ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 278

เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหลิวซื่อ ล้วนเต็มไปด้วยความคาดหวังในอนาคต นี่ถือเป็นเรื่องที่ดี ลู่ม่านจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะไปห้าม

เพียงถามขึ้นว่า “จะเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่วันไหน?”

“วันนี้ค่ำแล้ว พรุ่งนี้ละกัน” หลิวซื่อพูดขึ้น

“งั้นดี พรุ่งนี้เช้าข้าจะไปช่วยเจ้า” ลู่ม่านยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้น แล้วก็สั่งคนไปส่งหลิวซื่อ ลู่ม่านค่อยพาหลี่หว่านถิงเข้าไปภายในลาน

เดิมลู่ม่านให้เหอเย่วช่วยจัดเตรียมห้องรับแขกอีกห้องหนึ่งให้หลี่หว่านถิง ที่ไหนได้ หลี่หว่านถิงจะพักอยู่ห้องตรงข้ามลู่ม่านให้ได้ เป็นถึงจวิ้นจู่คนหนึ่งแต่ไม่รังเกียจห้องที่เพิ่งมีคนเคยพัก

ลู่ม่านจึงต้องใช้ให้เหอเย่วเก็บกวาดห้องอีกครั้ง เปลี่ยนเป็นผ้าห่มไหมที่เอามาจากเมืองหลวงเมื่อครั้งก่อนให้นางใช้

ตอนที่ดื่มชา หลี่หว่านถิงถามขึ้นมาอย่างแปลกใจว่า “หลิวซื่อเมื่อกี้คนนั้น ทำไมถึงมาอยู่บ้านเจ้า?”

ลู่ม่านคิดไปคิดมา แล้วก็เล่าให้หลี่หว่านถิงฟังอย่างคร่าวๆ หลี่หว่านถิงฟังแล้วก็โกรธอย่างมาก พร้อมพูดขึ้นว่า “มีผู้ชายแบบนี้ด้วย? เกินไปแล้วนะ หากข้าเจอ ข้าจะถลอกหนังเขาให้ได้”

ลู่ม่านหัวเราะ แล้วก็พูดขึ้นว่า “เป็นผู้หญิง อย่าหยาบคายขนาดนั้น”

“ข้าพูดความจริง” หลี่หว่านถิงพูดขึ้นมาอย่างจริงจังว่า “ตระกูลใหญ่อย่างเราถึงจะมีเมียน้อยสามสี่คน แต่ก็ไม่มีทางรักเมียน้อยจนทำร้ายเมียหลวง เมียหลวงยังไงก็เป็นเมียหลวง หากเลื่องลือออกไป จะถูกคนอื่นดูถูก แม้แต่ในราชสำนักก็จะถูกตำหนิ”

เรื่องนี้ลู่ม่านก็เคยได้ยินมาบ้าง แต่แล้วยังไงล่ะ? เมียหลวงที่สูงส่งแค่ไหน ก็ยังต้องทนดูคนรักของตนเองไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ต่อให้มีสถานะดีแค่ไหน ก็ยากที่จะซ่อนความว่างเปล่าภายในใจ?

แต่ลู่ม่านไม่ได้พูดออกมา ยังไงก็ไม่เหมาะกับยุคสมัย

นั่งอยู่สักพัก แล้วลู่ม่านก็เตรียมตัวไปทำกับข้าวเย็น หลี่หว่านถิงฟังแล้วก็สนใจอย่างมาก พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่ลู่ม่าน ข้าก็จะไปช่วยพี่”

“อ๋า?” ลู่ม่านพูดขึ้นมาอย่างลังเลว่า “เจ้าทำกับข้าวเป็นไหม?”

“ทำไมข้าจะทำไม่เป็น” หลี่หว่านถิงพูดไปด้วย ส่งสายตาให้กับสาวใช้ที่อยู่ด้านหลังไปด้วย สาวใช้ไม่รู้จะทำยังไง ในที่สุดก็หุบปาก ลู่ม่านไม่รู้จะทำยังไง หลังจากเห็นนางมุ่งมั่นขนาดนั้น ก็พยักหัว

สุดท้ายเพิ่งมาถึงห้องครัวสามนาที.....

“อ๋า” หลี่หว่านถิงกรีดร้องขึ้นมา ลู่ม่านรีบกระโจนเข้าไป มีควันไฟฟุ้งกระจาย

หลี่หว่านถิงนั่งอยู่ด้านหลังควันไฟ ผมดำหน้าดำไปหมด ไม่มีความเป็นจวิ้นจู่ คุณหนูผู้ดีอีกเลย ที่จริงนางตกใจกับไฟที่ลุกไหม้รุนแรง

ลู่ม่านรีบเอากะละมังไปตักน้ำมาราด ไฟที่ลุกไหม้ดีบลง ลู่ม่านค่อยโล่งอก แล้วค่อยดึงหลี่หว่านถิงออกมาจากในครัว

“ไม่เป็นไร?” ลู่ม่านพิจารณาดูนาง เสี่ยวหมิ่นสาวใช้ของนางก็ตกใจจนอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “จวิ้นจู่ เจ้าพูดอะไรบ้างสิ? เจ้าไม่สบายตรงไหน? อย่าทำให้บ่าวตกใจ”

หลี่หว่านถิงกรีดร้อง โอบกอดลู่ม่านแล้วร้องไห้ออกมา

“พี่ลู่ ข้าตกใจหมดเลย”

“ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไรแล้ว” ลู่ม่านพูดปลอบ

หลี่หว่านถิงค่อยสงบลงแล้วก็ปล่อยลู่ม่าน ลู่ม่านลังเล แล้วก็พูดขึ้นว่า “เรายังไม่เริ่มต้มไม่ใช่หรือ? เจ้าไปจุดไฟทำไม?”

หลี่หว่านถิงขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “การหุงข้าวไม่ต้องจุดไฟก่อนหรือ?”

ลู่ม่าน “.......” คุณหนูที่ไม่เอาการเอางานอะไรเลยจริงๆ

“จริงๆแล้ว การทำกับข้าว ต้องเตรียมของให้เรียบร้อยก่อนค่อยจุดไฟ ข้ายังไม่ได้เตรียมอะไรเลย เจ้าจะเอาอะไรไปหุงต้ม?”

หลี่หว่านถิงค่อยรู้ตัวเองว่าผิด จึงพูดขึ้นว่า “ขอโทษด้วย พี่ลู่ ข้าทำให้ไฟไหม้เตาครัวของพี่แล้ว.....”

“ไม่เป็นไร” ลู่ม่านหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “แต่เจ้าสิ หากข้ามีกล้อง จะถ่ายรูปเจ้าไว้....”