ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 277

“เจ้าเปิดกิจการแบบนี้ ยังคิดจะพักผ่อน?” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยเสียงสูง

สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังหลี่หว่านถิงทนดูไม่ไหว จึงพูดขึ้นมาว่า “เมื่อกี้คุณหนูของข้าเห็นเจ้าเรียกก็มาหาแล้ว เจ้าเองต่างหากที่ไม่ยอมพูด ยังมาหาว่าเราไม่สนใจเจ้า.....”

สาวใช้เคยเห็นจวิ้นจู่ของตนถูกรังแกแบบนี้เสียเมื่อไหร่? รับไม่ได้จริงๆ

ที่ไหนได้ หญิงคนนั้นกลับโกรธโมโหอย่างมาก

“สาวใช้มาจากไหน กล้าพูดจาเช่นนี้?” หญิงสาวยังพูดไม่เสร็จ ป้ารับใช้ที่อยู่ด้านหลังก็ออกมาตบสาวใช้หนึ่งที

คราวนี้หลี่หว่านถิงอดทนไม่ไหวแล้วจริงๆ พูดขึ้นมาทันทีว่า “บังอาจ เจ้ากล้าตบตีทำร้ายคนต่อหน้าต่อตา”

ยังไงก็เป็นจวิ้นจู่ เติบโตอยู่ในวังตั้งแต่เล็กจนโต ท่าทีนั้นจึงมีอำนาจน่าเกรงขาม ภายในห้องเงียบสงบขึ้นมาทันที

ผู้หญิงคนนั้นก็ว่องไว ไม่นานก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงอันดังว่า

“บังอาจ เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร? กล้ามาพูดจาแบบนี้กับข้า?”

หลี่หว่านถิงโกรธจนแทบหัวเราะออกมา เห็นคนมีอำนาจในเมืองหลวงมาก็เยอะ แต่ไม่เคยเจอแบบนี้ จึงพูดขึ้นว่า “อ่อ แล้วเจ้าเป็นใคร?”

นางตั้งใจแสดงอาการยโสออกมา ทำให้ผู้หญิงคนนั้นยิ่งโกรธโมโห

ป้ารับใช้ที่อยู่ด้านหลังผู้หญิงคนนั้นเชิ่ดหน้าพูดขึ้นมาทันทีว่า “คุณหนูของข้าเป็นคู่หมั้นของผู้ว่าการอำเภอ คุณหนูรองของตระกูลบัญชาการทหารแห่งอำเภอเฟิงหนาน มู่หรงเซี่ย”

พัฟ.....หลี่หว่านถิงเกือบจะหัวเราะออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณหนูของตระกูลบัญชาการทหาร? คู่หมั้นผู้ว่าการอำเภอ? ข้าก็นึกว่าขุนนางใหญ่โตขนาดไหน”

“เจ้า.....” มู่หรงเซี่ยโกรธหน้าแดงไปถึงคอ

ส่วนลู่ม่านมองพิจารณาดูนาง คนนี้คือคู่หมั้นของเฉินจื่อคัง? ตาแก่เฉินรู้เรื่องไหม? คิดว่าคงไม่รู้มั้ง?

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ ผู้หญิงคนนั้นก็ยกมือขึ้นมา กำลังที่จะลงมือทำร้ายคน ลู่ม่านรีบเดินมาข้างหน้า พร้อมรับมือกับนาง

“คุณหนู รบกวนอย่างสร้างความเดือดร้อน”

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร?” มู่หรงเซี่ยโกรธโมโหอย่างมาก ใบหน้าแดงก่ำไปทั้งหน้า

“บังอาจ” สาวใช้ด้านหลังหลี่หว่านถิงพูดตำหนิขึ้นว่า “นี่คือแม่นางลู่ เจ้าคิดว่าเป็นใคร?”

มู่หรงเซี่ยค่อยร้องอ้อขึ้นมา มองดูลู่ม่านด้วยสายตาเย็นชา พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่แท้ก็เจ้านี่เองที่เป็นเจ้าของร้าน งั้นพวกเจ้าสองคนเป็นใคร?” พูดเสร็จ นางก็หันไปจ้องมองหลี่หว่านถิง

เสี่ยวหมิ่นสาวใช้ของหลี่หว่านถิงหัวเราะเย้ยขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าฟังให้ดีนะ นี่คือหว่านถิงจวิ้นจู่ของจวนอ๋องหนิง” พูดเสร็จ นางก็เอาป้ายของจวนอ๋องหนิงออกมา

มู่หรงเซี่ยอึ้ง สาวใช้หลายคนที่อยู่ด้านหลังสีหน้าซีดเผือด โดยเฉพาะป้ารับใช้ที่ยกมือมาทำร้ายคนคนนั้น แทบอยากที่จะเอาตัวเองมุดเข้าไปในดิน

“หว่านถิงจวิ้นจู่ โปรดอภัยให้ข้าน้อยด้วย ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่.....”

“เชอะ....” หลี่หว่านถิงหันหน้าไป พร้อมพูดขึ้นว่า “หากเป็นปกติ ข้าจะสั่งคนลอกหนังของพวกเจ้า แต่วันนี้เป็นวันเปิดร้านของพี่ลู่ ข้ามีความสุข ไม่เอาเรื่องพวกเจ้า พวกเจ้าดูไว้ให้ดี ร้านนี้เป็นร้านพี่ลู่ของข้า หากใครกล้ามาหาเรื่อง ระวังหนังของพวกเจ้าไว้ด้วย”

พูดเสร็จ หลี่หว่านถิงก็ไม่สนใจพวกนางแล้ว ดึงมือลู่ม่านไว้ แล้วก็พูดขึ้นว่า “พี่ลู่ ใบชาของเจ้า เมื่อกี้ข้าลองดื่มแล้ว รสชาติไม่เลว รอเมื่อข้ากลับให้ข้าเอากลับไปบ้างได้ไหม”

“ที่บ้านมีเยอะมาก” ลู่ม่านยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

เสี่ยวหมิ่นค่อยพูดตำหนิขึ้นว่า “พวกเจ้ายังไม่ไป? อยากให้จวิ้นจู่หงุดหงิดหรือ?”

พวกเขาหลายคนรีบหันไปห้อมล้อมให้มู่หรงเซี่ยออกไป ลู่ม่านค่อยหันไปมองหลี่หว่านถิงอย่างไม่เห็นด้วย พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ควรที่จะเปิดเผยสถานะของตนเองเลย"