ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 279

ให้เฉินจื่ออานอยู่เป็นเพื่อนจวงลี่จ้ง แล้วลู่ม่านก็รีบไปที่ห้องรับแขก

หลี่หว่านถิงกำลังร้องห่มร้องไห้อยู่ที่นั่น แต่ว่ายังดี เสื้อผ้ากับหน้าตาล้วนเปลี่ยนจัดการเรียบร้อยแล้ว เห็นลู่ม่านเข้ามา เสี่ยวหมิ่นเดินมาหาลู่ม่านเหมือนอย่างถูกนิรโทษกรรม

“แม่นางลู่ รีบช่วยปลอบจวิ้นจู่ด้วยเถอะ”

ลู่ม่านก็ปวดหัว ถึงแม้นางก็เป็นผู้หญิง แต่นางก็ไม่ชอบผู้หญิงร้องไห้ โดยเฉพาะ การที่ถูกคนที่ตนเองรักเห็นตนเองในสภาพแบบนี้.....

ลู่ม่านอยากจะช่วยแต่ก็จนใจ

พูดปลอบอยู่สักพัก ก็ไม่ได้ผลอะไร จู่ๆ ลู่ม่านก็คิดอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็พูดขึ้นว่า “ที่จริง ไม่แน่ว่าคุณชายจวงอาจจะมองไม่เห็นเจ้าล่ะ?”

“จริงหรือ?” หลี่หว่านถิงเงยหัวขึ้น

“จริง” ลู่ม่านพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เมื่อกี้เจ้าดำไปทั้งตัว ผมเพ้าก็ระเบิด เพียงแค่เหลือบมอง คุณชายจวงจะเห็นเจ้าได้อย่างไร.....”

สุดท้าย ลู่ม่านยังพูดไม่เสร็จ หลี่หว่านถิงยิ่งร้องไห้อย่างเจ็บปวด พร้อมพูดขึ้นว่า “ผมเพ้าระเบิด......”

“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ใช่ ข้าหมายความว่า สภาพของเจ้าเมื่อกี้ดูแปลกใหม่แหวกแนว”

“แปลกใหม่แหวกแนว?” หลี่หว่านถิงยังคงไม่ยอม

ลู่ม่าน “...... ที่สำคัญไม่ใช่ตรงที่จวงลี่จ้งมองไม่เห็นเจ้าหรือ?”

“ดูเหมือนจะใช่” หลี่หว่านถิงค่อยเช็ดน้ำตาให้แห้ง เผยรอยยิ้ม แต่ไม่ช้านางก็พูดขึ้นอีกว่า “หากพี่อาจ้งถามขึ้นมาว่า หญิงบ้าเมื่อกี้คนนั้นเป็นใคร? จะตอบว่าอย่างไร?”

ลู่ม่าน “……”

เสี่ยวหมิ่นที่อยู่ด้านข้าง พูดขึ้นว่า “จวิ้นจู่ ไม่ต้องกลัว หากคุณชายจวงถามขึ้นมา พวกเราก็แค่บอกชื่อไปเรื่อยก็พอแล้ว ผู้หญิงในบ้านไม่ได้มีเจ้าเพียงคนเดียว นอกจากแม่นางลู่ ก็ยังมีเหอเย่วไม่ใช่หรือ?”

“เกรงว่าเหอเย่วคงไม่เหมาะมั้ง? รูปร่างลักษณะของนางกับแม่นางลู่แตกต่างกัน คนที่เหมือนหว่านถิงมี.....”

เมื่อพูดสร็จ ลู่ม่านกับหลี่หว่านถิงต่างหันไปมองเสี่ยวหมิ่น แล้วต่างก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่พอใจ

เสี่ยวหมิ่น “.......” นี่เป็นการเรียกว่ายกหินขึ้นมาแต่กลับหล่นทับขาตัวเอง?

ได้ยินว่าจวงลี่จ้งจะอยู่ทานข้าว หลี่หว่านถิงก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง จะต้องช่วยลู่ม่านล้างผัก ลู่ม่านยังจะกล้าหรือ? จึงจำต้องให้เสี่ยวหมิ่นอยู่กับนางด้วย

เป็นครั้งแรกที่เตรียมหม้อไฟคู่ เพื่อเป็นการดูแลจวงลี่จ้งกับหลี่หว่านถิงที่ทานเผ็ดน้อยมาตลอด

บนโต๊ะอาหาร สายตาของหลี่หว่านถิง จ้องมองดูจวงลี่จ้งอยู่ตลอด สุดท้ายแม้แต่เฉินจื่ออานที่ใสซื่อ ยังเห็นถึงความผิดปกติ แต่จวงลี่จ้งก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อทานไปแล้วครึ่งหนึ่ง จวงลี่จ้งก็ขอตัวกลับแล้ว

หลี่หว่านถิงคิดไปคิดมาแล้วก็ต่างออกไป เมื่อเสี่ยวหมิ่นกำลังเตรียมที่จะตามไปด้วย ลู่ม่านหันไปส่ายหัวให้กับนาง บางที ควรที่จะให้พวกเขาทั้งสองคนมีโอกาสที่จะได้อยู่ด้วยกันเป็นการส่วนตัวบ้าง?

ไม่รู้ว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน หลังจากกลับมา หลี่หว่านถิงเหมือนยิ่งมีความสุข

ลู่ม่านค่อยวางใจ แสดงว่าจวงลี่จ้งคนนี้ ก็ไม่ใช่ไม่แข็งทื่อ มีความพัฒนา ค่อยเป็นเรื่องที่ดีที่สุด

เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่ม่านคิดขึ้นมาได้ว่า วันนี้เป็นวันกินเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ของหลิวซื่อ ตื่นขึ้นมาแต่เช้าก็รีบเตรียมของขวัญ จากนั้นก็เอาออกมาห่อให้เรียบร้อย

ในขณะที่เตรียมจะออกเดินทาง หลี่หว่านถิงก็มาแล้ว เสี่ยวหมิ่นที่อยู่ด้านหลังหอบกล่องไว้หนึ่งอัน พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่ลู่ ข้าจะไปพร้อมกับเจ้า”

“ที่จริงไม่ไปก็ได้” ลู่ม่านพูดขึ้น ยังไงจวิ้นจู่ก็เป็นเพียงแขกในบ้าน ไม่จำเป็นจะต้องไปเปิดหูเปิดตาด้วยเหตุนี้

“ข้าจะไป” หลี่หว่านถิงพูดขึ้นอย่างมุ่งมั่นว่า “เมื่อวานหลังจากที่เจ้าเล่าเรื่องของหลิวซื่อให้ข้าฟัง ข้านับถือนางอย่างมาก ที่มีความกล้าเช่นนี้ นางเป็นเพียงหญิงชาวสวนคนหนึ่ง ก็มีความกล้าหาญเช่นนี้ กล้าที่จะตัดสินใจเลือกชีวิตทางเดินของตนเอง แต่ผู้หญิงภายในวังมากมายยิ่งน่าสงสาร ทำได้เพียงอดทนอดกลั้นไว้ ดังนั้นข้าจึงนับถือนางอย่างมาก”