ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 281

หลังจากเตรียมตัวพร้อม จวงลี่จ้งและคนอื่น ๆ ก็มาถึงแล้ว เฉินจื่ออานแบกตะกร้าแล้ววางทุกอย่างลงในตะกร้า

ก่อนที่ทุกคนจะค่อยๆ เดินตรงขึ้นไปบนภูเขา

ตอนนี้เป็นช่วงเดือนแปด อากาศบนภูเขาค่อนข้างเย็นสบาย ถือเป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดของปี มีดอกไม้เบ่งบานจนทั่ว และมีกลิ่นหอมของดอกไม้โชยไปทั่วทุกหนทุกแห่ง

ทุกคนเดินๆ หยุดๆ หลี่หว่านถิงยังสั่งให้เสี่ยวหมิ่นเด็ดดอกไม้ป่าที่ไม่รู้จักมาจำนวนมาก

เพราะลู่ม่านมีเรื่องครุ่นคิดในใจ ดังนั้นพวกเขาจึงตรงไปยังที่ที่ลู่ม่านเคยมาเก็บดอกเก๊กฮวยป่า แต่ที่น่าเสียดายที่อยู่ใกล้ขอบเขา อุณหภูมิบริเวณนั้นค่อนข้างสูง ดังนั้นดอกเก๊กฮวยป่าจึงยังไม่บาน

พวกเขาจึงต้องเดินหน้าต่อ เดินอยู่เกือบทั้งเช้า พอถึงตอนเที่ยง ถึงได้เห็นดอกเก๊กฮวยป่าที่เบ่งบานจนทั่ว

ตรงกับที่ ทุกคนเองก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน

ลู่ม่านบอกให้เฉินจื่ออานหยิบผ้าฝ้ายออกมาจากตะกร้า แล้วเอาข้าวปั้นกับผลไม้ที่เตรียมมาด้วยออกมา

รูปแบบนี้ หลี่หว่านถิงรู้สึกแปลกใหม่มาก “พี่ลู่ม่าน พี่เตรียมมาเป็นพิเศษหรือ ข้ายังไม่เคยกินข้าวในป่าแบบนี้เลย รู้สึกน่าสนใจมาก”

ลู่ม่านพยักหน้า “ในเมื่อจะออกมาเที่ยวเล่น แน่นอนว่าต้องเตรียมอาหารมาบ้าง”

เฉินจื่ออานเห็นว่ามีของกินไม่มาก ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “เมื่อตะกี้ตอนที่เดินมาที่นี่ ข้าเห็นว่าอาจมีไก่ป่าอยู่ทางนั้น เดี๋ยวข้าไปล่ากลับมา”

เมื่อเช้า เฉินจื่ออานนำธนูและลูกธนูมาด้วย ลู่ม่านมองดูดินที่เปียกชื้น คิดว่าบนเขาฝนคงเพิ่งตก อาจมีพวกเห็ดบ้าง จึงพูดว่า “จื่ออาน เดี๋ยวข้าไปกับเจ้าด้วย”

“ให้ข้าไปดีกว่า!” จวงลี่จ้งพูดขึ้นมากะทันหัน “เจ้ากับจวิ้นจู่อยู่รอที่นี่”

พอเห็นการแสดงออกของจวงลี่จ้ง ลู่ม่านก็เข้าใจทันที จึงพูดว่า “ทำเช่นนี้ไม่ดีหรอก ถ้าจวิ้นจู่กับข้ารออยู่ที่นี่ แล้วเกิดอะไรขึ้น พวกเราที่เป็นแค่หญิงสาวผู้อ่อนแอ กลัวว่าจะไม่ปลอดภัย...”

ลู่ม่านพูดจบ จึงเห็นสีหน้าเก้ๆ กังๆ ของจวงลี่จ้ง บางทีในใจของเขาคงจะบ่นว่า หญิงสาวที่สามารถล้มคนได้ด้วยมือเปล่า มาบอกว่าตัวเองเป็นหญิงสาวผู้อ่อนแออย่างนั้นหรือ?

แต่ว่า สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่พยักหน้ารับ

ลู่ม่านหันกลับมาขยิบตาให้หลี่หว่านถิง แล้วตามเฉินจื่ออานออกไป

ทั้งสองเดินไปตามเส้นทางที่เฉินจื่ออานเคยมาล่าสัตว์ ตอนนี้ สถานการณ์บนภูเขาลูกนี้ลึกลับกว่าเมื่อก่อนมาก สาเหตุหลักมาจากเมื่อก่อนมีชาวบ้านมาล่าสัตว์บนภูเขาเป็นจำนวนมาก แต่ตอนนี้เพราะมีโรงงานในหมู่บ้านไป่ฮัว สภาพชีวิตของทุกคนจึงดีขึ้นมาก จึงมีชาวบ้านขึ้นมาล่าสัตว์บนภูเขาน้อยลงแล้ว

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ลู่ม่านก็เห็นเห็ดโคนจำนวนมาก เห็ดโคนที่มีคุณค่าทางโภชนาการสูง อีกทั้งรสชาติก็อร่อยมากด้วย

ลู่ม่านรีบเดินไปนั่งลงเพื่อเก็บเห็ดโคน เฉินจื่ออานแบกตะกร้าที่เขาแบกขึ้นเขามาด้วย พอดีกับใช้ใส่เห็ดโคนพอดี

ทั้งสองเดินตรงไปข้างหน้าต่อ ลู่ม่านจึงเจอเห็ดหูหนูและเห็ดชนิดอื่นอีกหลายชนิด ผิดกับเฉินจื่ออาน อาจเป็นเพราะวันนี้โชคของเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จึงล่าสัตว์อะไรไม่ได้เลย

ลู่ม่านจึงพูดว่า “เรากลับกันเถอะ แค่ซุปเห็ดก็น่าจะได้แล้ว”

เพิ่งพูดจบ เฉินจื่ออานก็พูดขึ้นมากะทันหัน “อย่าเพิ่งขยับ!”

ลู่ม่านยืนนิ่งทันที จากนั้นก็มีเสียง "ชึก" ดังขึ้นมา แล้วลูกธนูก็พุ่งออกไป และไก่ป่าที่เดินอยู่บริเวณด้านหลังลู่ม่านก็ล้มลงบนพื้นทันที

ไม่ว่าจะดูกี่ครั้ง ลู่ม่านก็อดที่จะชื่นชมฝีมือการยิงธนูของเฉินจื่ออานไม่ได้

“จื่ออาน เจ้านี่สุดยอดไปเลย!” ลู่ม่านพูดยิ้มๆ

เฉินจื่ออานหัวเราะอย่างเขินอาย “สำเร็จ คราวนี้เราก็ได้ซุปไก่ใส่เห็ดแล้ว”

ทั้งสองเดินกลับไปด้วยกัน ลู่ม่านพูดขึ้นมาแต่ไกล “พวกเรากลับมาแล้ว”

แต่ว่า กลับไม่มีใครตอบกลับมาเลย พอทั้งสองเดินไปถึงพบว่า มีเพียงผ้าฝ้ายและของที่เตรียมไว้เท่านั้นที่ยังคงอยู่บนพื้น แต่ทั้งสามคนกลับหายไป

แต่ใครจะรู้ ลู่ม่านแค่เอ่ยถามออกมา หลี่หว่านถิงก็หน้าแดงก่ำทันที

ลู่ม่านมองขากางเกงของหลี่หว่านถิงที่ยังเปิดเผยอยู่ด้านนอกอย่างสงสัย ก่อนจะเข้าใจในทันที ในสมัยโบราณขาและเท้าของหญิงสาวไม่สามารถเปิดให้ใครเห็นได้ แต่ตอนนี้จวงลี่จ้งไม่เพียงแต่เห็แล้ว แต่ยังสัมผัสแล้วด้วย...

ก่อนจะมองไปอีกด้าน พ่อหนุ่มซื่อบื้อของตนเองยังหันหลังให้ด้านนี้อยู่เลย ลู่ม่านจึงรีบดึงขากางเกงของหลี่หว่านถิงลงอย่างรวดเร็ว

“ข้าไม่ได้ว่านะ เมื่อตะกี้ใครเป็นคนดึงขากางเกงให้เจ้า...” นางยอมรับว่านางจงใจ หลังจากพูดออกมาแบบนี้ จวงลี่จ้งที่พยายามทำท่าทีสงบนิ่ง ใบหูก็เริ่มแดงก่ำเช่นกัน

“พี่ลู่ม่าน!” หลี่หว่านถิงเอ่นเรียกด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“เอาล่ะ ข้าล้อเล่น ข้าแค่อยากถามว่างูตัวนั้นยังอยู่ไหม”

“หะ? พี่ต้องการงูตัวนั้นไปทำอะไร?” หลี่หว่านถิงเอ่ยถามด้วยความตกใจ

“แน่นอนว่าเอามาล้างแค้นให้จวิ้นจู่ไง! หรือว่าจวิ้นจู่ ไม่อยากล้างแค้นบ้าง?” ลู่ม่านยิัม

“แน่... แน่นอนข้าก็อยากล้างแค้น!” หลี่หว่านถิงพูด

“ข้าจะไปเอามันมา!” จวงลี่จ้งรีบพูด แล้วเดินหนีไป ลู่ม่านรีบเรียกเฉินจื่ออาน “จื่ออาน เจ้าไปช่วยคุณชายจวงเอางูไปจัดการทำความสะอาดมา”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “แต่ว่าทางนี้…”

“ทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง!” ลู่ม่านพูดยิ้มๆ “ทางนั้นมีหญ้าที่งูกลัว ทางนี้ไม่มีงูแล้วแน่นอน!” หญ้าที่งูกลัวที่ลู่ม่านพูดที่จริงแล้วก็คือต้นฟ้าทะลายโจรหรือหญ้ากันงูนั่นเอง ส่วนใหญ่ถ้าเห็นสิ่งนี้ในป่า บริเวณนั้นก็จะไม่มีงู ทั้งหมดนี้ได้มาจากประสบการณ์ของชาวบ้าน

เฉินจื่ออานถึงได้โล่งอก และเดินตามจวงลี่จ้งไป

หลังจากที่ทั้งสองจากไป ลู่ม่านก็เอ่ยถามหลี่หว่านถิง ทำไมถึงออกไปคนเดียว? แล้วโดนงูกัดได้อย่างไร?