไม่ยกตนข่มท่าน

ทั้งสองที่กำลังคุยกันอยู่ เพราะการมาของพวกเขา ทำให้ไม่สบายขึ้นมา

หลี่หว่านถิงก็พูดขึ้นก่อนว่า “พี่อาจ้งบอกว่าจะไปต่างแคว้น...”

“คุณชายจวง อย่าไปเลย!” หรูอวี่อดไม่ได้กล่าวห้าม

ได้ยินดังนั้น จวงลี่จ้งก็มองไปที่นาง หรูอวี่ก็ถึงรู้ตัวว่าตัวเองใจร้อนเกินไป นางจึงรีบอธิบายว่า “ระยะทางยาวไกล อันตรายเกินไปเจ้าค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ข้าไปกับพลเรือที่บ้าน”

นี่คือการอธิบายเหรอ? หรูอวี่รู้ว่า เขาไม่ได้พูดกับตัวเอง เพราะตอนที่เขาพูดนั้น เขามองหน้าลู่ม่านตลอด

ทั้งที่รู้ว่า ลู่ม่านไม่ได้เป็นห่วงเลย แต่เขาก็อดไม่ได้อยากจะพูดออกไป

“เฉินจื่ออาน พวกเราไปคุยกันหน่อยไหม?” จวงลี่จ้งพูดขึ้นกะทันหัน “ระหว่างเจ้ากับข้า ควรจะคุยกันตั้งนานแล้ว”

“ได้!” เฉินจื่ออานพยักหน้าตกลง ผู้ชายสองคนเดินห่างออกไป

หรูอวี่เดินตามจวงลี่จ้งอย่างไม่รู้ เดินได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดลง สายตาเหม่อมองแผ่นหลังของจวงลี่จ้งอยู่อย่างนั้น

ลู่ม่านถอนหายใจในใจ ข้างๆก็มีเสียงของหลี่หว่านถิงดังขึ้น “พี่ลู่ ทำไมพี่อาจ้งถึงอยากไปต่างแคว้น ที่จริงพี่ก็น่าจะรู้ดีแก่ใจนะ ถ้าเป็นไปได้ พี่ช่วยบอกเขาหน่อยได้ไหม? เขาอาจจะแก้ปมในใจได้ นี่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด เพราะยังไง พี่เป็นคนที่สำคัญที่สุดในใจเขานะ”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “เจ้ากำลังโทษข้าเหรอ?”

“ข้าไม่ได้โทษพี่นะ?” หลี่หว่านถิงยิ้มขมขื่น “ตั้งแต่เด็กข้าก็รู้ดีว่า ในใจของพี่อาจ้งมีคนรักอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าคนคนนั้นจะเป็นพี่ก็เท่านั้น อีกอย่าง ตอนนี้ข้ามีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ ข้าไม่อยากทำให้พี่อาจ้งต้องลำบากไปด้วย ยิ่งไปกว่านั้น ฝ่าบาทก็หาชายหนุ่มที่คู่ควรกับข้าได้แล้ว ข้าก็ตกลงไปแล้วด้วย”

“ใครเหรอ? ดีกับเจ้าไหม?” ลู่ม่านรีบถาม

หลี่หว่านถิงเป็นน้องสาวที่นางรักเสมอมา พอได้รู้ว่านางจะแต่งงาน ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะออกจากเมืองหลวงแล้ว

“เป็นคุณชายของจวนเฉิงเซี่ยง ก่อนหน้านั้นท่านแม่เคยบอกว่า ที่จริง ตอนแรกข้าคิดว่าไม่มีชะตาพรหมลิขิตต่อกัน ไม่คิดว่า ต่อมาหลังจากที่บ้านข้าเกิดเรื่อง เขาก็ดูแลข้าดีมาก...”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

“เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว” ลู่ม่านพยักหน้า “มีคนคอยรัก ดีกว่าการวิ่งตามนะ”

“อืม!” หลี่หว่านถิงพยักหน้า “ข้าแก้ปมในใจได้แล้ว ดังนั้นหวังว่าพี่อาจ้งจะแก้ปมในใจได้เหมือนกัน”

ว่าแล้ว เฉินจื่ออานกับจวงลี่จ้งก็เดินกลับมา

ไม่รู้ว่าทั้งสองไปพูดอะไรกัน ดูจะไม่มีปากเสียงอะไรกัน

คำบางคำ ที่จริงหลี่หว่านถิงไม่พูด ลู่ม่านก็รู้ว่าจะต้องพูดอะไรกับจวงลี่จ้ง หลังจากที่ตัดสินใจได้แล้ว ลู่ม่านก็ส่งลูกให้เฉินจื่ออานอุ้มต่อ “คุณชายจวง พวกเราคุยกันหน่อยเถอะ”