ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 280

เป็นของขวัญที่ส่งมาจากบ้านใหญ่ ความจริงตาแก่เฉินสามารถทำได้ถึงขนาดนี้ ลู่ม่านไม่คาดคิดเลย ในฐานะที่เป็นครอบครัวสามีคนก่อน เขาคงเห็นแก่หน้าเหอฮัว

มารยาทนี้ ถือว่าเหมาะสมแล้ว

“สือซ่วน ทานข้าวที่นี่ก่อนแล้วค่อยกลับไหม?” หลิวซื่อพูดทักทาย เมื่อก่อนตอนที่อยู่บ้านใหญ่ หลิวซื่อก็ชื่นชอบเฉินสือซ่วนมาก

“ไม่ดีกว่าน้ารอง ข้ากลับมาในครั้งนี้เพราะมีธุระ จึงต้องกลับแล้ว” เฉินสือซ่วนพูดเสร็จ คนก็เดินจากไปไกลแล้ว

หลิวซื่อจึงจำต้องถอยกลับมา แล้วก็มองดูถนนด้านนอกที่ว่างเปล่าอีกครั้ง นางถอนหายใจแล้วก็พูดขึ้นว่า “ช่างเถอะ ป่านนี้แล้ว คงไม่มีใครมาแล้ว ทุกคนนั่งลงทานข้าวเถอะ”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว ที่จริงหลิวซื่อมีชื่อเสียงที่ดีในหมู่บ้าน แต่ที่คนในหมู่บ้านไม่มา คงเพราะเห็นแก่หน้าบ้านเฉิน หากพวกเขามาแล้ว ทางบ้านเฉินจะคิดยังไง?

ลู่ม่านถอนหายใจ แล้วก็ทำได้เพียงชักชวนทุกคนมานั่งลง

อาหารอร่อยมาก หลี่หว่านถิงพูดชมไม่ขาดคำ

เหยาซื่อกับเฉินเหมยเซียงก็ให้ความสนับสนุนอย่างมาก พูดชมอย่างไม่ขาดคำ หลิวซื่อเห็นแล้วก็ค่อยยิ้มหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดกับเหอฮัวว่า “ไป ไปเอาแก้วมาให้พวกเราหน่อย วันนี้แม่จะดื่มกับพวกป้ากับพี่สาวสักแก้ว”

เป็นครั้งแรกที่เหอฮัวเห็นหลิวซื่อหาญกล้าแบบนี้ จึงก็ดีใจอย่างมาก

รอเมื่อเหอฮัวเอาแก้วมา หลิวซื่อรินเหล้าให้กับทุกคน ยกขึ้นมาดื่มเองก่อนหนึ่งแก้วแล้วก็พูดขึ้นว่า “ขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงานเลี้ยงฉลองขึ้นบ้านใหม่ของข้า”

ทุกคนต่างก็ดื่มหนึ่งคำเพื่อเป็นการตอบรับ เหยาซื่อพูดขึ้นมาอย่างเสียงดังว่า “ล้วนเป็นผู้หญิง ทุกคนต่างรู้ดีแก่ใจ”

หลิวซื่อพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่เหยาพูดถูก แต่ตอนนี้ข้าเข้าใจอะไรแล้วอย่างมากมาย ต่อไปข้าจะไม่อ่อนแอเหมือนอย่างเมื่อก่อนแบบนั้น ข้าจะต้องดูแลเหอฮัวได้เป็นอย่างดี หาคู่ครองที่ดีให้เขาในอนาคต”

“เช่นนี้ดี” ลู่ม่านยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้น สิ่งที่นางกลัวก็คือ หลิวซื่อไม่เห็นใครมาแล้วจะส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นคงจะเป็นเรื่องแย่ ยังดีที่นางเปลี่ยนแปลงไปแล้ว

พวกเขาหลายคนทานด้วยกันอยู่โต๊ะเดียว อีกด้านยังมีกับข้าวมากมายวางอยู่บนโต๊ะไม่มีใครแตะต้อง ลู่ม่านคิดไปคิดมา แล้วก็พูดเสนอความคิดเห็นกับเหยาซื่อว่า “พี่เหยา เจ้ากับเหมยเซียงแบ่งกันไปคนละหน่อย เอาไปเลี้ยงทุกคนในโรงงานเป็นอาหารมื้อค่ำ ถือว่าพี่หลิวเลี้ยง ไม่มีอะไร ให้ทุกคนทานได้อย่างไรไม่ต้องเป็นกังวล”

เติมบนโลกนี้ก็มีว่าทานข้าวของคนอื่น ท่าทีก็อ่อนลง จะยอมทำตามอีกฝ่ายอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ต่อให้ครั้งนี้พวกเขาไม่มา หลังจากทานข้าวแล้ว ในใจทุกคนยังไงก็จะคิดถึงหลิวซื่อ ต่อไปอยู่ด้วยกันในหมู่บ้านนี้ จะกระทำต่อกันเกินไปก็ไม่ได้

เหยาซื่อรีบพูดขึ้นมาอย่างเห็นด้วยทันทีว่า “เสี่ยวม่าน ความคิดนี้ไม่เลว ข้าจะรีบเรียกคนมาเอาไป”

“ข้าก็เอา” เฉินเหมยเซียงพูดขึ้นมา

สุดท้ายยังเหลืออีกนิดหน่อย ลู่ม่านจึงสั่งคนเอาไปที่โรงงานบะหมี่สำเร็จรูป

รอหลังจากเก็บกวาดทำความสะอาดเสร็จแล้ว พวกเฉินเหมยเซียงต่างก็ไปทำงานแล้ว เหอฮัวก็ตามไปด้วย ลู่ม่านค่อยพูดกับหลิวซื่อ เรื่องที่จะทำตุ๊กตาหมีน้อยให้กับหลี่หว่านถิง

ตอนนี้หลิวซื่ออยู่บ้าน ทำการผลิตสินค้ามีระดับอยู่ในบ้านทุกวัน ฝีมือของนางยิ่งอยู่ก็ยิ่งดีขึ้นแล้วด้วย

หลังจากหลี่หว่านถิงเข้าไปแล้ว มองเห็นหมีสวยน่ารักมากมายขนาดนั้น ทันใดนั้นก็ชื่นชอบตุ๊กตาเคธี่ขึ้นมา ที่จริงเคธี่ต้องทำเป็นสีชมพู แต่ว่าน่าเสียดาย ไม่มีขนสีชมพู

ลู่ม่านจึงจำต้องใช้คนกระต่ายสีขาวทำ แล้วก็ใช้ผ้าสีชมพูมาทำเป็นโบ

หลี่หว่านถิงรักชอบอย่างมาก สุดท้ายก็เอาตุ๊กตาเคธี่ที่หลิวซื่อเพิ่งทำเสร็จไปแล้ว