ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 2

ลู่ม่านยังไม่ทันได้ตั้งสติ ประตูก็ถูกคนผลักเข้ามาอย่างรุนแรง

หญิงชราอ้วนท้วนพูดฉอดๆน้ำลายสาดกระเด็นไปทั่ว “ตายหรือยัง? ถ้าตายก็ยิ่งดีเลย ข้าจะได้เรียกคนมาจับเจ้าโยนออกไป”

ลู่ม่านมองหญิงชราตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เมื่อกี้เรียกฉันว่าอะไรนะ?”

สายตาของนางเย็นชา มองดูหญิงชราตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า นางสวมชุดกระโปรงผ้ากระสอบ มัดผมไว้ข้างหลังด้วยปิ่นปักผม ตอนนี้นางแน่ใจแล้วว่า นางข้ามเวลามาจริงๆ

“เรียกเจ้าแล้วยังไง? เจ้าอย่าคิดว่ามีเจ้าสามปกป้องเจ้า เจ้าจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ! ตอนนี้เจ้าฆ่าตัวตายเพื่อหย่า เจ้าคิดว่าเจ้าสามยังจะปกป้องเจ้าอีกเรอะ!” พูดจบ นางก็หยิกแขนของลู่ม่านแรงๆ

ลู่ม่านไม่ทันตั้งตัว สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ผลักหญิงชรานั้นล้มลงไปอย่างไม่รู้ตัว

พอผลักลงไปแล้ว นางก็รู้สึกว่าตัวเองทำเกินไป นางเรียนเทควันโดมาก่อน แต่ใช้วิชานี้มาจัดการกับคนแก่ เหมือนจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

กำลังจะเข้าไปพยุงนางขึ้นมา หญิงชรารีบวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว รอวิ่งไปไกลแล้ว ก็ถึงร้องออกมาเสียงดัง

ยังดีที่ตอนนี้เป็นช่วงเช้า ในบ้านไม่มีคนอื่นอยู่เลย

ลู่ม่านนอนลงไปบนเตียงอีกครั้ง ในใจสับสนไปหมด

แต่ความโศกเศร้าลำพังนี้อยู่ไม่ได้นาน นางก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับแมลงวันที่บินเข้ามาจากหน้าต่าง

นางมองดูขยะในบ้านอย่างหมดเรี่ยวแรง ช่างเถอะ ยังไงตอนนี้ก็กลับไปไม่ได้แล้ว จะบ้าตายเพราะแมลงวันไม่ได้

ลู่ม่านไม่มีความสามารถอื่น แต่ความสามารถในการปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ของนางนั้นดีมาก ไม่งั้น เด็กกำพร้าคนหนึ่งจะกระเสือกกระสนดิ้นรนทำงานในเมืองใหญ่ได้ยังไง? สุดท้ายยังมีบ้านมีรถอีก?

พูดแล้วก็ลงมือทำทันที นางเลิกแขนเสื้อขึ้นแล้วหยิบผ้าขึ้นมา

ถ้วยชามบนโต๊ะไม่รู้ว่าทิ้งไว้กี่วันแล้ว ก็ไม่มีคนเก็บกวาด นางบีบจมูกแล้วเก็บถ้วยชามพวกนั้นลงไปในกะละมัง จากนั้นก็เช็ดโต๊ะ ตู้ เก้าอี้ให้สะอาด

สุดท้ายก็กวาดพื้น!

มองดูขยะที่กองเป็นภูเขาเล็กๆ ลู่ม่านก็ถอนหายใจในใจ ไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านเป็นคนยังไง ทำไมถึงสกปรกแบบนี้?

นางไม่รู้เลยว่า เจ้าของร่างคนเดิมไม่ชอบสามีคนนี้จึงตั้งใจปล่อยบ้านให้รกแบบนี้