ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 246

หลังจากที่ผู้ดูแลคนนั้นพูดจบ ก็มีทหารวังที่ลาดตระเวนอยู่บริเวณนั้นพุ่งเข้ามาจากด้านนอกทันที

"เกิดอะไรขึ้น?"

“ผู้หญิงคนนี้ วางแผนชั่วคิดจะลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท!” ผู้ดูแลคนนั้นพูดอย่างเกรี้ยวกราด จนทำให้ทหารวังตื่นตระหนกอย่างยิ่ง ทำท่าจะพุ่งเข้าไปจับกุมลู่ม่าน

เด็กฝึกงานตัวน้อยคนเมื่อครู่ วิ่งถลาขึ้นไปข้างหน้าอย่างเหนือความคาดหมาย พุ่งเข้าไปขวางตรงหน้าลู่ม่าน “ท่านพี่ทหารทุกท่าน เกรงว่านี่คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่แล้ว!”

“บังอาจ!” ผู้ดูแลตวาดเสียงดัง “ถ้าหากฝ่าบาทเกิดเรื่องร้ายอะไรขึ้นมา เจ้าจะรับผิดชอบไหวรึ?”

“นี่…” เด็กฝึกงานตัวน้อยตกใจจนแข้งขาสั่นระริก แต่ก็ยังไม่ยอมหลีกทาง ลู่ม่านยิ้มให้เขาจาง ๆ ก่อนจะผลักเขาออกไป "ข้าไม่เป็นไรหรอก เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง"

จากนั้นจึงหมุนตัวไปมองทหารวังคนนั้น “หากเจ้าสงสัยว่าข้าลอบวางยาพิษฝ่าบาท ไม่สู้พาข้าไปพบฝ่าบาทเลยไม่ดีกว่าหรือ!”

“เจ้าบอกว่าจะไปพบฝ่าบาท ก็จะไปพบฝ่าบาทได้ตามใจชอบอย่างนั้นรึ?” ผู้ดูแลพูดพลางกัดฟันกรอด

เพิ่งสิ้นเสียงพูด หลิวกงกงก็เดินเข้ามาจากด้านนอก เมื่อเห็นว่าในห้องเครื่องเวลานี้วุ่นวายโกลาหลราวโรงละครก็ไม่ปาน ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่เพียงไม่นาน เขาก็นึกถึงจุดประสงค์ที่ตัวเองมาที่นี่ได้

เขารีบเดินไปหาลู่ม่านแล้วพูดว่า “เร็วเข้า รีบตามข้าไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท”

ทหารวังเห็นดังนั้น ก็รีบร้องเตือน "หลิวกงกง ผู้หญิงคนนี้วางแผนลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท!"

หลิวกงกงถูกทำให้ตกใจแทบแย่แล้ว “พูดจาเหลวไหลไร้สาระอะไรของเจ้า?”

“ผู้ดูแลเป็นคนพูดขอรับ!” ทหารวังเอ่ยตอบ

หลิวกงกงปรายตามองไปที่ผู้ดูแลห้องเครื่องคนนั้นแวบหนึ่ง "รออีกเดี๋ยวค่อยกลับมาคิดบัญชีกับเจ้า! ไปกันเถอะ แม่นางลู่ รีบตามข้าไปเร็วเข้า"

เด็กฝึกงานตัวน้อยคนนั้นรีบวิ่งขึ้นมาข้างหน้า ร้องเรียกว่า "ท่านอาจารย์ ...... "

ลู่ม่านถูกคำเรียกของเขาทำให้เกิดความรู้สึกซาบซึ้งใจขึ้นมา ก็แค่สอนเขาทำอาหารไปไม่กี่อย่าง นางก็กลายเป็นอาจารย์ที่น่าเคารพนับถือไปเสียแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอก” ลู่ม่านพูดจบ ก็เดินตามหลิวกงกงออกไปทันที

งานเลี้ยงครั้งนี้จัดขึ้นพระตำหนักขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ลู่ม่านเพิ่งจะก้าวเข้าประตูไป ก็ได้กลิ่นหอมฉุนของแป้งที่เป็นเครื่องสำอางชนิดหนึ่งลอยมาเตะจมูก นางเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว จึงได้เห็นพระสนมในวังหลังกลุ่มหนึ่ง

โดยพื้นฐานแล้วประวัติศาสตร์ราชวงศ์ไหน ๆ ก่อนหน้านี้ที่ผ่านมา ก็ล้วนแล้วแต่มีผู้หญิงเป็นพระสนมและไทเฮา แต่สิ่งที่ทำให้ลู่ม่านพูดไม่ออกก็คือ ที่นี่ถึงกับมีผู้ชายอยู่ด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นคือ กระทั่งผู้ชายก็ยังทาแป้งแต่งหน้าด้วย! ดูท่าทางแล้วเหมือนว่าน่าจะเป็นคนในวังหลังของราชวงศ์นี้อยู่แล้ว ที่แท้การเป็นฮ่องเต้หญิง ก็สามารถมีคนงามสามพันคนในวังหลังได้เหมือนกันนี่เอง!

มิน่าล่ะ ถึงได้มีคนมากมายขนาดนั้นอยากจะเป็นฮ่องเต้

เดิมทียังคิดอยากดูต่ออีกสักหน่อย แต่เสียงดุของหลิวกงกงพลันดังขึ้นที่ข้างหูว่า "ก้มหน้าลง!"

ลู่ม่านรีบก้มหน้าลง เดินตามหลังหลิวกงกงตรงไปข้างหน้า ก่อนจะค้อมกายคำนับแบบเต็มพิธี

“ฝ่าบาท แม่นางลู่มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลิวกงกงทูลรายงาน

ในที่สุดเสียงพูดคุยจอแจราวนกกระจอกแตกรังโดยรอบก็หยุดลง ลู่ม่านรับรู้ได้ว่ามีดวงตาหลายคู่กำลังจับจ้องมองมาที่ตัวเอง นางยืดเหยียดแผ่นหลังขึ้นตรงแบบไม่รู้ตัว หวังจะให้ตัวเองดูเป็นธรรมชาติขึ้นอีกหน่อย

บรรยากาศเงียบสงัดไปชั่วขณะ ประโยคที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมาของฮ่องเต้ประโยคหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านบน "มอบรางวัล!"

บรรยากาศโดยรอบพลันผ่อนคลายลงทันที ทุกคนต่างปล่อยเสียงที่กักเก็บไว้ในลำคอ พูดชมเชยไม่ขาดปากว่า “นี่คงจะเป็นแม่นางลู่ที่ทำอาหารมื้อเที่ยงวันนี้ใช่หรือไม่? ข้าถึงว่าทำไมวันนี้อาหารรสชาติต่างไปจากทุกทีที่เคยกิน! รสชาติไม่เลวเลยจริง ๆ”

“นั่นสิ ฝ่าบาททรงปราดเปรื่องยิ่งนัก!”

ลู่ม่านอดบ่นในใจไม่ได้ว่า วังแห่งนี้ช่างเต็มไปด้วยพวกคนฉลาดเอาตัวรอดซะจริง ๆ เชียว ถ้าไม่ใช่เพราะฝ่าบาทตรัสว่าให้มอบรางวัล พวกเขาคงไม่กล้าพูดว่าอาหารของนางอร่อยอย่างแน่นอน

อันที่จริง มันใช่เหตุผลที่ว่าอาหารของนางอร่อยซะที่ไหนล่ะ ?แค่เพราะฝ่าบาทชอบมันก็เท่านั้นเอง

"เงยหน้าขึ้นมาให้ข้าดูหน่อยซิ" จู่ ๆ ท่ามกลางเสียงพูดจาออดอ้อนออเซาะทั้งหลาย พลันปรากฏน้ำเสียงที่เมตตาและอ่อนโยนดังขึ้น